"အာ့ ငါလဲလူနော်ရိပ်ငါနာတတ်တယ်"
"မင်းကိုကျုပ်ပြောပိုင်ခွင့်ပေးထားလား။ရိပ်ဆိုတာကရောမင်းကိုခေါ်ခွင့်ပေးထားလား။မင်းနဲ့တန်လား"
တစ်ဖက်ထဲကအဆင်ပြေအောင်လိုက်ညှိနေရတာကျွန်တော်တကယ်ပင်ပန်းရသည်။ကျွန်တော့ဘက်ကကြီးအလျော့ပေးနေရတာကြီးကဟုတ်မနေတော။ကျွန်တော်ကတော့ရေရှည်အတူနေရမည့်သူမို့ကိုယ့်ဘက်ကဘဲအလျော့ပေးပြီးနေတယ်သူကတော့အခုလိုကျွန်တော့ကိုရိုင်းပြနေတာတော့အတော်ကိုလွန်သည်။ပြောတဲ့စကားတွေကအစရိုင်းစိုင်းလွန်းသည်။
"ခင်များရိုင်းစိုင်းစော်ကားလွန်းနေပြီနော်"
"ကျုပ်ထက်အရင်ရောက်လာတဲ့ကောင်တွေကရောယဉ်ကျေးလို့လား"
"ခင်များစကားကိုကပ်ကပ်သက်သက်မပြောနဲ့"
"နာတာလား။ဒါမှမဟုတ်ကျုပ်ပြောတာမှားသွားလို့လား။ကျုပ်ထက်အရင်ရောက်လာတဲ့ကောင်တွေကမင်းကိုအလှထိုင်ကြည့်နေလို့လား။စအိုမြင်တာနဲ့ဝင်လိုးမဲ့ကောင်တွေကြီးဘဲ။ ကျုပ်လီးကမင်းအပေါက်ကိုကြိုက်တာဘဲကျေးဇူးတင်"
"ခင်များပြောလေဆိုးလေပါလား ဖြောင်း....."
ရိုင်းစိုင်းလွန်းသူရဲ့ပါးကိုခပ်ပြင်းပြင်းသာရိုက်မိလိုက်သည်။ကျွန်တော့အကြောင့်သေချာမသိဘဲရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်းလိုရာဆွဲတွေးပြီးပြောခြင်ရာပြောနေသူကိုရိုက်လိုက်ရလို့ကြောက်ဖို့ပါမေ့သည်။သူ့အိမ်လဲဘာဖြစ်လဲနေခြင်လွန်းလို့လိုက်နေတာမှမဟုတ်ဘဲသူကိုယ်တိုင်လွန်းခြင်သပ့ ဆိုပြီးရအောင်ယူလာခဲ့တာဘဲ။သူမောင်းထုတ်လဲဖီ့ဆီရင်ကော့ပြီးထွက်သွားယုံပေါ့
အရိုင်းအစိုင်းနဲ့နေတာထက်စာရင်ဖင်ဝင်ချပြီးပိုက်ဆံပေးသွားတဲ့သူတွေကမှအဆင်ပြေအုန်းမယ်.......
ငယ်ဘဝထဲကကျုပ်အသားထိဖို့မပြောနဲ့ကျုပ်အရိပ်နင်းရင်တောငါမြေလှန်ရှာပြီးလိုက်သတ်မဲ့ကောင်။အရေးလေးနည်းနည်းပေးလိုက်တာနဲ့ရောင့်တတ်သူကိုအခုချက်ချင်းသတ်ပြစ်လိုက်ခြင်သည်။မင်းမင်းမို့လို့ကျုပ်မလုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး။ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်ဘာဖြစ်နေမှန်းကျုပ်မသိတော့ဘူး
ကျွန်တော်
Start from the beginning
