Necessary sacrifice

Rozdział 23.

Shane

Spływająca wzdłuż mojego przedramienia ciecz pozwala mi poczuć ulgę, spokój, którego tak bardzo teraz potrzebuje. Nabieram głębokiego wdechu i wypuszczam powoli powietrze ciesząc się błogą chwilą ukojenia. Gdy otwieram oczy dostrzegam przed sobą obraz jak z najgorszego koszmaru. Uśmiecham się na widok mężczyzny siedzącego na krześle przede mną. Krew zdobi jego ciało niczym dzieło sztuki. Śmierć już dawno porwała go w swoje ramiona. Kopie w siedzenie krzesła przewracając je. Ciało spada do dziury za nim, zerkam w dół gdzie ląduje martwe, zimne ciało. Układa się w całość wraz z pozostałymi na co mój uśmiech się poszerza. Nabieram jeszcze głębszego wdechu czując się wreszcie spokojnie i dobrze, jednocześnie pragnę aby ta chwila trwała wiecznie.

Mój błogi spokój przerywa nagłe pojawienie się Daniela. Przyjaciel zatrzymuje się przy mnie gwałtownie i zerka prosto w dół krzywiąc się przy tym. Prycha głośno kręcąc przy tym głową po czym spogląda na mnie, a w jego oczach maluje się rozczarowanie, tylko nie rozumiem o co mu chodzi.

- Czego chcesz?- pytam oschle krzyżując ramiona na piersi. Brzmię ostro, ale na prawdę nie rozumiem jego reakcji.

- Żebyś się wreszcie ogarnął.- odpowiada nawet na mnie nie patrząc.

- A dokładniej? O co ci chodzi?

- O to!- krzyczy nagle pokazując dłonią na wykopany dół.

- No i?- dopytuje dalej nie rozumiejąc jego problemu.

- No i?- powtarza widocznie zirytowany.- Ogarnij się człowieku! Odkąd spuściłeś ze smyczy zabijasz w ilościach znacznie wyższych niż kiedykolwiek!- krzyczy gdy ja zerkam z lekkim uśmiechem na dół wypełniony zakrwawionymi ciałami. Nie mogę powstrzymać uśmiechu jaki pojawia się na widok martwych ciał moich wrogów leżących w tym dole.

- Zasłużyli.- odpowiadam wzruszając ramionami na co brunet ponownie prycha gdy spoglądam mu w oczy.

- A zauważyłeś, że już świta? Pomyślałeś o chłopcach? Co pomyślą gdy się obudzą, a ciebie nie będzie?!- pyta i ma trochę racji. Nie zauważyłem wstającego dnia i nie pomyślałem o chłopcach, zatraciłem się bezmyślnie, ale to było silniejsze.- A Blair?

- Co z nią?- pytam nagle gdy przerywa moje przemyślenia kolejnym pytaniem.

- Pomyślałeś co sobie pomyśli gdy się o tym dowie? Co jej powiesz?

- A co cię to w ogóle obchodzi?!- tym razem ja podnoszę głos bo cała ta sytuacja zaczyna mnie irytować.

- Jak możesz w ogóle o to pytać?! Jestem przy tobie tyle lat! Dziwisz mi się? Gdybym to ja nagle zaczął masowo zabijać nie zainteresował byś się tym?

- To co innego.

- Nie Shane. To jest dokładnie to samo. Nie chcesz mnie tu? Okej, spadam. Ale ogarnij się. Lada dzień, a Blair wróci do domu. Zastanów się jak zareaguje gdy dowie się o tym co robisz.

- To mój problem nie twój.- odpowiadam próbując zachować spokój.

- Strasznie mnie wkurzasz Shane! Nie musisz być w tym sam, daj sobie pomóc...

- A co niby zrobisz? Poklepiesz mnie po plecach i powiesz, że będzie dobrze? Sory, ale gówno wiesz.

Moje słowa zamurowały mężczyznę. Przyglądał mi się kilka sekund uważnie po czym spuścił zrezygnowany głowę. Kiwnął nią lekko po czym zaczął się znacznie oddalać.