Winnie Solace de duistere zon

15

Mijn voeten deden pijn en het was vreselijk warm. Toen ik dacht dat ik zou dood gaan in de onderwereld hoorde ik een stem. 'Nee Horsey,' zei iemand. Een meisje met kort blond haar, een mythomagicg shirt, een spijkerbroek, witte moonboots en grote oorbellen in de vorm van een d20 in haar oren kwam de hoek om. Naast haar liep een zwart paard met bloemen in zijn mond. 'Ik wil graag zwarte rozen en als het kan misschien zonnebloemen?' zei het meisje tegen het paard. 'Maar waar moet ik die vandaan halen?' mompelde het paard om de witte madeliefjes in zijn mond heen. 'Van boven,' zei het meisje. Het paard knikte en draafde naar het zuiden. 'O,' zei het meisje toen ze mij zag. 'Je bent een beetje vroeg schat. Ik had je pas later verwacht,' zei het meisje. 'Wie ben jij?' vroeg ik. 'Ik ben Sara,' zei het meisje. 'Ik heb je hulp nodig,' zei ik. 'Oké waarmee?' vroeg Sara. Ik zuchtte. Sara klopte op de grond en ik ging naast haar zitten. Meten flapte ik er alles uit van wat er binnen 2 weken was gebeurd. Hoe Will was gestorven van dat Leo en ik het uit hadden gemaakt tot de duistere zon. Uiteindelijk vertelde ik ook dingen over mijn broer. 'Kraai?' vroeg Sara bevend. Ik knikte. 'Ik heb nooit iemand met die naam ontmoet hier beneden en ik ken zeker alle geesten,' zei ze. 'Kraai was een zoon van Hermes,' zei ik. Ik voelde tranen in mijn ogen. Sara keek me vriendelijk aan. 'Je kan goed luisteren,' zei ik. 'Als ik wil kan ik dat,' zei Sara. 'Vertel me alsjeblieft meer over Kraai.' Terwijl ik verder praten voelde ik me weer zes. 

Ik lag tegen Will aan. Mijn lange roze haren plakte vast aan mijn gezicht en er waaide een koude wind boven in de camper. Will duwde tegen mijn schouder aan. 'Is Kraai al beneden?' vroeg hij. Ik opende mijn ogen en keek naar Kraai's bed. Het was leeg precies zoals ik verwachtte. 'Ja,' mompelde ik. Will zuchtte en ik maakte mezelf los uit Wills armen. Voorzichtig om mijn moeder en mijn stiefvader niet wakker te maken sloop ik naar beneden. Beneden zag ik mijn broer zitten. Hij had half lang kort donker bruin haar en vrolijk kijkende blauwe ogen. 'Kraai!' riep ik blij. Kraai keek op van zijn Donald duck strips en liep naar me toe. 'Hallo kleine zus,' zei hij. 'Ik ben niet klein!' zei ik boos. 'Natuurlijk niet Winnie, nobele ridder van het koninkrijk de camper,' grapte Kraai. Ik klom aan de keukentafel en pakte  een kom yoghurt. 'Je bent vroeg op is er iets?' vroeg ik. Kraai's ogen werden een stuk donkerder. 'Het gaat om paps plotselinge verdwijning,' zei Kraai. Onder de strips vond ik Kraai's aantekeningen boekje en schetsboek. 'Vertel me alles!' riep ik boos. Kraai ging zitten en sloeg de boeken open. 'Voordat hij kwam is hij al eerder geweest, toen Will klein was. Daarna verdween hij ook even, toen jij was geboren kwam hij ook, maar maakte een meer gehaaste indruk. En nu een paar dagen geleden verdween hij en kwam die vervelende stiefvader binnen,' gromde Kraai. 'En wat heeft de Griekse mythes daar mee te maken?' vroeg ik terwijl ik op een boek tikte. 'Ik heb wat rare dromen gehad en dat allemaal verwijst naar dit boek en die Griekse mythes. Er is een overeenkomst,' Ik merkte dat Kraai boos begon te worden. 'Hoezo?' vroeg ik. 'Heb je ooit opgemerkt hoe jij en Will zo veel op elkaar lijken? Ik val er gewoon buiten,' zei Kraai. 'Zeg dat nou niet!' piepte ik. De tijd versprong en voor me veranderde het beeld en zag ik de kille begraafplaats. Er was niemand behalve ik als 7 jarige met een 9 jarige Will achter me. Dit was nooit gebeurd, maar het voelde zo echt.  

Ik keek op recht is Sara's blauw grijze ogen. 'Je moet hem loslaten. Je hoeft echt niet te weten wat er die dag is gebeurd. Je hoeft alleen het nu te weten,' zei ze. Ik knikte en liet me overeind trekken. 'Kom we gaan je vrienden uit dat vreeslijke hotel halen,' zei Sara. Ze floot op haar vingers en twee paarden brachten ons heel snel naar het hotel. Er kwam geen geluid van binnen en een akelig gevoel bekroop me. Ik sprong van het paard en rende de stenen trap op naar binnen. Meteen trok Percy me uit het gangpad. 'Op passen Winnie,' zei hij zachtjes. 'Waar is de rest,' vroeg ik zacht. 'Nico en Grover zijn boven en Leo nou ja die heeft wat problemen,' zei Percy en hij wees naar het gangpad. Ik keek om het hoekje recht naar Leo. Vlammen likte aan het houten dak. 'Leo!! Leo alsjeblieft!!' riep ik. Leo keek me aan en ik zag dat de vlammen iets minder fel werden. 'Leo straks verbrand je iedereen nog! Hou op!!' snauwde ik. Sara liep op Leo af. Ik voelde paniek op komen, maar terwijl ik naar Leo en Sara keek besefte ik dat vuur Sara niks kon doen, ze was tenslotte al dood. Sara pakte Leo's handen en Leo kalmeerde, het vuur doofde en voorzichtig konden Percy en ik achter de kast vandaan komen. Ik kon nog net, met hulp van Sara, Leo op vangen. Hij was buitenwesten en zijn lichaam was veel te koud. 'Leo!' ik schudde aan zijn schouder, maar er kwam geen geluid uit Leo. Er liepen tranen over mijn wangen. 'Niet huilen prinses,' zei Leo hij veegde met trillende handen mijn tranen weg. 'Je bent koud,' zei Sara. Leo keek Sara aan met een domme glimlach. 'Hallo Saartje,' zei hij. Sara glimlachte. 'Blijf hier bij hem,' zei ik tegen Sara. Sara knikte en Leo verloor opnieuw het  bewustzijn. Ik liep de stenen trap op naar boven. 'Nico! Grover!' schreeuwde ik. 'We zijn hier!' hoorde ik Grover blaten. Ik rende de hoek om en botste tegen Grover op. Op de grond lag de zoon van de koning die langzaam verdween. 'Dat was iedereen,' zei Nico. Hij stak zijn zwaard in zijn schede en keek me aan. 'Je bent terug zonder Sara,' gromde hij boos. 'Jawel, ze is beneden bij Leo,' zei ik en ik keek boos naar Nico. Hij staarde me woedend aan. Ik probeerde boos te zijn op de jongen waar ik van hield, wat natuurlijk niet werkte. 'Je had niet terug hoeven komen,' zei Nico. 'Nico, laten we straks ruzie maken we moeten nu naar Leo,' zei ik. Nico keek me argwanend aan. 'Nico! Leo is misschien wel aan het dood gaan!' zei ik woedend. Nico knikte en liet zich mee trekken. Beneden zaten Percy en Sara bij Leo. 'Leo!' riep Grover. Hij sprintte naar Leo toe en knielde bij hem neer. 'Kan je hem helen?' vroeg Percy. Ik slikte en keek naar Leo. 'Je kan het,' zei Nico. Hij legde een hand op mijn schouder. Ik knielde bij Leo neer en probeerde te zingen, maar mijn stem trilde veel te erg. Leo bewoog even en duwde me weg. 'Het is oké, dit gebeurt vaker. Ik ben gewoon Out of power  niks om je zorgen over te maken,' zei Leo. Ik glimlachte bedroefd naar hem. Hij trok me dichter bij. 'Kunnen we hier blijven?' vroeg Leo. 'Eventjes moet kunnen,' zei Percy. Ik voelde opeens de vermoeidheid op me neer vallen. 'Kunnen we dan wel samen blijven?' vroeg ik. 'Natuurlijk,' zei Nico. Percy en Grover hielpen Leo overeind en we strompelde naar boven. Zuchtend plofte ik op het bed. Ik merkte opeens op dat ik nog mijn zwarte jurk aan had. 'Neeks?' vroeg ik. Nico kwam naast me op het bed zitten. 'Wat is er Sunspot?' vroeg hij. 'Heb je die tas nog met de truien en ambrozijn?' vroeg ik. Nico schudde bedroefd zijn hoofd. 'De Zombies hebben hem verbrand,' zei hij. Ik legde mijn hoofd tegen Nico's schouder en zuchtte. 'Ik heb nog wel iets,' zei Percy. Hij hield een donkerblauwe kamp tui vast. 'Waar haal je die vandaan?' vroeg ik terwijl ik de trui aan trok. 'Ik heb mijn tas hier verstopt toen we aan kwamen,' zei Percy. Ik trok een grote kast open. 'Serieus?' piepte ik. Ik trok er nette jurken en lange zwierige rokken uit. 'Ik wil je altijd al eens zien in een knal roze zwierig jurkje,' lachte Leo. Ik was blij dat hij weer kon lachen. 'Krijg je nooit te zien, Valdez,' zei ik. 

Tussen de kleren had ik een iets normalere zwarte broek gevonden en de jongens hadden hun eigen kleren terug gevonden. We hadden matrassen bij elkaar geschoven en wat vega voedsel gevonden. 'Hoe voel je je?' vroeg ik aan Leo die naast me op het bed lag. 'Moe, maar gelukkig,' zei hij. Hij omhelsde me van achter en ik voelde dat hij zijn normale lichaamswarmte terug begon te krijgen. Ik merkte ook dat Nico boos naar ons keek. Ik glimlachte naar hem. 'Laat hem met rust,' zei ik geluidsloos. Nico knikte en liet zich zuchtend naast Grover vallen.  Al snel klonk er zachtjes gesnurk door de kamer. Alleen Leo en ik waren nog wakker.  Leo streelde mijn rug en ik voelde me warm worden. 'Laten we ook eens gaan slapen,' zei ik. 'Nee, ik wil bij jou blijven,' zei Leo. 'Je bent bang dat Nico boos wordt?' vroeg ik. Leo bewoog zijn gezicht tegen me aan tot hij in mijn oor ademde. 'Ik hou van jou, zelfs toen je het had uitgemaakt hield ik nog van je,' zei Leo. Mijn hart sprong zowat uit mijn borstkas. Ik draaide me om zodat ik Leo aan kon kijken. 'Klopt je hart altijd zo snel of heeft dat reden?' vroeg hij. 'Leo je weet dat het niet kan,' zei ik, mijn stem was vol met emoties en kraakte. 'Ben je doof? Ik geef om je en ik zal dat blijven doen tot de dood. En het maakt niet uit dat jij op Nico ben,' zei Leo. Ik sloeg mijn armen om hem heen. 'Ik hou ook van je, maar jij weet heel goed dat het niet kan,' zei ik. Ik voelde Leo's handen door mijn haar gaan. Hij leunde naar me toe en kuste mijn nek. Mijn hart sloeg een paar tellen over en even later hoorde ik Leo snurken. Ik maakte mezelf los van Leo zodat ik even weg kon lopen om na te denken. Toen ik de deur open wilde doen pakte Nico mijn arm vast en trok me mee naar een andere kamer. 'Ik weet echt precies wat er gebeurd is met jou en Leo,' gromde hij. Hij duwde woedend de deur dicht en klikte hem in het slot. De sleutel gooide hij in de hoek. 'Dat ging perrongeluk!' zei ik. 'Aan wie ben je trouw? Van wie ben je?' vroeg Nico. 'Ik  bben trouw aan jou, maar ik ben van mezelf,' zei ik. Nico gromde woedend en stapte steeds verder naar me toe. Ik strompelde naar achter tot ik over mijn eigen voeten struikelde en op het bed viel. 'Nico wat ben je van plan?' vroeg ik bevend. Nico keek me woedend aan. Hij duwde me tegen het bed aan zodat ik nergens heen kon. 'Herhaal me,' zei Nico sissend. 'Nico! Wat ga je doen?' vroeg ik. 'Ik ga je niks doen als je me gewoon herhaalt,' zei hij.