Belki De

Giriş: İnsanoğlunun Evi

Bismillah diyelim. İlk yazdığım kitap olduğu için hatalarımı afedin.
Başlangıç tarihi: 6 Ocak 2024
Bitiş tarihi: ?
Yaklaşık 16 bölüm olur toplam bir kitap.

"Kendi geçmişinde kaybolmuş olanlara..."

Ev nedir?

Ev... Kimi insan için dört duvar bir çatı, kimi insan için bir insan... Bazı insanların evi her zaman yanındadır. Peki ya evi yıkılanların...

Benim evim... Tam bir yıl önce yıkılmıştı. Aslında her bir gün bir duvarı çatlıyordu evimin. Anneme bir opera sanatçısı değil bir müzik gurubunda olmak istediğimi söylediğimde bana çok kızmıştı. Çok sinirliydi o gün zaten beni bırakıp gitmişti bu dünyadan. O cümleyi söylediğim gün annem trafik kazası geçirmişti.

Babam senin yüzünden demişti, hatırlıyorum. Her zaman arkamı kollayan babam annem öldüğü gün yüzüme bakmayıp bana bu cümleyi söylemişti.

Altı ay boyunca anneannemde kalmıştım. 17 yaşlarındaydım o zamanlar.

Anneannem... Asla beni savunmayı bırakmadı. Hasta haliyle bile bana benim yüzümden olmadığını söylerdi. Ölmeden önce bana "Zamanı geldiğinde İtalya'ya gideceksin. Orada yapman gereken bir şey var." demişti. Neden oraya gitmek istediğini bilmiyordum. Ne zaman zamanı gelicekti?

Bu dünyada tek başıma kalmıştım anneannem de ölünce. Anneannem bana bir ev bırakmıştı. Ama o eve giremiyordum. Gücüm yetmiyordu. Benim yüzümden biri daha ölmüştü...

Ve ben artık kabullenmiştim: Sevdiğim herkes ölüyordu.

Ada Mira 12 yaşındayken...

Henüz on iki yaşında olmasına rağmen en yüksek la notasına çıkabiliyordu minik Ada. Opera dersi bittiğinde annesinin parıldayan gözleri Ada'nın minik yeşil gözlerine bakıyordu.

Ada annesini mutlu görünce sevindi. Annesi minik kızını alkışladı. "Bravo Mira'm," dedi. "Yarınki yarışmayı kazanacaksın." Kazanabilirsin demedi, kazanacaksın dedi. Minik Ada'nın gözünden kaçmamıştı bu sözü. "Şimdi sınıfına dönebilirsin."

Ada müzik odasından çıktı. Annesinden kurtulduğu için mutluydu. Şarkı mırıldanarak en sevdiği arkadaşının-Elif Su'yun- yanına gitmek için seke seke yürüyordu. Annesi o arkadaş ile görüşmesi yasaklamıştı. Nedenini bilmiyordu Ada.

Elif Su konuşamazdı. Çok ta arkadaşı yoktu zaten Elif'in. Onun için Ada işaret dilini bile biraz öğrenmeye çalışmıştı.

Müzik odası okulun zemin katındaydı. Başını bir sağa bir sola kaydırarak etrafı kontrol etti. Kimse olmadığını görünce Elif'in sınıfına gitmek için merdivenlerin olduğu tarafa yöneldi. Ta ki danışman tarafında Elif'i görene kadar.

Elif'in elini büyük sinirli bir adam tutuyordu. Elif ise sağa sola bakıyor ve rahatsız gözüküyordu.

Ada hemen bir duvarın arkasına saklandı. Nöbetçi öğrenci adama bir şeyler söyledi. Fakat Ada çok uzakta olduğu için onu duyamadı.

En son Ada Elif ile göz göze geldi. Elif onu görünce masmavi gözleri parıldadı. Eli ile işaret dilinden bir kaç kelime yaptı.