Flashbacks.

3

Zara
Ik knipper. Ik strijd tegen het licht.
Ik ruik weer iets.
Een geur die ik ken.
Kut.
Ziekenhuis.
Snel ga ik overeind zitten. De witte vlekken zijn terug, maar ik probeer ze te negeren. Matthy zit op een stoeltje aan het einde van mijn bed.
Wat doet hij nou weer hier?
Hoelang ben ik hier überhaupt?
Matthy kijkt verschrikt op als ik hem zie.
Ik kijk naar zijn ogen.
Ik zie verdriet. Geen tranen.
'Zara, uhh... ze gaan je voet in het gips doen. Je bent flauwgevallen door de pijn.' Ik zucht diep. Dat flauwvallen kwam niet door de pijn. Ik wil aan hem vragen of ze hem iets vroegen over mijn gewicht, maar ik durf het niet. 'Ik uh.. ik.. ik dacht ik blijf even... het is wel zo netjes om even te blijven aangezien ik dit zelf aangericht heb.' Matthy struikelt over zijn woorden, omdat hij duidelijk geen idee heeft wat hij moet zeggen. Ik lach naar hem. 'Het is wel aardig van je, maar je kan gewoon naar huis hoor.' Matthy schud zijn hoofd. 'Dan zit je hier alleen. Trouwens, ik moet je toch nog weer terug brengen.'
Hij weet een kleine glimlacht te toveren. Hij glimlacht met zijn mond, niet met zijn ogen.
Zijn ogen zijn verdrietig.
Ik kijk kort op mijn telefoon. Het is al 1 uur s'nachts. 'Ik kan ook prima een taxi pakken, het is al 1 uur s'nachts hè.' Matthy knikt, maar zijn besluit staat al vast. Matthy staat op. 'Wil je koffie ofzo?' Ik knik. 'Water alsjeblieft.' Matthy knikt terug. 'Oké, komt eraan.' Hij verlaat de kamer, en neemt al het verdriet met zich mee. Ik haal diep adem, en de verpleegkundige komt ook al aanlopen. Ik wil niet alleen zijn met de verpleegkundige. 'We gaan je gehele voet gipsen, dus dat betekent dat je heel veel rust moet nemen. Over 4 weken moet je op controle komen, maar je moet minimaal 2 maanden in het gips.' Ik kijk haar met een scheef hoofd aan. 'Is mijn enkel gebroken?' De verpleegkundige knikt. 'Ja, heeft je vriend dat niet tegen je verteld?' Ze kijkt achterom naar Matthy, die de kamer binnenkomt. Slechtste moment ooit. 'Ik was aan het slapen.' Zeg ik snel. 'Het is best laat.' Matthy knikt. 'Ik ben ook niet haar vriend hoor..' zegt hij zachtjes. Zo zacht dat ik me afvraag of de verpleegkundige het überhaupt gehoord heeft. De verpleegkundige verlaat de kamer weer, zonder iets te zeggen. 'Je had me wel mogen zeggen dat mijn enkel gebroken is.' Zeg ik zachtjes. Matthy reageert het niet echt op, hij staart met rode ogen naar een van de witte muren. Hij heeft net gehuild.
Hij huilt nogsteeds.
Er komen tranen uit zijn blauwe ogen.
Ik wil me er niet mee bemoeien, maar hij bekommert zich over mij, moet ik dat niet over hem doen? 'Ben je oke?' Vraag ik twijfelachtig, terwijl ik hem bezorgd aankijk. Matthy knikt terwijl hij zijn tranen snel wegveegt, hij weet zichzelf voor een paar seconden geen houding te geven. Ik besluit er niet verder op in te gaan. Matthy wil er duidelijk niet over praten.