TÜRKÇE HOCAM|YARI TEXTİNG

23.BÖLÜM

Eve geldiğim de annem kahvaltı hazırlıyordu.

"Günaydın."dedi masaya ekmek bırakırken.Gülümsedim ve yanına doğru gittim.

"Günaydın.Babam nerede?"diye sordum.Annem masaya bardak bıraktı ve bana döndü.

"Otur!"dedi.Sesi biraz yüksek çıkmıştı.

Masada ki yerime geçip oturdum.Annem biraz gergin gibiydi.

Biraz mı?

Biraz değil bayağı gergindi.Gerginliği bana da geçmişti.Çünkü gülen yüzümden eser bile kalmamıştı.

Annem de karşıma oturdu ve bir süre öylece gözlerime baktı.

"Ben neyinim senin?"dedikleriyle şaşırdım ve kaşlarımı çattım.

"Ne demek bu şimdi?"diye sordum.Annem parmaklarını masaya tıklatmaya başladı.

"Ben neden her şeyden habersizim.Ben senin annen değil miyim Ada!"dedi sertçe.

"Annemsin ama şuan seni anlayamıyorum." dedim.

"SEN NEREDEYSE ÖLÜYORMUŞSUN VE BEN BUNU AYDIN'DAN ÖĞRENİYORUM.AYDIN'I NEREDEN TANIYORSUN SEN?"diye bağırdı.Aniden ayağa kalktım. Sinirlenmiştim.

"Neden mi?İŞTE BU YÜZDEN ANNE!Sen...sen bana annelik yapmıyorsun,sahiplenilmiş bir hayvandan farksızım bu evde ben.Sadece yemek,su,para bu kadar.Sen bana ANNE MİSİN?"diye bağırdım.Şaşkınlıkla bana bakıyordu.Tepkim ağır olabilirdi ve fakat bunu sonuna kadar hak ediyordu.

"Bana bağırma!Sen Giray için ölmeyi kabul etmişsin."dedi.Yeniden sandalyeye oturdum.

Bir bardak su içtim."Evet yine olsa yine yaparım."dedim.Annem ayağa kalktı ve bir bardağı yere attı.

"Sen o ADAMIN OĞLU için ölemezsin ADA!"diye tekrardan bağırdı.

"Bir dakika,bir dakika...O adam derken...Ne varmış Aydın babada?"diye sordum.Annem aniden dumur olmuştu.O da masadan bir bardak su alıp içti.

"Baba mı?Baba derken?Kim ki o,sen ona baba diyorsun?"dedi.

"Giray ile evleneceğim ve Aydın Bey için baba demem de bir sakınca yok." dedim. Annem kocaman bir kahkaha atmıştı.

"Ne var neye gülüyorsun?!"diye sordum.Annem masadan uzaklaşıp, kanepeye oturdu.Peşinden gidip onun önünde dikildim.

"Onunla evlenmeyeceksin.Senin bu yıl sınav senen ne evlenmesi?"diye sordu.

"İnan sınav umrumda bile değil.Ben zaten kendime güveniyorum.Hayatım boyunca ders çalıştım.Girsem bir yer kazanacağım kesin.Önemli olan Giray ile geleceğimiz." dedim.Kariyerimi tabiki önemsiyordum. Kendime güveniyordum.Çoğu zaman derslerim hep iyiydi.Bu yüzden şuan ders son düşüncemdi.

"Sen iyice delirmişsin.Artık Giray ile görüşmeni istemiyorum."dedi.Şaşkınlıkla ona baktım.Kaşlarım çatıldı,öfkeyle nefesimi verdim.

"Ne diyorsun sen ya?Tabiki de görüşeceğim.BUNA SEN KARIŞAMAZSIN!" dedim ve odama gittim.

Odamın kapısını kilitledim.Göz yaşlarımı daha fazla tutamayıp,serbest bıraktım. Annem her zaman bana böyle davranıyordu.İsteğimi önemsemiyordu. Düşüncemi önemsemiyordu.Bu artık beni çok yormuştu.Ben kendimi bu hayatta tek hissediyordum ve tek suçlusu annemdi.

Banyoya girip hızlıca bir duş aldım.Bornozuma sarılıp,dolabıma yaklaştım ve kapağını açtım.İçerisinden mavi bir kot ve bir kazak aldım.

Üzerimi değiştirdikten sonra,çantama dolabımdan bir kaç eşya koydum.Montumu giyip odadan çıktım.Annem gözlerini dikmiş bana bakıyordu.

"Düşüncen değişince görüşürüz!" dedim. Annem aniden ayağa kalktı ve onun cevabını beklemeden kapıyı açıp dışarıya çıktım.