İntikam ile yaşam sürdüren her insan kalbi körelmiş bir vaziyette vicdanen bitik haldedir. Savaş içinde zanneder dünyayı, her ambiansı sahi her attığımız adım bize tuzak mıdır?
Bize doğru dönük olan yüzler sahteliklerle, nefret ile dolu mudur?
Çocu...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Keşke onlar yerine sen ölseydin."
Bir insanın bünyesi daha ne kadar yıkılarak paramparça olabilirdi. Dik durmak adına içindeki duygularını gizlemek için gösterilen çaba nereye kadar sürecekti.
Sustum.
Gözlerimin içine bakıyordu. Geçmişimi bana tekrar hatırlatmak adına öfkeyle kinle bakıyordu. Belki de bugün buraya getirmesinin amacı beni ailesinin yanında öldürüp içini rahatlatmak olabilirdi.
Sahi yapar mıydı?
"Susma konuş bakma öyle Nesrin" bu cümleyi söylerken ki bakışı küçük bir çocuk gibiydi. Kollarını açıp sevgi bekleyen bir çocuk gibi bakıyordu, derin derin anlamamı istermiş gibi öylece baktı. İçindeki duyguları bana yansıtarak benim canımı yakmak istedi.
Oysa ben yıllardır sevgi bekledim ama bir kere bile bana uğramamıştı.
"Ben annemi çok severdim Nesrin." Sesi öylesine alçak çıkmıştı ki ona sadece bakmakla yetindim.
"Nesrin babam beni çok severdi ve bende onu" bunu bana değilde kendisiyle konuşuyormuş gibi anlatıyordu.
"Niye aldın onları benden" gözleri dolmuştu. Bana yönelttiği bu soruyla içim paramparça oldu. 10 yıl geçmiş olsa bile acısı hala içindeydi.
Ben kendimle birlikte bir çocuğun ruhunu da öldürmüştüm.
Annesinin mezarına doğru ilerleyip taşın üstüne oturdu. Dakikalarca 2 mezarıda inceledi. Arada gülümseyerek yada donuk bakışlarla baktı. O mezar taşına baktı ben ise ona.
Karşımda Mert Ali değil de yıkılmış bir beden vardı adeta.
"Onlarda hak etmiyor muydu? Senin ailen gibi yaşamayı nefes almayı niye onlar toprakta da sen nefes alabiliyorsun. Haksızlık değil mi?" Cümlesini bitirir bitirmez eskisi gibi öfkeli ve bomboş baktı.
İntikam ne büyük birşeymiş ki yıllarca beklemiş sırf bir göz yaşı dökmem adına kendi hayatını mahvetmiş.
"Anneni bilmem ama baban hiç haketmiyordu. Ben senin anneni öldürmedim. Babanı öldürdüm." Söylediğim cümleyle hızla ayağa kalktı.
"BABAMI ALDIN LAN BENDEN BİRDE HAKEDİYORDU DİYORSUN. UTANMADAN BİRDE BUNU SÖYLÜYORSUN." Bu sefer bomboş bakan bendim. Gözleri gözlerimden ayrılmaksızın birbirimize bakıyorduk.
"Babanın çaldığı hayatlar peki sen hiç onları da düşündün mü? Bunu demem ile boğazıma yapıştı. Öylesine sıkıyordu ki boğuluyor gibi hissettim. Nefesim kesiliyordu adeta lakin suratına gülerek bakmaya çalıştım. Yıkılmayacaktım. "ÖLDÜRÜRÜM LAN SENİ" dudağımın kenarı yukarı doğru kıvrıldı.
