𝚂𝚌𝚊𝚛𝚜~

4~

Κεφάλαιο 4ο~

Maeve's POV

Τον ρωτάω σοβαρευοντας το ύφος μου και θα ορκιζόμουν ότι τα μάτια του άλλαξαν χρώμα. Από ανοιχτά είχαν σχεδόν σκοτείνιασει. Όταν δεν το περιμένω με σπρώχνει απότομα επάνω στην πόρτα, ενώ είχαν φύγει όλοι και στέκεται μπροστά μου. Τι διάολο;. Σκέφτομαι και δεν αργώ να θυμωσω και εγώ. Τι νομίζει ότι θα φοβηθώ κιολας;.
"Μην μου πηγαίνεις κόντρα εμένα". Λέει στη ψύχρα και γελάω αλαζονικά. Πριν αντίδρασω χτυπάει το χέρι του επάνω στον τοίχο ακριβώς δίπλα από το κεφάλι μου και με πλησιάζει κοιτώντας πιο επιθετικά. "Αλλιώς τι;". Το συνεχίζω χωρίς δεύτερη σκέψη. Πιάνοντας με απροετοιμαστη ξανά με γυρνάει με μια μόνο κίνηση να κοιτάω τον τοίχο και κολλάει το σώμα του επάνω μου κρατώντας τα χέρια μου σφιχτά. Για λίγο μένω στη θέση μου χωρίς καμία ελπίδα να κουνηθω. Προσπαθώ να ελευθερωθω από το άγγιγμα του θυμωμένη αλλά ξανά μάταια.
"ποιος νομίζεις ότι είσαι;!". Αρχίζω να φωνάζω δείχνοντας την ενόχληση μου. Κάνεις δεν με έχει ξανά μεταχειριστει έτσι. Πόσο μάλλον χωρίς να με ξέρει.
"Είμαι ικανός για περισσότερα από αυτό κοριτσάκι. Άρα άσε τα λόγια για αλλού". Λέει δίπλα στο αυτί μου κρατώντας με ακόμη.
Νιώθω το αίμα μου να βράζει στη κυριολεξία. Εκεί που θέλω να του πω όλα τα κακά σχόλια που μου έρχονται στο μυαλό ασταμάτητα δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα αφού εξαφανίζεται από το οπτικό μου πεδίο αφήνοντας με σε εκείνη τη θέση. Τι μαλακας!.
Αν ξανά τολμήσει να με πλησιάσει θα έχει να κάνει μαζί μου την επόμενη φορά. Και τι σκατα ήταν αυτό με την ακινητοποιηση;,δεν είμαι παιχνιδάκι κανενος γαμωτο.
Βγαίνω από την αίθουσα τσαντισμένη και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τι έκανε. Περπατάω στους διαδρόμους και προσπαθώ να εντοπίσω την Lilly. Θα μου έκανε καλό να ξεχαστώ λίγο πριν το επόμενο μάθημα.
Ξαφνικά την βλέπω από μακριά αφού είχε και το πιο χαρακτηριστικό μαλλί και πάνω που πάω να την πλησιάσω βλέπω εκείνο το αγόρι από το πρωί, Ryan αν θυμάμαι καλά. Τη προσοχή μου δεν μου τραβάει αυτό αλλά το γεγονός ότι εκείνος και η παρέα του γελάνε μαζί της. Και εκείνη δεν κάνει τίποτα για αυτό. Αμέσως πλησιάζω με γρήγορο βηματισμό και στέκομαι δίπλα της. "Τι έγινε βρήκε το ξωτικό φιλενάδα;".
Λέει ένας από τη παρέα του προς εκείνη και βλέπω τη στεναχώρια γραμμένη στο πρόσωπο της. Αφού δεν μιλάει πρέπει κάποιος να το κάνει. "Για ξανα πες το αυτό πιο κοντά αν τολμάς".
Λέω και δεν αργω να γίνω το επίκεντρο. Ήδη το συνήθισα με αυτά που βλέπω ως τώρα εδώ μεσα..
Η παρέα του γελάει και ο Ryan όταν πάρει είδηση ποια είμαι πάει και καλά να τους το κόψει.
"σου φαίνομαι να κάνω πλάκα;".
Συνεχίζω στο ίδιο ύφος. Δεν με ενδιέφερε ποτέ να συνεχίσω κάτι ως το τέρμα. Ακόμη και αν αυτό σημαίνε να βρω τον μπελά μου στο τέλος. Για αυτό κιόλας δεν με συμπαθούν πολλοί..
"Maeve δεν χρειάζεται να-". Πάει να μου πει διακριτικά η Lilly και τη σταματάω.
"Ω όχι θα μας δείρει η καινούρια!". Απαντάει γελώντας ξανά σαν ηλιθιος που είναι. Ξέρω καλά τέτοια άτομα. Πειράζουν κόσμο για να νιώσουν τα ίδια καλύτερα. "Στοίχημα ότι δεν σου κάθεται καμία και ασχολείσαι με κάποια που λες ξωτικό. Αν και τώρα που το σκέφτομαι γιατί να το έκανε με έναν μαλακα σαν εσενα;".
Μόλις πω έτσι ο ίδιος χάνει τον έλεγχο και πάει να μου όρμησει κυριολεκτικά αλλά οι φίλοι του τον τραβάνε. Όσοι ήταν γύρω ξεσπανε στα γέλια και το ίδιο κάνω και εγώ νικητήρια. Μόλις πάμε να φύγουμε ο Ryan μπαίνει ανάμεσα μας προς εντύπωση μου.
"Συγγνώμη για αυτόν. Είναι μαλακας και-". Πάει να πει και τον διακόπτω. "δεν χρειαζόμαστε τη συγγνώμη σου". Απαντάω και εκ μέρους της Lilly. Εκείνη για κάποιο λόγο παίρνει μια άβολη στάση και φαίνεται σχεδόν λες και έχει κοκκινίσει. "ευχαριστώ Ryan..". Κάνει σχεδόν τραυλίζοντας και ξέρω καλά τι συμβαίνει εδώ. Εκείνος δεν της δίνει καν σημασία και σκαει ένα χαμόγελο σε εμένα. Ρολαρω τα μάτια μου και τον προσπερνάω τραβώντας τη μαζί μου πιο πέρα, προς τα ντουλαπακια. "Τι ήταν αυτο;. Μην μου πεις οτι σαρεσει ο Ryan!". Ρωτάω σοκαρισμένη και μου κάνει νόημα να μιλάω πιο σιγά. "ο Ryan δεν με έχει πειράξει ποτέ.. Η παρέα του είναι το θέμα". Απαντάει στη προσπάθεια να το δικαιολόγησει. "Lilly αν νοιαζόταν για εσένα δεν θα επέτρεπε στους φίλους του να σε πειράζουν".
Της λέω την ωμή αλήθεια που προφανώς την ενοχλεί. "και γιατί δεν εκανες κάτι για αυτό;". Συνεχίζω ενοχλημένη. Πρώτη μου ημέρα και έχουν γίνει ήδη τόσα πολλά.
"γιατί δεν είμαι σαν εσένα Maeve!
Παγωνω. Δεν έχω τον αέρα σου και δεν ξέρω τι να πω εκείνη την ώρα". Παραδέχεται και μπορώ να πω ότι δεν το περίμενα. Φαινόταν τόσο ανοιχτή όταν ήρθα, σαν να είχε ακριβώς εκείνον τον αέρα.
"Μην ανησυχείς είμαι εγώ εδώ πια". Λέω και γελάω λίγο να χαλαρώσει το κλίμα. Αυτόματα κάνει το ίδιο."Σε ευχαριστώ πάντως. Δεν μου έχει ξανά σταθεί κανείς". Δηλώνει ενώ ξαφνικά με αγκαλιαζει και γουρλωνω τα μάτια μου. Ναι ούτε της αγκαλιάς είμαι εντάξει;!.
Ανταποδίδω για κάτι δευτερόλεπτα και κάνω πίσω. Έχω να συνηθίσω πολλά φαίνεται. Αλλά από την άλλη ίσως και κάνω μια φίλη, όσο διαφορετικές και αν ήμαστε.
"τι περιμένουμε πάμε στα επόμενα μαθήματα να τελειώνουμε, έχουμε και ένα πάρτυ σύντομα!". Λέει αλλάζοντας διάθεση και εγώ ακολουθώ......

Πως θα τα παει η Maeve με τον cole;... Που θα οδηγήσει ο δυναμισμός της; και τελικά έκανε όντως μια φίλη;🤭...

Προσπαθώ και ανεβάζω όσο μπορώ κάθε μέρα, τα λεμε στο επόμενο🖤
~S