Flashbacks.

11

Zara
Al bijna week niet gegeten, het enige waarmee ik mijn lichaam staande kan houden zijn suiker en vet vrije müsli repen, ook niet bepaald gezond, maar ik hoef nog niet dood. Ik eet er één per dag. Ik hoopte dat de bijwerkingen dan minder zouden zijn, maar dat viel aardig tegen. Hoofdpijn, moeheid en duizeligheid: allemaal bijwerkingen van het niet eten. Ik zag Matthy 4 dagen geleden voor het laatst. Hij heeft niet meer geappt, of überhaupt iets van hem laten weten. Ik weet niet of het me echt veel uitmaakt. Deze week was een van de meest verwarrende weken die ik ooit heb meegemaakt. Matthy was zelf al erg verwarrend, hij zoende me, geen idee of het iets voor hem betekende. Hij deelt niet graag dingen over zichzelf, heb ik het idee. Zijn gedachtes zijn dan ook een groot raadsel. Verder heb ik nog nooit echt meegemaakt dat ik zo gefascineerd was over iemands ogen. Ik had nooit gedacht dat ogen iemand zo kwetsbaar en herkenbaar konden maken. Ondanks Matthy nog niet echt over zichzelf gepraat heeft, kreeg ik via zijn ogen toch een klein kiertje zicht op zijn gedachtes. Zijn ogen waren ook echt prachtig, helder blauw.
Ik heb niet het idee dat Matthy zijn ogen zo mooi vind, hij laat ze teveel huilen.
Ik vraag het me oprecht nog wel af, waar dat verdriet vandaan komt. Het leek opgegeven moment alsof ik hem liet huilen, na de zoen. Alsof hij gewoon moest huilen van de zoen, hij deed het toch echt zelf. Hij zei dat hij oké was, maar ja, dat zei ik toch ook. Matthy had ook wel door dat ik loog, mijn handen verraden me. Ik had ook door dat Matthy loog, zijn ogen verraden hem. We logen tegen elkaar, wetende van elkaar dat we logen. Ik kijk opzij naar Oliver. Hij zit op de bank, een of andere kinder serie te kijken. Best gek, ik ben al 23, en mijn broertje is pas 8. Oliver is eigenlijk ook niet mijn biologische broertje. Mijn moeder ging vreemd met een andere man, en werd zwanger. Ik was zo boos op haar, ik heb 9 maanden niet tegen haar gepraat, tot Olivers geboorte. Alles veranderde vanaf Olivers geboorte. Haar affaire kwam bij ons in huis wonen, mijn vader vertrok naar Engeland en ik heb mijn vaders helft van de familie niet eens meer gesproken. Allemaal omdat mijn moeder zo stom moest zijn. Mijn band met mijn moeder is ook nooit hersteld, en ik ga niet eens mijn best doen om een band met haar nieuwe man op te bouwen.
'Oliver, wil je wat chipjes?' Vraag ik aan Oliver terwijl ik een schaaltje uit mijn kastje pak. Oliver knikt stilletjes. De chips moet op, Robbie had het meegenomen vorige keer dat hij hier was, maar ik eet het zelf niet op.
'Zara, van wie is dit?'
Ik kijk op. Hij heeft een trui vast. Het is duidelijk een mannentrui. Het kan niet van Robbie zijn, daar is het net iets te groot voor. Opeens schiet het me te binnen. Matthy is aangekomen met trui aan, en vertrokken zonder trui.
Shit.
Wat hebben wij toch met het vergeten van spullen?
'Ik denk dat het van ome Robbie is.' Lieg ik terwijl ik hem zijn schaaltje chips geef. Ik graai de trui van de bank.
Wat moet ik hier weer mee?