ARAMIZDA SIR ÇOCUKLAR

1. Bölüm Tomris

Anaammmmm kitabın ilk bölümünü sizler için uzun yazmaya çalıştım.

Umarım beğeneceğiniz bir kitap olur.

Çok heveslenerek yazmaya başladığım Aramızda Sır'ın ikinci bir kitabını yazacağım aklıma gelmezdi. Ama oldu. Hepinize çok teşekkür ederim.

Bölümü yazarken o kadar fazla şarkı dinledim ki, yani bölüme bir şarkı bulamadım :D

Kendiniz bölümü okurken ne dinlemek isterseniz onu açabilirsiniz. Size bıraktım o görevi.

Yine söylüyorum tekrar tekrar sonsuzzz teşekkürlerimi sunuyorum sizlere.

Ve size 2720 kelimelik bölümü bırakıp kaçıyorummm.

Seviliyorsunuzzz benim küçük kutup yıldızlarımm<3

Kız çocuklarının kaderi annelerine benzermiş derler.

Sahi den öylemiydi?

Çoğu kız için olmasa da bazıları için öyleydi.

Benim gibi mesela.

Annem, babam tarafından çok çekmiş olmasına rağmen onu çok sevmişti. Ama şimdi babam da annemi seviyordu.

Biz kadınlar ve kızlar neden hep bize zarar veren erkekleri sevmek zorundaydık ki?

Bu hayatın bize bunu yapacaksın deme şekliydi.

"Tomris hadi kızım kalk. Okula daha fazla geç kalma." Diyen annemin elini yüzüme sürmesiyle açmıştım gözlerimi.

"Anne ya," Derken nazlanarak yüzümü yastığa bastırmıştım.

Başımın üstüne sertçe atılan bir şeyle kafamı yastıktan kaldırmış ve karşımda abimi görmüştüm.

"Alparslan ne yapıyorsun?" Diyen anneme abim, "Senin kızın gene benim tişörtlerimden giymiş. Sakın elini sürme anne, makineye falan da atmıyorsun. Kendisi yıkıyacak onu." Dedi.

Annemle göz göze gelince yataktan kalkıp dolabımı açtım. Sabah sabah abimle uğraşmak istemiyordum. Elime geçirdiğim siyah tişört ve kot pantolonu yatağa attığımda "Üstümü değiştireceğim." Dedim.

Annem yataktan kalkıp odadan çıkmadan önce abimi de beraberinde götürmüştü.

Hızlıca üstümdekileri çıkarıp diğerlerini giyince saçlarımı da açıp savurmuştum. Çalışma masamın üzerinde duran tarağı alıp saçımı da tarayınca çantamı ve telefonumu alarak odamdan çıkmıştım.

Çıkar çıkmaz da babamla çarpışmıştım.

"Kızım önüne bak sana, ne bu dalgınlık?"  babamın yüzüne baktığımda gözlerimin yandığını hissettim.

"Ne oldu benim kızıma?" Diyen babam, bana sarılınca ağlamamak için kendimi çok zor tutmuştum.

"Bir şey yok baba ya." Diyerek babamı itince mutfağa ilerleyip annemin hazırladığı kahvaltı sofrasına oturmadan, abimin önündeki su bardağını alıp içtim.