Smiles and Untamed Hearts

Kabanata 7: Debtors

[Zyra's POV]

"Ang dami mo pa lang pera ba't 200 pesos lang ang binigay mo pantulong kanina?" Bulong sa akin ni Castiel nung sa wakas ay natapos ang laro ko ng tong-its.

"It's suspicious. Kung bigla ko na lang binigyan ng isanlibo, magugulat ang mga yun."

"Ay, oo nga noh?" Napairap ako sa responde niya bago tumalikod.

"Sabi mo kakain tayo sa labas," reklamo niya at agad ko siyang hinarap nung makarating kami sa maluwag na lugar.

"Dito nga, kita mo oh, libreng mga pagkain." I said in a small voice and nodded at the small table near the house.

May mga maliit na styro cup na may mga lamang lugaw at sopas. May mga maliliit na soft drinks din sa loob ng cooler sa ilalim ng lamesa.

He turned to me with his lips half-opened. He look confused and shock, having no idea what to do.

"You mean–" Hindi ko na narinig ang mga sinabi niya at nagtungo na ako sa maliit na mesa.

Kumuha ako ng isang baso ng sopas at walang pasabing kinain iyun. I eyed Castiel and he still look so confused.

"Ano? Hihindi ka pa ba?" Sita ko at mabilis naman siyang kumuha ng sopas at mga inumin sa cooler, binigyan niya rin ako ng isa.

"Paano mo nalaman na may lamay dito?" Tanong niya habang parehos naming pinagmamasdan ang maingay na tumpukan ng mga tao.

"I have eyes everywhere. Pagkatapos nito, sa kabilang barangay naman tayo, may lamay din daw doon."

Kung hindi makakapunta sa mga casino ay lamay-hopping ang ginagawa ko. Kung isang lamay lang kasi ay hindi ako makakakuha ng malaking pera compared sa casino.

Most of the players here are minimum wage labor workers. Ang mga taya nila sa pusoy at pusoy dos ay nasa pagitan ng 50 pesos hanggang 20,000. Wala sa kahati ng mga tinataya sa casino.

"Don't you feel any remorse?" Castiel asked as we head towards the third wake. It's one in the morning and looking at Castiel, who looks like he's dying.

"You must love sleeping that much. Sobrang haba ng tulog mo kanina pero inaantok ka na agad."

"I'm worn out because of my phobia. It's draining my energy too much. Now, back to the question."

"Remorse? For whom?"

"For the family."

Napakamot ako sa aking kilay habang patuloy kami sa paglalakad. "Why? People die everyday, Castiel."

"But still, the person you cared about so much will leave a hole in your life. Losing someone can feel like you also lost a part of yourself."

Hindi ko maiwasang mapangisi dahil sa eksplanasyon niya. This conversation is quite deep. Well, every conversation with him is too deep.

"You never lost someone you love before?" Napatigil ako sa paglalakad para mag-isip.

Someone I love?

"Well, they say that love and pain comes together. I don't feel pain which means I don't feel love either! Right?" Puno ang tuwang pinagpatuloy ko muli ang paglalakad.

Bahagya akong napanguso nung mamataang sobrang kaonti ng mga tao. Dalawang mesa lang ang laro at tong-its pa. Seriously? Baka ako na ang susunod sa bangkay dahil sa sobrang boredom.

Napabuntong-hininga ako at mabilis na tinipa ang numero ng isa sa mga may utang sa akin.

"Yes, boss?" Agap na pagsagot niya.

"Barangay Banago, Purok Mabait. Nasa may lamay ako. Alam mo na ang gagawin mo."

"Areglado–"

The call is for my debtor to find gamblers around the area. Mas mainam if sa may lamay kami para siguradong walang dayaan at para rin hindi kami mahuli ng mga police.

.

"What the?" Napangisi ako sa reaksyon ni Castiel. Nakaawang ang mga labi habang namimilog ang mga matang sinundan ng tingin ang mga taong tinawagan ng isa sa mga alalay ko.

The gamblers have gold necklaces hanging around their necks with huge pendants. They are bikers in Barangay Banago. All of them have grey bandanas wrapped around their heads.

Mga nasa pito silang lalaki at sa likuran nila ay may tatlong babae na sobrang pula ang mga labi. Malalaki ang ginto nilang earrings at ang suot nilang short ay sobrang ikli na walang cycling na suot.

Nung tumingin silang lahat sa direksyon ko ay tinanguhan ko sila. Ang nasa unahan na mataba at kalbo ay leader nila, sa tingin ko. Sinenyasan niya ang kanyang mga kasama at agad na nagsihila ang bawat isa sa kanila ng upuan.

"Lay down!" Deklara ko at hinagis ang mga barahang hawak sa gitna ng mesa.

Napaawang ang labi ng bangkero. Ikatlong laro pa lang namin at tuwing makikita nila ang cards ko ay nagugulat sila. Ang kaninang mga taong naglalaro ng tong-its ay pinapatungan na ngayon ang taya ko.

"Tumayo ka, may tinatagong baraha yan, boss!" One of the players accused and I immediately stood without any hesitation while raising my arms. I turned around and even showed them my empty pockets.

"Tsk!"

Ngumisi ako bago bumalik sa paglalaro. Sa kasunod na round ay panalo pa rin ako at ang isang manlalaro ay umiiling na napatayo.

"Tangina, ubos na pera ko, boss!"

Parang may sariling utak ang mga labi ko at kusang umangat ang sulok nito. Nagtama ang mga mata namin ng lalaking titigil na sa paglalaro. Sobrang dami ng kanyang tattoo sa leeg at braso, parang lulong din sa droga dahil sa pamumula ng mga mata niya.

"Pwedeng utang," I said and his eyes immediately glimmered before slowly going back to his seat.

"Sigurado ka?" I quickly nodded at natutuwa niyang hinampas nang mahina ang mesa. "Sige bah!"

Umingay ang lugar nung sa wakas ay isa sa mga manlalaro ang nanalo, ang babaeng puno ng kolorete ang mukha at sobrang ikli ng suot nitong short at damit.

Habang tumatagal ang laro ay pansin ko ang pagsalubong ng kilay ng lalaki na ang tinataya ay utang.

Nasa 450 pesos na ang utang niya dahil sa bawat laro, 150 ang nais niyang itaya.

"Sigurado ka ba diyan? Pano mo yan masisingil?"

"I have my ways. Hindi na iba sakin 'to."

Gosh, I remember how I used to offer debts when I was fourteen. The memories of those debtor that begged me to spare them is just so... satisfying.

Sa unang pagkakataon ay nanalo ang lalaking pinautang ko ng pangalawang beses kaya naging 150 pesos na lang ang kanyang utang. Kung ganyan kaliit ang utang ay kinakalimutan ko na.

I was expecting him to stop but no, looks like this man is thirsty to prove something, to gain his pride back.

"Isa pa, 500 pesos na."