PSİKOPAT KIZ

10. bölüm | ateşle tanışma

özel hayatımda olan bir takım sorunlar yüzünden bölüm yazamadım. hatta aklımdan bile çıkmış. aklıma gelse bile yazacak durumda değildim. kusura bakmayın. isterseniz bir önceki bölümü okuyabilirsiniz, eğer unuttuysanız <3

"Doruk! Yemekler şahane görünüyor! Bunların hepsini sen yapmış olamazsın!"

Doruk Cemre'nin tiz sesiyle gülümsedi. Çalışanları Ayşe Hanım'dan biraz yardım almıştı evet ama çoğunu kendisi hazırlamıştı. Yemek hazırlama işi bitince de Ayşe Hanım kendi evine gitmişti.

"Hadi ye bakalım beğenecek misin?"

Cemre hızlıca kafasını salladı. Çatalını ve bıçağını eline alıp lazanyasının tadına baktı. Ağzına attığında memnuniyet belirten bir ses çıkarınca Doruk gülümsedi.

"Beğendin mi?"

Cemre lokmasını bitirince konuştu.

"Beğenmek ne kelime bayıldım! Çok güzel yapmışsın Doruk. Yemekte bu kadar yetenekli olduğunu bilmiyordum."

Doruk, Cemre'den onay aldıktan sonra rahatlayarak kendi yemeğini yemeye başladı.

"Diğer yemeklere de ilgin var mı? Yani yapar mısın genelde?"

"Aslında sadece bunu öğrendim. En sevdiğim yemek bu olduğu için.. Ama yeteneğim olduğunu söylüyorlar. Diğer türleri de denemek isterim elbette."

Cemre gülümsedi ve heyecanla sordu:

"O halde bir dahaki sefere benim en sevdiğim yemek olan yaprak sarmayı yapacaksın söz mü?"

Doruk kahkaha attı. Cemre'nin bazen ne kadar saçmaladığını düşündü. Ama garip bulmak yerine aksine hoşuna gitmeye başlıyordu bu durum.

"Tamam Cemre söz..."

*  *  *

"Cemre sen hiç uğraşma ben toplarım."

Cemre bir yandan masadaki tabakları eline alırken onları makineye yerleştirmeye çalışıyordu.

"Olur mu Doruk? Sana yardım ediyorum işte."

"Peki o zaman..."

Birlikte mutfağı topladıktan sonra Cemre hareketlendi. Eline spor çantasını alıp çıkışa doğru yöneldi.

Doruk: Hey, Cemre.. Nereye gidiyorsun?

Cemre: Ben artık gitsem iyi olur Doruk.

Doruk şaşırmıştı. Normalde olsa Cemre bu fırsatı yakalamışken Doruğu rahat bırakmazdı.

Cemre: Hem sen de dinlenirsin biraz. Bugün sana yeterince yük oldum zaten. Kendimi suçlu hissediyorum.

Cemre'nin sesi sonlara doğru fısıltı gibi çıkmıştı bu da Doruğun dikkatini çekmişti. Doruk düşünceleri arasında boğulurken Cemre arkasını dönüp çıkışa doğru ilerledi. Haftalardır aklını kurcalayan, kafasını karıştıran o kız kendi isteğiyle Doruk'tan uzaklaşıp gidiyordu. Onu sabahki ve daha önceki günler gibi bunaltmıyordu. Bunu istemiyor muydu Doruk? Zaten olmasını istediği şey bu değil miydi? Peki ya niye şimdi Cemre'nin gidişinden rahatsızlık duyuyordu? Niye o giderken içinde anlam veremediği bir boşluk oluşmuştu?