Hayatımın 29 yılı, insanların "zorluk" dediği 6 harfli kelimenin yıllarımı mahvetmesini izlemekle geçti.
Ben annesini genç yaşta kaybeden ikiz kardeşi olan Min Yoongi'yim. Annemin ölüm nedeni bize hiç söylenmedi ve babamız yüzünden annemize ne olduğunu sorma şansımız olmadı. Sorduğumuzda bize agresif cevaplar veriyordu ya da sorduğumuz için bize tokat atıyordu. Zaman geçtikce biz de annemizi kalbimize gömdük.
O öldükten 2 yıl sonra babamın aşık olduğu için bize getirdiği üvey annemle birlikte yaşadım. Bu evlilikten bir erkek kardeş dünyaya geldi. Üvey annemiz biz canavarmışız gibi baktığında bunun doğal olduğunu düşündük, sonuçta aile sevgisinin ne olduğunu bilmiyorduk.
Küçük kardeşimiz Jungkook doğduktan sonra kendimizi kandırmamız değişti. Üvey annemizin Jungkook'a olan sevgisini görünce hiç sevilmediğimizi anladık, boşuna yaşadığımızı farkettik, bu da yetmezmiş gibi ikiz kardeşim ben 17 yaşımdayken öldü. Olmayan hayatım karardı. Her şey siyahtı ve ben ikizimin ölümünü hatırlayamadım. İkizimi unutmak istemedim ama ölüm anını hatırlayamadım. Bu bile yorucuydu.
Hayatımda başka neler değişecek? Derken tımarhaneye kapatıldım. İnsanların diliyle desek "psikiyatri hastaneleri" "Hayatımı daha ne kadar bu hastanelerde çürüyerek geçireceğim?" Yıllar geçtikce sadece bunu değil, her şeyi, düşünmeyi bıraktım.Sonuçta daha kötü ne olabilir ki?
Babam sürekli hastanemi değiştiriyordu. Güvenliğim için beni Busan Hastanesi'ne gönderdiler, fırsat bulunca kaçmaya çalıştım, işçilerden kaçarken trafiğe sıkışmış pembe bir arabanın önüne atladım, uzun süre koştuğum için nefes nefese kalmıştım. Arabanın içinde turuncu kafalı, dolgun dudaklı ve Yunan mifolojisindeki güzellik tanrıçasına bin basardı.Çok güzel simetrik yaratılmış yüz hatlarına sahip bir kişiydi.
Dağınık saçlarının altından iri iri açılmış küçük gözleriyle şaşkınlıkla beni izliyordu. Bilmiyorum neden onu seçtim belki de arabanın renginden dolayıydı ama onu seçmem benim için büyük bir şanstı, bana yardım etti ve arabaya yanına aldı.
Benimle konuşmak istiyordu. Galiba ona teşekkür etmemi bekliyordu. İnsanlara teşekkür etme alışkanlığım yoktu. Neden herkes bir iyilik yaptığında teşekkür bekliyordu ki? Bu onun kendi seçimiydi ve teşekkür beklemesi hiç samimi değil. Şimdi bunu düşünmeyeceğim, kaçmayı başardığım için mutluyum ama kendimi hastane yakınındaki bulana kadar bu mutluluğun süreceğini nereden bilebilirdim.
Tam bu sefer hayatın benden yana olduğunu düşünürken birdenbire kaygı, karışık duygular ve tekrar buraya dönmenin hayal kırıklığı vardı. Hastaneye giderek yaklaşıyorduk. Endişelendiğimi fark etmiş olmalıydı.
Düşündüğüm şu ki, ne kadar koşarsam koşayım, sanki ait olduğum yer burasıymış gibi çöplüğüme geri dönüyormuşum gibi hissediyorum.. Aklıma ilk gelen cümleyi aceleyle söylerken bana garipmişim gibi bakıp psikoloğa gitmemi önerdi. Komikti, kimse beni anlamıyordu, psikoloğa gerek yoktu, bana özgürlük verselerdi yeterdi.
Neyse ki şans eseri kimseye görünmeden kaçmayı başardım. Bir ay boyunca saklanarak bitmesini bekledim. Aklıma o turuncu kafa geliyordu bana yardım etmeseydi şu an böyle olamayacaktı. Yakalanacağımı biliyordum. Bu yüzden günümü hayatımın sonu gibi geçiriyordum. Uzun bir süre sonra içtim ve kendimi iyi hissettim. Temiz havaya çıktım, dolaştım, sessiz yerlerde durdum ve parklarda sabaha kadar dolaştım rüzgarın saçlarımı savurması benim için özgürlüktü.
Saklanmayı başarmam sadece 1 ay sürdü. Polis beni buldu ve bipolar kişilik bozukluğu tanısıyla akıl hastanesine geri gönderdi. Orada tekrar bir köşede durarak günümü beyaz giygiler giyerek, sikim sonik psikoloji kitaplarını okuyarak,duvardaki resimlere bakarak geçirmeye başladım.
Psikoloğum Seokjin bana yarın hemşiremle buluşacağımı ve bundan sonra onun benimle ilgileneceğini söyledi. Bense hastanelerde hoşuma giden tek şey benimle ilgilenen doktorları ve hemşireleri olabildiğince takmamaya çalışmaya onların söylediklerini yapmamaya kararlıydım. Bunların hepsi hayatımı değiştirecek hemşirem Park Jimin'le tanışana kadar sürmüştü.
☆☆☆☆☆☆☆☆
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
