İntikam ile yaşam sürdüren her insan kalbi körelmiş bir vaziyette vicdanen bitik haldedir. Savaş içinde zanneder dünyayı, her ambiansı sahi her attığımız adım bize tuzak mıdır?
Bize doğru dönük olan yüzler sahteliklerle, nefret ile dolu mudur?
Çocu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Defol burdan defol git."
Defalarca yıkıldığımız anlar olur elbet, bazen dik dururuz bazen ise yıkılırız. Çoğunluk ise küçük olaylarda kendini gösterir. Herhangi bir küçük tartışma bizim patlama noktamız olur. Sonrası ise güzel bir ilerleyiş göstermez.
Kendisine baktığımda bana hissizle bakan gözleri benim adeta kalbimin sıkışmasına sebebiyet veriyordu. Çoğu insan güzel iltifatlarla veyahutta beklenmedik sürprizlerle mutlu olur ve kalbi o an mutlulukla sıkışır. Benim ise acı ve acımasızlıktan dolayı değişen hiçbir duygum olmadı pardon olamadı.
"Biliyor musun Nesrin zamanla kendini daha çok bana gösteriyorsun." Kelimeleri dile getirdiği an bile ansızın bana eskisi gibi bakmamıştı. "Acımasız ve duygusuz oluşunla birlikte herkesi böylesine hayatından itiyorsundur belkide kim bilir." Sözleri kesin ve netti.
"Bende seni çok iyi anlıyorum biliyor musun Kaya?" Dememle bana gözlerini bomboş bakarak dikti. Bu o değildi. Bu benim tanıdığım Kaya gibi bakmıyordu. "Sen sadece insanları bir süre kendine bağladıktan sonra onları yine kandırıp güven duygusunu zedeleyen bireylerden birtanesisin." Bunu dememle dudağının kenarını yukarı doğru kaldırmıştı.
"Seni kendime mi bağladım yani?" Demesiyle sinirle kendisine bakmam bir olmuştu. "Onca cümleden anladığın buysa kimin bağlandığı apaçık ortada değil mi?" O isebaşınısallayarak gülümsedi.
"Sana olan saygım ve sevgim senin böylesine kendini yüceltmense eğer bu kadar sevinme Nesrin sana kıyamıyorum diye beni hafife alma da sakın ben senin herhangi bir oyuncağın değilim." Gülümsedim ve ona doğru adım attım.
Tam önünde durduğumda ise elimi kapıya doğru uzatıp kendisine daha fazla yaklaşarak "çıkabilirsin" dedim. Gözleri öylesine yoğun ve kırgın şekilde baksa bile şuanlık umrumda değilmiş gibi davranmam gerektiğinin farkındaydım.
Bana bakmadan hızlakapıyıaçarak evden çıkmıştı. Bana açık kapı bırakarakdefolup gitmişti.
Ben ise o kapıdan çıkarak kapıyı kapatıp evden çıkmıştım. Ona gitmeyecektim. Kendimi iyi hissedeceğim yere gidecektim. Bugün defalarca kez çıkıp gelmiş olabilirdim. Bundan dolayı bana şaşırarak bakan korumaları anlıyabiliyordum.
Arabaya bindiğimde dolmuş olan gözlerimle birlikte seslice bağırdım. Ağlayamadım. Kendimi o kadar sıkmıştım ki buna ihtiyacım vardı. "Kaya aklımı karıştırma benim n'olur" bunu seslice söyleyerek direksiyona başımı yasladım. Bununla birlikte bir süre düşünceler içinde gözlerim kapalı bir şekilde öylece bekledim.
