İLGİ/GERÇEK AİLEM

15.BÖLÜM

Zili çalıp beklemeye başladım. Gelene kadar içim içimi yemişti. Annemin neden bir anda sert konuştuğunu anlamamıştım.

Kapı Selin abla tarafından açılınca hızla salona girdim. Herkes buradaydı. Girmemle de tüm bakışlar bana dönmüştü.

"Anne, ne oluyor?"

"Bir şey olduğu yok kızım." Kaşlarımı çatarak bakışlarımı onlarda gezdirdim.

Bir şeyler mi dönüyordu ortada?

"Telefonda sesin öyle gelmiyordu?" Dedim.

Mahçup bir şekilde bakmaya başladı.

"Özür dilerim annecim, biriyle tartışıp seni arayınca öyle patlamış oldum." Dediğinde derin bir nefes aldım.

"Sen iyiysen sorun değil annem." Dedikten sonra üstümü değiştirip geri aşağı indim.

Saat 7 olmuştu. Akşam yemeğinden sonra odama çıkacaktım ki arkamdan gelen ses buna engel olmuştu.

"İlgi..." Pars'ın konuşmasını umursamayıp merdivenleri çıkmaya devam ettim.

"Konuşmak istemiyorum. Sadece sana bir şey anlatacağım. Bu konuda beni en iyi anlayacak sensin." Alayla ona döndüm. Yüzünde pişman bir ifade vardı.

"Neden?" Dedim alayla gülüp. "Siz beni anladınız mı da ben seni anlayayım. Git kim seni anladıysa ona anlatmaya devam et." Arkamı döndüğüm sırada sesi tekrar ona dönmemi sağlamıştı.

"Gitti." Dedi.

"Seni seven bir ailen, kuzenlerim, akrabaların var. Eminim ki arkadaşların da vardır Pars. Hem geldiğim günden beri burnumdan getiren siz değil misiniz? Şimdi hangi yüzle konuşabiliyorsun? Ben sizin yüzünüzden kriz geçirdim. Evet özür dilemenize izin vermedim, ama şimdi karşıma çıkıp kimsem yok ayakları çekme bana." Dedim sert sesimle. Bence haklıydım. Ama ne anlatacağını da merak ediyordum. Ne gibi ortak noktamız olabilirdi ki?

"Sadece biraz dinlesen?"

Dinlemezsem içimde kalacaktı.

"Peki." Dedim. O önden balkona ilerliyordu. Ben de arkasından ilerleyip oturduğu salıncakta yanına oturdum.

"6 yıl önce," diyerek başladı. "İlk defa bir kadını sevdim ben hayatımda. İlk gördüğümde kahkaha atıyordu. Yanında küçük bir çocuk vardı. Onun gülmesi bitene kadar öylece izledim. Sonraki günlerde hiç aklımdan çıkmadı. Onu görmek istediğime karar verdim. Her gün gidip onu görmeye başladım. Yavaş yavaş da hoşlanıyordum. Bu bir ay devam etti. Onu görmemin ardından tam bir ay geçmişti. Bu sefer gittiğimde ağlıyordu. Yanına gittim. Oturduğum an olan heyecanımı tarif bile edemem biliyor musun İlgi? Kalbim hızlı hızlı atmaya başlamıştı. O kadar güzeldi ki. Çok zarif ve narin. O gün bana neden ağladığını anlatıp sarıldı. Kokusu hala burnumda. O yüzden onun kokusu dışındaki tüm kokulardan nefret ederim." Gözünden bir damla düşmüştü. Benim de gözlerim dolmuştu.

"Eve girmeden önce bana numarasını verdi, bu günü kısa bir teşekkür ile  kapatmak istemediğini yoksa mahçup hissedeceğini söyleyip kahve sözü verdi. Kahve içtik. Konuşmaya devam ettik. Bir yıl boyunca sadece konuştuk. Artık çoktan aşık olmuştum. Tabi ailem de fark etmişti bu durumu. Gün boyu sırıtıyordum. Ertesi gün buluştuk. Ona hislerimi açıkladım. O da beni sevdiğini söyledi. Aradan 2 yıl geçti. O zaman dilimde çok eğlendik. Beraber bolca vakit geçirdik. Tek bir saniye ayrı kalmak istemiyordum ondan. Bana aile içinde yaşadığı herşeyi anlatmıyordu. Onu sıkmak da istemiyordum. Bunları konuşmak istemediğini söylediği günden itibaren ona bu konudan bahsetmedim. Sormadım." Gözyaşları artık duraksız atıyordu. Çok güzel sevmiş.