FNAF | SZÓSTE DZIECKO

-ROZDZIAŁ DWUDZIESTY-

Podekscytowany Henry Emily szybko wyszedł z pociągu, gdy ten zatrzymał się na jego stacji. Nie musiał też długo czekać na złapanie jakiejś taksówki, zobaczył jedną na pobliskim parkingu. Podbiegł do niej i poprosił kierowcę o podwózkę do Fredbear Family Dinner. Kierowca był dość zdziwiony, ale nic nie mówiąc pojechał do celu. Henry wyszedł z taksówki. Rozejrzał się po miejscu. Zrobił parę kroków w stronę drzwi pizzeri. Cholibka, były zamknięte... Henry pociągnął jeszcze parę razy za klamkę, lecz bezskutecznie. Przypomniało mu się, jak kiedyś pokazywał swojego synowi Nathanowi górne wejście. Wspiął się po rynnie na dach. Trochę się zdziwił, ponieważ wentylacji nie było w dachu i bez problemu można było skoczyć w dół. Henry jednak bez wachania wskoczył do dziury zginając nogi przy lądowaniu.
Pociągnął za dźwignię która zapaliła światło na korytarzu. Żółto-pomarańczowe światło trochę go oślepiło. Wsumie to był wieczór, a na podwórku było ciemno. Henry bez wachania przeszedł przez korytarz wchodząc następnie do kuchni. Z kuchni do jadalni i jednocześnie sali zabaw.
Henry naprawdę się podekscytował wizytą w pizzeri której kiedyś był właścicielem. Nagle kogoś zauważył. Był to człowiek ubrany w fioletowy garnitur. Henry przyjrzał się mu dokładniej i zobaczył, że to William Afton!

- William? - zapytaj drżącym głosem
- Henry? - zdziwił się mężczyzna - Co ty tu...
- Nie widziałem cię od ośmiu lat! - Henry podbiegł do Aftona podając mu rękę
- Czemu tak nagle zniknąłeś? - spytał William
- Długa historia... - zawstydził się Henry Emily - Może później ci opowiem
- Jasne, czemu nie...
- Był tu mój syn? - mężczyzna spoważniał. Spojrzał Williamowi prosto w oczy.
- No... Nie...
- Kłamiesz! - Henry złapał Williama za garnitur - Powiedz szczerze. Był?
- Chcesz bym był szczery? - roześmiał się
- Tak. Gadaj mi tu natychmiast
- Twój syn nie żyje, jego ciało i dusza są w jednym animatroniku.

Henry gdy to usłyszał opadł na ziemię. Tego się nie spodziewał....