အချိန်အားဖြင့် မနက် 8 နာရီခန့်
အိပ်ခန်းတစ်ခုလုံးငြိမ်သက်နေကာ လိုက်ကာစအဖြူရောင်တွေဟာလည်း တစ်လွင့်လွင့် ..
မြို့ပြင်အိမ်ကနေ ချန်ဒလာ ခုထိ အိမ်မပြန်ရသေး ။
သွေးစွန်းနေသော လက်တွေဖြင့် ယိမ်းယိုင်းကိုသူမထိချင်။ မသတီသလိုခံစားနေရ၏ ။ ပြန်ဖို့လည်းစိတ်ကူးမရှိ ။ သူမရှိတော့ အိမ်မှာရှိနေမယ့် ယိမ်းယိုင်အတွက် အကြိုက်ပဲနေလိမ့်မယ် ။ သူ့ကိုမမြင်ရလေ ကောင်းလေလေ။
အဘစံကတော့ သူ့ကိုစိတ်ပူနေသည်ထင်၏ ။
ညကတည်းက ဖုန်းတွေတောက်လျှောက်ဆက်နေတာ တဂွမ် ဂွမ်။ သူလည်း လူကြီးသူမကို အပူမပေးချင်လှ အလုပ်ကိစ္စမို့လို့ ညအိပ်မယ်လို့သာ ညာထားလိုက်၏ ။ အပြောနှင့်ဆန့်ကျင်စွာ သူအခုထိ တစ်ရေးမှ မအိပ်ရသေး ။ အဖေဝသုန်ဟေဒန်၏ ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုကြောင့်လည်းပါပေလိမ့်မယ်။
ထို့နောက် လိုက်ကာစတွေကို ဖယ်ချလိုက်တော့ ဟိုက်ဝေးလမ်းမကြီးဟာ အဆုံးမရှိသလိုမြင်နေရ၏ ။
ကားတွေဟာလည်း တစ်စီးမှ မရှိ လူဆိုဝေးစွ ။
လမ်းမကြီးကို စိုက်ကြည့်နေရင်းမှ ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲ အမြဲဆောင်ထားတတ်သည့် ဆေးလိပ်ကို မီးညှိကာ သောက်လိုက်မိ၏ ။ အငွေ့ခပ်များများတွေဟာလည်း လေထဲမှာလွင့်ပြန်နေသည်။ တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် သောက်နေလိုက်တာများ ဘေးမှာ ဆေးလိပ်တိုစလေးတွေဟာ သက်သေ နှစ်ဘူးစာ
လောက်တော့ရှိလှ၏ ။ အဲ့လောက်တောင်သောက်နိုင်ရက်သည်လား ..
မနေ့ညက အဖေဝသုန်ဟေဒန်ပြောခဲ့သည့် ...
' မင်းလုပ်ရပ်တွေရပ်လိုက်၊ ဘီဘီနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ပြင် '
ဆိုတဲ့စကားသံဟာ သူ့နားထဲ တစ်ဝဲလည်လည်
အဖေဝသုန်ဟေဒန်ဟာ သူ့ကို အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြင့် အိမ်ထောင်ချထားချင်နေ၏ ။ ထိုအမျိုးသမီးဟာလည်းတစ်ခြားသူမဟုတ် ဆဲလ်ဖာရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောအမပင် ။ သူ့အမနဲ့ပတ်သတ်လျှင် ဖြစ်နေသည့် ဆဲလ်ဖာရဲ့ ပုံစံကို သူသိပ်သိချင်လှ၏ ။
ဝသုန်ဟေဒန်ဟာလည်း ခေသူမဟုတ်သလို ချန်ဒလာဟေဒန်ဟာလည်း တုံးအနေသူမဟုတ် ။ အကြောင်းတစ်ခုခုကတော့ ကိန်းဝပ်နေသည်ပင် ။ ထိုအကြောင်းကို ဘယ်လောက်ဖုံးဖုံး ချန်ဒလာဟေဒန်ရှာဖို့အတွက် အလွယ်တကူသာ ။
