𝚂𝚌𝚊𝚛𝚜~

3~

Κεφάλαιο 3ο~

Maeve's POV

"Σήμερα τα μεσάνυχτα σε ένα από τα δωμάτια των φοιτητών".
Με ενημερώνει και γνεφω καταφατικά. "από ποτέ γίνονται τα πάρτυ σε ένα μικρό δωμάτιο;". Ρωτάω φανερά περίεργη. Εκείνη με κοιτάει γελώντας και ύστερα κάθεται δίπλα μου. "Από όταν είναι κρυφα".
"ένα από τα πράγματα που μισεί ο διευθυντής είναι να του "βανδαλιζουμε" τους χώρους όπως το αποκαλεί".
Γελάω και εγώ για λίγο όταν το πρόσωπο της κάνει γκριματσες κοροϊδεύοντας τον διευθυντή.
"Πέρα από την πλάκα τα πλουσιοπαιδα έχουν τα καλύτερα δωμάτια εδώ, όπως εσύ είμαι και εγώ με υποτροφία έτσι έχουμε μικρό δωμάτιο".
Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι είναι και εκείνη με υποτροφία, αλλά σίγουρα το στυλ της δεν έμοιαζε με τα πλούσιοπαιδα όπως τα αποκάλεσε."Ας πάμε στο πρώτο μάθημα λοιπόν".
Λέω αλλάζοντας το θέμα και σηκώνομαι από το κρεβάτι.
"ναι σχετικά με αυτό, πριν πάμε θα πρέπει να αλλαξεις".
Σηκώνω το φρύδι μου και τη κοιτάω με ενα ύφος, τι λες τωρα;.
"Το ξέρω ότι είναι μαλακια αλλά έχουμε όλοι τα ίδια ρούχα, θέματα ισότητας και καλά".
Πριν αντίδρασω μου βγάζει μια πάνινη μαύρη τσάντα και βλέπω τα ρούχα που έλεγε. Πιο πολύ με στολή μοιάζει θα έλεγε κανείς.
Κατσουφιαζω και τα παίρνω στα χέρια μου. "είναι υποχρεωτικό;".
Λέω ενοχλημένη. Το στυλ μου ήταν πάντα πιο street η στα μαύρα, οπότε δεν είμαι η μεγαλύτερη θαυμάστρια στις φούστες και σε αυτά.
"πίστεψε με μέχρι και για το μαλλί μου έχω φάει μεγάλο κράξιμο εδώ μέσα". Απαντάει γελώντας για άλλη μια φορά και χαμογελάω λίγο.
Αμέσως πηγαίνω στη τουαλέτα και κλείνοντας τη πόρτα αλλάζω γρήγορα σε εκείνη τη στολή.
Το σύνολο είχε μια μαύρη υφασμάτινη φούστα σε συνδυασμό με άσπρο πουκάμισο, γραβάτα, και ταιριαστά oxford παπούτσια. Όντας όμως ο εαυτός μου σιγά μην ντυνόμουν ακριβώς όπως ήθελαν. Αφού θέλουν να κρατήσω τη στολή αυτό θα κάνω.
Βάζω τα πάντα όπως είναι αφήνοντας χαλαρή τη γραβάτα και πουκάμισο μεσα από τη φούστα. Στο τέλος βάζω και oxford προσθετωντας τις μαύρες μου κάλτσες ως το γόνατο αλλά και το δερμάτινο μπουφάν μου.
Αφήνω τα μαλλιά μου κάτω ατημέλητα και κρατάω τα σκουλαρίκια μου. Χαμογελάω στον καθρέπτη με το αποτέλεσμα κάι βγαίνω από τη τουαλέτα. Τουλάχιστον διατήρησα κάτι δικό μου επάνω, ότι και αν πει κανείς.
Η Lilly με κοιτάει σχεδόν σοκαρισμένη και ύστερα ενθουσιασμενη. "θα σε συμπαθήσω πολύ εσένα".
"είσαι σίγουρη όμως; κάνουν πολύ θέμα με το ντύσιμο".
Γνεφω καταφατικά έχοντας το ίδιο χαμόγελο ευχαρίστησης με το αποτέλεσμα.
Περιμένοντας να αλλάξει και εκείνη, βγαίνουμε μετά από λίγο μαζί. Ακόμη δεν είχα πάρει τα βιβλία μου όποτε κυκλοφορούσα με ένα τετράδιο και ενα στυλό στο χέρι.
Με το που περνάμε τις εστίες και κατευθύνομαστε προς το πανεπιστήμιο, δεν αργούν όλοι να με κοιτάξουν για άλλη μια φορά. Και αυτή τη φορά ο λόγος ήταν προφανές, ήμουν η μόνη που είχε κάνει την αλλαγή στην ηλιθια στολή τους.
Το πρώτο μου μάθημα ήταν η κοινωνική ψυχολογία όπως έγραφε στο πρόγραμμα και φτάνοντας έξω από την αίθουσα που θα παρακολούθουσα τα μαθήματα, η Lilly πάει να φύγει.
"δεν ήμαστε στο ίδιο;".
"δυστυχώς δεν θα έχουμε κοινά μαθήματα μιας και είμαι ήδη έναν χρόνο εδώ. Αλλά στα διαλείμματα θα σε βρίσκω!. Καλή τύχη".
Πριν προλάβω να απαντήσω τρέχει βιαστικά για να πάει προς το δικό της μάθημα. Τέλεια τώρα ειμαι μόνη μου χωρίς να ξέρω κανέναν. Για κάποιο λόγο είχα αρχίσει να συνηθίζω τη παρέα της.
Μπαίνω μεσα στην αίθουσα και για άλλη μια φορά έμοιαζε με γήπεδο. Ο καθηγητής είχε ήδη μπει γράφοντας κάτι στον πίνακα και όσοι είχαν καθίσει πριν από εμένα γυρνάνε μόλις ακούσουν ότι μπω.
"Δεσποινίς William's, σε περίμενα. Παρακαλώ πάρε μια θέση".
Λέει ο καθηγητής ευγενικά, μέχρι που παιρνει είδηση τι φοράω αφού με κοιτάει από πάνω ως κάτω. "είμαι σίγουρος ότι σε ενημέρωσαν για τον κανόνα ένδυσης εδώ μεσα".
Μου λέει μπροστά σε όλους κάι ρολαρω τα μάτια μου. Κάτι ήξερε η Lilly..
"το έχουν κάνει. Θα ήθελα να παρακολουθήσω τώρα όμως, ευχαριστω".
Απαντάω με ειρωνεία και παίρνω το αντίστοιχο χαμόγελο.
Σχόλια αρχίζουν να ξανά ακούγονται και οι πιο πολλοί μένουν άναυδοι που αντιμιλησα. Μάλλον δεν το κάνουν συχνά εδώ μέσα. Πριν προλάβει να το συνεχίσει ο καθηγητής η πόρτα ακούγεται και μπαίνει κάι άλλος μέσα. "τι έχασα;".
Μια γνώριμη φωνή ακούγεται και μόλις κοιτάξω καταλαβαίνω ότι δεν είναι άλλη από του Cole.
"Wilson.. Μας έκανες τη τιμή να εμφανιστείς. Γιατί δεν κάθεσαι με την Maeve λοιπόν στις τελευταίες θεσεις όπου σας αρμόζει".
Αδιαφορώντας κάνει ότι του λένε δίχως καν να σχολιάσει και βαριεστημενα κάθεται δίπλα μου.
"Maeve γιατί δεν μας λες τι γνωρίζεις για την κοινωνική ψυχολογία;".
Τι έγινε τέρμα το δεσποινίς τώρα;. Σκέφτομαι και πάω να γελάσω.
"Θα έλεγα ότι αυτό που διαφοροποιεί την κοινωνική ψυχολογία από άλλους επιστημονικούς κλάδους είναι ο συνδυασμός του αντικειμένου που μελετά, του τρόπου με τον οποίο το μελετά και του επιπέδου εξήγησης που επιδιώκει.
Πιο συγκεκριμένα, η κοινωνική ψυχολογία ενδιαφέρεται να εξετάσει τη σχέση μεταξύ του ατόμου και της κοινωνίας".
Μόλις δώσω την απάντηση μου κάνεις δεν φαίνεται να το περιμένει ξανά και το καλύτερο είναι η φάτσα του καθηγητή που περίμενε ότι θα με ρεζιλεψει ως μάθημα αλλα απέτυχε.
Δεν ήρθα τυχαία εδω, έχω διαβάσει πολύ πάρα την υποτροφία μου.
Ο Cole είναι που μου κάνει εντύπωση αφού του φεύγει ένα γέλιο και ξαφνικά με κοιτάει έκπληκτος. Σίγουρα δεν περίμενα να τραβήξω και τη προσοχή του. Όχι ότι με ενδιαφέρει φυσικά. "Πολύ σωστά". Λέει ο καθηγητής δίχως να ξέρει τι να πει και ξεκιναει επιτέλους το μαθημα.

[...]

Σχεδόν μια ώρα αργότερα το πρώτο μάθημα τελείωσε και όλοι σηκώνομαστε έτοιμοι να φύγουμε. Εκεί που ο Cole και εγώ δεν έχουμε πει τίποτα πέρα από τα κενά βλέμματα που ανταλαζαμε, πριν προλάβω να φύγω μπαίνει στον δρόμο μου.
"Για καινούρια μιλάς πολύ".
Λέει κοιτώντας με από πάνω ως κάτω. "Υπάρχει κάποιο θέμα με αυτό;"......

Δύο στα δύο σήμερα:')... Τι λέτε να γίνει τελικά στο πάρτυ; και πως θα συνεχιστεί η πρώτη ημέρα της Maeve μέτα από αυτα;... 🤔

Εύχομαι να σας άρεσε! Τα λέμε στο επόμενο🖤
~S