Flashbacks.

27

Matthy
Ik bel zenuwachtig aan.
Zara is thuis, al haar lampen staan aan. Het heeft me een paar dagen geduurd voordat ik überhaupt de moed bij elkaar kon rapen om aan te bellen. Wat als ze allang over me heen is? Wat als ze me haat?
Dan ben ik nog iemand verloren.
Het is nu of nooit.
Ik moet een manier zien te vinden om mijn leven te verbeteren.
De deur gaat open.
Zara staat er.
Ze knippert een paar keer met haar ogen.
Ze kan het bijna niet geloven.
Ik zelf ook niet.
Ze zegt niks, en kijk me een beetje geïrriteerd aan.
Ik kan nu nog weglopen.
Ik doe het tegenovergestelde.
Ik loop langs haar heen, richting de woonkamer. Zara doet de voordeur dicht en loopt achter me aan. Ze zegt niks, en ze lijkt zelfs boos. 'Zara, ik heb een domme fout gemaakt. Ik weet het.' Zara haalt haar handen door haar haar, en kijkt me twijfelend aan. Ze zegt nogsteeds niks, ze wacht op een verhaal. 'Het spijt me, het spijt me dat dit allemaal gebeurd is. Ik ben verliefd op je, écht verliefd op je. Ik weet dat ik dat niet echt heb laten merken, en dat ik het heb proberen te ontkennen, en het spijt me, dat meen ik echt. Je had gelijk, en het spijt me hoe erg ik dat probeerde te bedekken met mijn egoïsme. Je verdient beter, je verdient beter dan iemand die zijn eigen emoties niet kan controleren. Je verdient beter dan iemand die nog met iemand anders in zijn hoofd zat. Je verdient beter dan iemand die elk moeilijk moment ontwijkt. Ik heb je nooit echt iets over mijn leven verteld, omdat ik het simpelweg niet kon, maar nu ben ik je bereid alles te vertellen, ook over Mary. Je verdient de waarheid te horen. Je verdient het om de ware Matthy te leren kennen.' Zara slikt. Ze zegt nogsteeds niks, ze zit na te denken. 'Ik hoef niks over je te weten, Matthy. Ik bedoel, als je het zelf niet wilt, en je toch niets met me kan opbouwen.. Ik kan niet met je om blijven gaan Matthy, ik breek mijn eigen hart.' Zegt ze twijfelachtig. Ik zucht. Het liefst zou ik haar een knuffel geven, of iets van fysiek contact maken, maar ik verstijf gewoon. 'Zara, je begrijpt het niet. Ik wil juist iets met jou opbouwen. Ik ben afgelopen jaar mezelf zo kwijtgeraakt dat ik alles en iedereen van me afgezet heb. Jij hebt me laten inzien dat mijn leven meer kan zijn dan dit. Dat ik uit mijn verdriet kan stappen en nieuwe dingen kan opstarten, dat er nog zoveel dingen zijn die ik kan behalen, buiten mijn comfortzone. Ik heb je het nooit laten weten, maar je hebt echt iets met me gedaan, je hebt mijn gevoelens aangeraakt, die ik al een jaar lang opgekropt had.' Zara stapt dichter op me af. 'Ik wist dat je gebroken was, maar Matthy, wat is er in vredesnaam gebeurd?' Ik slik, ik heb dit al meerdere keren herhaald in mijn hoofd, wat ik nu moet gaan zeggen, maar ik heb het nog nooit aan iemand verteld. Ja alleen aan Robbie, maar hij was erbij, hij heeft elk klein stapje van het verhaal meegemaakt. Ik heb het nooit aan iemand in een keer verteld. Zara kijk naar de grond. 'Je hoeft het niet nu al te vertellen Matthy, zeg het wanneer jij er klaar voor bent. Geen overhaaste beslissingen maken. Maar ik snap het niet Matthy, wat is je bedoeling, waarom ben je hier?' Ik schiet in de lach. Weet ze het nou nogsteeds niet? Ik kijk ook naar de grond, en ik probeer haar hand te zoeken. 'Zara, kan je me vergeven, en misschien, heel misschien, samen met mij het uitzoeken? Ik wil je niet kwijt.'