İLGİ/GERÇEK AİLEM

14.BÖLÜM

"Yok teyzem. 2 yıl sonra 30 oluyor. Harbi teyzem var mı lan benim?" Dedim sondakini dalgaya alarak.

Onlar aynı anda göz devirip kol bağlarken saçma bir şekilde onların taklidini yaptım.

Diğerlerine döndüğümde Uraz abinin kalktığını gördüm. Ata ve Ulaş hala oturuyordu.

"Hiç bakma öyle bugün ikimiz de çok yoğunduk. Hareket edecek halimiz yok." Diye Ata abi adına da açıklama yaptı Ulaş abi. 

Böylece takımları belirledik.

Ozan, Arda, Bartu, ben ve Barkın.

Abim, Kaan, Taha, Uraz ve Umut.

Bizim kaleye Ozan geçerken onların kalesine de Kaan geçmişti.

Dakikalar geçmişti ve top sonunda ayağıma gelmişti.

Yani oyun başladığından beri bir kere gelmedi ya.

Topu kaleye sürerken önüme çıkan abimle bakışlarımı ona çevirdim.

"Abimm..." Dediğim anda tüm dikkati dağılmış bana bakmıştı.

"Efendim abicim." O bakmayı sürdürürken ayağımın altıyla, arkamda olduğunu bildiğim Barkın'a topu attım.

Abim yeni fark etmişti. Kötü bakışlarını bana yollarken küçük adımlarla uzaklaştım. Herkes gülmeye başlamıştı.

Arkamı döndüğüm sırada birden havalanmamla çığlık atmam bir oldu.

Abimin beni omzuna attığını fark etmem birkaç saniyemi almıştı.

Ama oyunda bu yapılır mı yani?

"Abi!" Dedim kendimi yere atmaya çalışırken. "İndir beni ya. Oyun devam ediyor bak gol yiyeceğiz." Beni umursamayıp yürümeye devam ettiğinde durdum.

Bence ufak bir oyundan zarar gelmezdi.

Herhalde...

Abimin rahat durmamla kolları gevşerken, boşluğundan yararlanıp kendimi hızlıca yere atıp ayağa kalktım. Daha sonra ortada duran topa koşup hızlıca kaleye şut çektim. Kaan hızıma yetişemeyip topu tutamayınca gol atmanın sevinciyle yerimde zıpladım.

"Ben kabul etmiyorum." Diyen Uraz abiye baktım.

"Ne demek kabul etmiyorum. Gayette gol işte." Dedim.

"Sayılmaz bu kimse oynamıyordu." Dedi Taha.

Sana soran olmadı lolipop.

"Susun lütfen çok sevgili kuzenlerim. Benim en best kuzenim gol attı ve sayılıyor. Konu tartışmaya kapalı." Dedi Bartu. Hızla yanına gittim.

"En best kuzenim haklı." Dediğimde bana sarılmasına karşılık verdim.

En sonunda futbol oynamayı bırakıp havuzun kenarına dizilmiştik.

Kendimi çimlere bırakıp yıldızları izlemeye başladım.

Tamam, tamam. Şehrin tam ortasında yıldızların görünmesi garip ama biz görüyormuşuz gibi düşünelim.

İki yanımda da hareketlilik hissedince başımı çevirdim.

Abim ve Umut yanıma yatmıştı. Onların hemen ardından diğerleri de yatarken Demir ve Pars garip garip bize bakmıştı. Diğerlerinin yatmasıyla suratımda bir gülümseme oluşmuştu.

Bana ayak uydurup alışmaya çalışıyorlardı.

Kuzenlerim yani, Demir dışında.

Bakışlarımız Pars'la kesince yüzümdeki gülümseme silindi. İfadesizce ona bakmayı sürdürdüğümde gözlerinde ilk defa bir duygu gördüm.