Flashbacks.

6

Matthy
(2 jaar eerder)

Ik glimlach naar Mary. 'Je ziet er echt prachtig uit.' Mary loopt naar me toe en geeft een kusje op mijn wang. Heel subtiel, had ze maar door hoeveel het met me doet. Het klinkt raar om deze keuze al te maken op deze leeftijd, maar ik weet zeker, heel zeker, dat ik heel mijn leven met Mary ga spenderen. Als het aan mij ligt dan. Ik ga met mijn hand door haar rode haar. Het is nog vochtig van de douche. Ik trek haar stevig tegen me aan en geef haar een kusje op haar hoofd. Haar haar ruikt naar lavendel. 'Je haar ruikt lekker.' Zeg ik glimlachend. Elke zin die ik tegen haar zeg is glimlachend, omdat ik gewoon geen controle heb over mezelf als ik met haar ben. Ik kan mijn glimlach niet onderdrukken, ik word gewoon zo gelukkig van haar. Ze legt haar hand op mijn borst.
Mary, je weet het nog niet, maar wij worden oud samen.
Ze creëert weer een afstand tussen ons. 'Zullen we gaan? Mijn vader wacht.' Ik knik naar haar. 'Ga jij maar alvast, ik zie je bij het restaurant. Ik moet nog wat regelen voor werk.' Mary kijkt me teleurgesteld aan. 'Mat, we zijn op vakantie.' Ik knik. 'Ik weet het, ik ben echt snel klaar. Ik beloof het.' Ik veeg een plukje haar uit haar gezicht. Mary glimlacht en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. 'Is goed, snel zijn hè.' Ik knik en ik kijk hoe Mary de hotelkamer verlaat. Het kan beginnen. Ik vraag me af of ik dit überhaupt wel wil, of dit wel handig is. Ik ga waarschijnlijk dingen vinden die ik liever niet vind. Het is voor Mary's eigen best wil, en voor Mary ga ik al mijn grenzen over. Ik begin alle kastjes open te trekken. Ik kijk overal. Tussen de sokken, tussen haar ondergoed, in haar koffer, en in haar zakken. Ik haal diep adem, waar zou Mary het verstopt hebben? Ik loop door de badkamer. Ik kijk onder de handdoeken, in alle kastjes en tussen de spiegel..
hebbes, zo snel weet je me niet te verslaan, Mary Collins.
Of mag ik je al Mary het Lam noemen?
Ik haal diep adem voordat ik het briefje open, ik heb me hier al weken op voorbereid, omdat ik mijn vermoeden al had dat ik ooit een briefje zou vinden. Als ik het niet lees, kan ik haar niet helpen toch?

---------------------

Ik sluit mijn ogen.
Het is erger dan ik had verwacht.
Ik had geen verwachtingen mogen hebben.
Ik had het nooit mogen onderschatten.
Snel haal ik mijn telefoon uit mijn zak en ik toets het nummer van Robbie in. Misschien weet hij raad.
Ik kan het niet kwijtraken.
Nooit.
We hebben nog een toekomst te vullen Mary.