TÜRKÇE HOCAM|YARI TEXTİNG

24.BÖLÜM

"Eğer burada kalmaya devam edecekse Ada, yarın evleniyorsunuz Giray."dedi Aydın baba.

Sinirlenmiştim ama insan gerçekten yabancı olduğu yerde,daha yeni uğradığı bir yerde kendi gibi davranamıyormuş. Yüreğine cesaret kolay kolay yerleşmiyormuş.

Dilim tutulmuştu.Başımı eğmiş sadece duruyordum.Çünkü burası benim evim değildi.Burası kafamın estiğini yapabileceğim bir yer değildi.

°°°

"Baba ben evleneceğim biliyon değil mi?"diye sordum.Babam beni kucağına aldı ve gıdıkladı.Kahkahalarım tüm evi inletiyordu.Annem de bizi gülümseyerek izliyordu.

"Benim prensesim ne ara büyüdü de evleniyor bakalım?"dedi babam.Boynuna sarıldım ve kokusunu içime çektim.

"Ama korkma seni bırakmam baba.Bir de annemi."dedim.Annem de bizim yanımıza gelip bana sarılmıştı.

"Sen bıraksan biz bırakmayız deli kız.."dedi annem kahkahaları arasından.Babam ağzıma bir üzüm uzattı.Üzümü yedim ve babamın kucağında oturmaya devam ettim.

"Ada'm benim.Mavi gözlü denizim...En güzel gökyüzüm...Unutma hiç bir zaman annen de baban da seni hiç bir yerde yalnız bırakmaz."ellerimi tuttu,saçlarımdan öptü."Kızımın başını önüne eğdireni mahvederim ben."dedi.Küçük bir kahkaha attım.

"Kocama karışma ama beyaz atımıza ne yaparsan yap."dedim.Annem kocaman bir kahkaha attı.

"Biz bunun adını şakraban koysaydık ya keşke."dedi babam.Yüzümü buruşturdum.

"Olmaz,mavi gözlerime uymaz o isim."anneme döndüm."Hem gözlerim o zaman bal gibi de olmazdı.Mert diyor ya hep anne."dedim.Annem gözlerimden öptü.

"Mert çok haklı.Gözlerin bal gibi senin.İnsanın öptükçe öpesi geliyor."dedi ve gözlerimden tekrardan öptü.

°°°

Hayat acımasız sert tokatını,bir kere daha yüzüme vurmuştu.Annem ve babam yanımda yoktu.Başımı önüme eğdiren adamı mahvedeceğini söyleyen babam, şimdi yanımda yoktu.

"Uygun mudur kızım?"diye sordu Gönül anne.Kafamı yerden kaldırdım.İlk Aydın babaya sonra Gönül anneye baktım.

Giray ellerimi tuttu.Yalnız olmadığımı hissettirmek için ellerimi sıkıca tutuyordu.

Gözlerim bir anlık,gözlerine kaydı. Gülümsemeye çalışarak gülümsedim.

İnsan ne olursa olsun böyle zamanlarda anne ve babasını arıyormuş fakat artık olmadıkları belliydi.

Evi terkettiğimden beri babam beni bir kez bile aramamıştı.İşte ben artık gerçekten de yalnızdım.Sadece Giray vardı.Hayatımın onunla birleşmesinde de bir sorun yoktu o zaman...

"Uygundur Gönül anne."dedim.Gönül anne bana yaklaşıp,omzumu sıvazladı.

"Hadi kahvaltıya geçelim o halde."dedi. Giray ile hâla el ele tutuşarak,kahvaltı masasına ilerledik.

Masaya geçip oturduğumuz da Giray yanıma,Gönül anne karşıma,Aydın baba ise masanın başına oturmuştu.

"Bugün gelinlik bakmaya gidelim olur mu?Tabi ki diğer eksiklikleri de hallederiz."dedi Gönül anne.Çayımı masaya bıraktım.

"Olur."gülümsedim."Biraz kıyafet alışverişi de yapsak olur mu?"diye sordum.Gönül anne gülümsedi.

"Tabi ki olur."dedi.Giray ellerini masanın altından bacaklarıma yerleştirdi. Huylanmıştım.