ARAMIZDA SIR ÇOCUKLAR

5. Bölüm Zülal & Ali Âsaf

Ya bebislerimm

Biliyorum bölüm bekliyordunuz bir haftadır bölüm atmıyorum ama bu bölümü yazma hevesim yoktu.

1320 kelimelik bir bölüm olsa da diğer bölümlere heveslenerek yazacağım ve çok gülüp eğleneceğiz.

Şimdiden iyi okumalar diliyorum.

Bölümümüzün şarkısı;

Demet Akalın - Evli Mutlu Çocuklu

Seviliyorsunuz kutup yıldızlarımm <3

12.00

"Zülal! Kızım az bak hele."

Annemin sesini duyduğumda yataktan kalkıp yanına gitmeye başladım.

Bu arada ben Zülal. Zülal Demiray. Annesinin tam aksine hiçbir sıkıntı çekmemiş prensesler gibi büyütülmüş bir genç kızım. Annemle babam hep sevgi dolu mükemmel eş ve ebeveyn oldular. İkizim Ali Asaf ile zaten çok iyi anlaşıyorum.

Hayatımda sınıf arkadaşlarım dahil hiçbir sıkıntım yok. Bedia teyzemin çocuklarıyla aynı sınıftayız. Ayrı sınıflarda olursak diye isyan çıkartmaya kalktığımız için Ahlas ve Efnan sınıf arkadaşım olmuştu. Tabii Ali Asaf'ta o canımdı.

10. sınıfa giden iyi anlamda klasik bir kızım görünüş olarak. Ama bazen içimden annem, yani bir diğer namıyla Sema Binici Demiray adındaki kadın çıkabiliyordu.

Neşe dolu bıcır bıcır kişiliğim ve sevgi dolu karakterim sayesinde hep kendimi sevdirdim. Prenses hissimi artıran parlak belime kadar uzun saçlarım var.

Teyzemin çocuklarıyla beraber büyüdük sayılır. Gerçi onlar bizden bir iki yaş büyük olsalar da önemli değildi.

Alya hep yanımda oldu.

Ablalık yapıp dururdu sonra da Ali Asaf mızıkçılık yapar Can abinin yanına kaçardı. Ordan kovulunca aramıza geri katılır ve evcilik oyunlarımızda ken karakteri olmak üzere dahil olurdu.

Çocukluğum çok güzel geçmişti.

15 senelik hayatımda en huzurlu insanlardan biriydim sanırım. Geleceğe dair planlı bir hayatım vardı. Notlarımı, ortalama tutmamı sağlayan bir ders çalışma düzenim de vardı. Kısa ama yeterli çalışırdım. Annem hep derdi zaten.

'Çok çalışmana gerek yok kızım. Çalış ama verimli ol.'

Annemle babamın yatak odasına geldiğim sırada annemin yatakta yanına atlayıp kucağına oturdum. Yanaklarını sıkarak sevgi göstergesi olarak yaptığım harekette gülen annemin yanaklarını da bırakıp öpmüştüm.

"Ne oluyor kız? Sabah sabah ne bu sevgi?" Diye soran annem de gülerek bana sarılınca boynumu öpmüş ve geri çekilmişti.

"Bilmem, içimden geldi. Anne teyzemler bize gelse olmaz mı?" Pat diye sorduğum soruya annem, "Gelsinler kızım. Bakalım napıyorlarmış?" Diyerek telefonunu eline aldı.

Teyzemi aradığında hoparlörü de açtı.

Telefon açılır açılmaz heyecanla "Teyze!" Diye bağırdım.

"Aşkım! Ne yapıyorsun?"

"Annemle oturuyoruz. Bize gelsenize diyecektim." Dediğimde annem "Sanem, Alya'yı da al gel kahvaltı edelim. Bırak Aydınla Can'ı ne bok yerse yesinler." Demiş bende teyzemle birlikte gülmüştük.