BELKİ

BÖLÜM 1

"Babaaa" diyee ağlamaya başladı küçük kız "baba" dedi tekrar annesi ve babası ayağa kalktılar. Apar topar kızları Aysime birşey mi oldu diye bakınıp, "Aysim kızım nerdesin güzel kızım" diye seslendiler. Aysim neşeyle "burdayım anneee" diye bağırarak anne ve babasının ona bakmasını sağladı.

"Güzel kızım noldu bir yerine birşey mi oldu? Neden ağladın diye sordu kadın telaşla," Aysim "anne ben ağlamadım ki Nesrin ağladı" dedi. Evet Aysimle Nesrin'in ağlaması çok benzerdi. Annesi babası her seferinde ayırt edemezdi. Nesrin'in ağladığını duyan babası "neyse" dedi.

"Yine rahat durmamıştır o boşver Leyla gel biz mangala bakalım" diyerek Aysim'in yanından uzaklaştılar. Nesrin ağlamaya devam etti. Çünkü bacağını çok kötü yere vurmuştu. Nesrin ısrarla çağırmasına rağmen ailesinin yine ilk ablası Aysime doğru koştuklarını gördü. O an ağlaması bir nebze durdu. İzledi o mutlu aileyi oysa oda o ailenin içindeydi neden bir türlü o tabloda yer alamamıştı?

Sabırla bekledi Nesrin ailesi onada gelecek dedi. Gelmedi. Sanki ağlayan hiç Nesrin değilmiş gibi hiçbir şey olmamış gibi işlerine devam ettiler. Küçük kız yarasını unutup sırf bunun için saatlerce ağladı. Bir kere bile onun tarafına bakmadılar. Nesrin pikniği çok severdi ama yine zehir olmuştu ona bu piknik onu görmeyen ailesi gittikçe onu yalnızlığa sürüklüyordu.

Ama küçük kız asla pes etmezdi. Koşa koşa annesinin yanına gidip kopardığı çiçeği annesine uzattı. Annesi çiçek uzatan kızına bakıp "Nesrin bu ne dedi. Allah bilir nerden getirdin onu ben almam öyle herşeyi" diyip elindeki çiçeği yanan mangalın altındaki kömüre attı.
Nesrin ne diyeceğini bilemedi. Sadece uzun uzun yanan kömüre baktı.

Oysa biraz sonra Aysim çiçek kopartıp getirmişti. Annesi sevinçle kızının elinden alıp kızına kocaman sarıldı. "Aferim benim güzel kızıma ne güzel de toplamış" diyerek güzel saçlarını öptü. Nesrin yine izledi yine ve yine.

Nesrin bu sefer babasının yanına oturdu. Babası "şu karşıya geç Nesrin burası ablanın yeri" diyerek kızı kaldırıp güzel kızı Aysime döndü. "Gel güzel kızım otur babanın yanına" dedi. Nesrin'in gözleri doldu ama ağlamayacaktı yoksa babası sus Nesrin sesinden iğreniyorum derdi. Nesrin sustu hep susturuldu.

~

Nesrin yine düşüncelere dalmıştı. Keşke düşündüğü şeyler iyi şeyler olsaymış diyip gülümsedi. Utku bu haline bakıp "Salih amca bu acaba kafayı mı yedi ha ne dersin?"
"Sus Utku sus yoksa sana havadan bir uçar görürsün Nesrin'in güçlerini" diyen amcasının bu sözlerine kahkaha attı. Onu hep amcası güldürürdü çok severdi onu.

Amcasının demesiyle Nesrin onun küçük seri katiliydi. 13 yaşında ilk defa cinayete teşebbüs etmişti. Siz şimdi bu kız korkmuş ve bunu travma halini getirdi diye zannediyorsanız eğer  Amcası onu 6 yaşından beridir eğiterek Nesrin'in profesyonel bir şekilde silah kullanmasını sağlamıştı.

Her ne kadar istememiş olsada kaderinden kaçamazdı. Bir kere girdi mi bu işe çıkışı yoktu. Derken telefonu çaldı. Mert Ali arıyordu sanki ilk günmüş gibi heyecanla eline telefonu aldı.

"Efendim Sülümanım" dedi kahkaha atarak Mert nefret ederdi bu şekilde hitap etmesine ama artık alışmıştı. (Eee  bir zahmet alışsın 3 yıl oldu be) diyen iç sesine hak vererek Sülümanını dinledi.
"Güzelim nerdesin?"
"Amcamlardayım hayatım sen nerdesin?"
"Bende size gidiyordum hadi gel yolda alayım senide geçelim size" dedikten sonra Nesrin göz devirdi sanki Mert onu görüyormuşcasına, o evden nefret etsede sonunda varacağı yer orasıydı. "Tamam hayatım bekliyorum" dedi ve kapattı.

Mert arabasıyla Nesrin'in önünde durdu. Kapıyı hızla açıp sevdiği adama koşup sarıldı. Tabi yanağını da öpmeyi unutmadı. Mert sıcak bir şekilde gülümsedi kadına Nesrin bu adamın tebessüm edişine bilee bayılıyordu. Hatta bazen sen hep gül gül lan diye söylenmeleri aklına geldi. Mal ergenler gibi hissetti kendini hemen köşeye çekilip camdan dışarıya baktı.

Ortamda ki sessizliği Mert bozarak, "Nesrin ablan geldi bugün şirkete, ortaklık ile ilgili konuştu. Hatta babanla konuşup eğer uygun görürse bizim şirketle anlaşma yapmayı kabul edeceğini söyledi." Evet Mert şirketinin daha çok ün kazanmasını istiyordu. Bende o sevinsin diye babama gece gündüz bu konuyu açıyordum artık yalvaracaktım neredeyse be (O kadar uğraştın ki bu teklif için gören sanacak sanki senin şirketin) iç sesime içimden sövsem o yine bana sövmüş oluyordu dimi  (İnanamıyorum sana Nesrin bende seni zeki sanardım) tam iç sesime cevap verecekken araba durdu.

Ne yani ben yol boyunca kendimle mi konuştum. Neyse bu saçma muhabbeti sonra yapardım. Eve doğru yol alırken Mert elimi eline kenetledi eli sıcacıktı. İçim ısındı kapıyı hizmetli açması gerekirken ablam açmıştı. (Noluyor buna kafasına taş mı düştü?) Sahiden noluyordu buna ablam "hoşgeldin" dedi  Mert'e doğru neşeyle, yine beni es geçmişti. Sonra ellerimize bakıp yalancı gülümsemesini gönderip Mert'e sarıldı.

Hayır Nesrin sen mağara insanı değilsin o senin ablan kıskanmana gerek yokk diye mırıldandım. (Ben bile kıskandım aloooooo kendine gel Aysim Mertle ne ara bu kadar samimi oldu Nesrin?)
İlk defa hak verdim şu nalet olası iç sese ama şuan çirkef olmaya gerek yoktu. Kimseye asla istediği vermezdim. İçeri geçtiğimiz de saygı değer Leyla Hanımla Fuat Bey Mert'e gülümseyerek yemek masasına geçmesini söyledi.  Tabi bana seslenen var mı?
Tabikide yok işte mükemmel aileyiz demiştim.

Ayıptır söylemesi beni çok severlerde. Yemek masasında sohbet koyulaşmıştı. Ama ben sanki terk edilmiş bir çocuk gibi yerime sinmiş gülümseyen yüzlere bakmakla yetiniyordum. Sonra babamla göz göze geldim ama sanki o karşısında iğrenç birşey varmış gibi tiksinircesine bana baktı. Gözlerim doldu diyemem ama kırıldım hemde çok kırıldım. Sahi ben en son ne zaman ağlamıştım?

💘
SELAMLAR BALLARIM AÇIKÇASI BU BENİM İLK KİTABIM VE OLDUKÇA HEYECANLIYIM DİYEBİLİRİM. UMARIM BEĞENİRSİNİZ İLK BÖLÜMDE TAM OLARAK KARAKTERİ YANSITMADIM.

NESRIN ÇOK GÜÇLÜ BIR KADIN ONU ZAMANLA TANIYACAKSINIZ ACILARIYLA GÜÇLENEN BIR KADIN OLARAK DOĞACAK SABIRSIZLIKLA BEKLİYORUM HEPİNİZİ ÇOKÇA ÖPÜYORUM.

HA BU ARADA SÖYLEMEYİ UNUTTUM HİKAYEYI BEĞENMEYI YILDIZLAMAYI UNUTMAYIN YORUMLARINIZ BENIM İÇİN ÇOK DEĞERLİ BALLARIMMM🫀