Ayağa kalkıp göz yaşlarımı sildim. Gözlerim son kez baktı ardından. Son kez seslendim adını. Bana öyle bir yara bırakmıştı ki, asla affetmeyecektim onu. Asla. O benim için ölmüştü. Bende onu gömdüm. Ruhumu tamamladı sanıyordum. Meğer o kendine orada...
Herkese yeni bir bölümle merhaba... Sizi çok seviyorum hatırlatma yapayım dedim. Öpüldünüz ♡♡♡ Okumaya başlamadan önce yıldıza basında yollarımız aydınlansın
YILDIZLAR GİBİ HEP PARLAYIN..☆☆
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sana "gel" diyecek kadar yüzsüz ve alçaksam, ne halt edeyim, öyleyimişte, fakat gel..."
Nazım Hikmet
"Yangın"
Bazen insan kendini karanlıkbirboşlukta gibi hisseder. O boşluk o kadar derindir ki, çıkmakimkansızdır. Tamamen vazgeçersiniz, her şeyanlamını yititir. Umudunuz kalmaz. Sonra bir bakarsınızküçük bir ışık yanar. Yüzünüzde bir gülümseme belirir. Kurtuldum dersiniz. Ama gerçek şudur ki, aslında kurtulmadınız, aksine işteşimdi o boşluk sizi oraya gömmeye hazır. Öyle bir gömecek ki sizi, anlayacaksınız sizden başka kimseniz olmadığını.
Her ışığın sizi karanlıktan çıkarmayacağını...
"Lavin." Kerem kolumu tutup beni arabaya oturttu. Şuan tüm algılarımı yitirmiş gibiydim. Az önce Daren benibırakıp gitti ve ben bunu kaldıramıyordum.Nasıl yapardı düşüncesibeynimikemiriyordu. Düşünmeden edemiyordum.
"Neden?" Dedim kısılmış sesimle. Konuşurken bile boğazımyanıyordu. "Ben ne yaptımona, ne istedi benden?" Kan çanağınadönmüş olan gözlerimi Kerem'e çevirdiğimde mahçup bir ifadeyle bana baktı.
"Lavin ben ne diyeceğimi bilmiyorum. Senin için durur, kalırsandım." Dedi sadece. Hala nedenini bana söylemiyordu.
"Nedeni var dedin. Ama onun bana söylediği tek şey, sıkıldım ve gidiyorum oldu. Sebebi bu mu cidden?" Alayla güldüm. Şuanhiç kendimde değildim.
