𝚂𝚌𝚊𝚛𝚜~

1~

Κεφάλαιο 1ο~

Maeve's POV

Μια ζωή ακούς όλοι να σου λένε πως ένα από τα χειρότερα στη ζωή είναι να μένεις μόνος σου. Ε λοιπόν είμαι ένα από τα πιο μοναχικά άτομα. Και όχι δεν αναφέρομαι σε παρέες, τα τελευταία χρόνια μεγαλώνω μόνη μου δίχως γονείς. Α σωστά ξέχασα τα σημαντικά...Με λένε Maeve William's και ενώ η ζωή ενός 20αχρονου έφηβου θα φάνταζε γεμάτη ελευθερία, χαρές και τρέλες, εγώ είμαι ακριβώς το αντίθετο. Μένω στη γνωστή Νεα Υόρκη από όταν γεννήθηκα και κάπου εδώ φτάνουμε στο τώρα..
Μαζεύω την τελευταία βαλίτσα με τα πράγματα μου έτοιμη να κάνω μία νέα αρχή. Ελπίζοντας για κάτι καλύτερο χωρίς παλαιά δράματα. Σήμερα λοιπόν θα πάω επιτέλους να σπουδάσω. Λογικά θα αναρωτιέστε τι, η ψυχολογία ήταν αυτή που μου κέρδισε το ενδιαφέρον. Έχοντας περασει πολλά που ίσως πω αργότερα, θεώρησα ότι θα ήταν ωραίο να προσφέρω την βοήθεια που χρειαζόμουν εγώ σε περισσότερο κόσμο. Δεν ξέρω πως θα έπρεπε να νιώσω. Άλλοι θα ενιωθαν ενθουσιασμό τη πρώτη τους ημέρα σε ένα από τα πιο γνωστά πανεπιστήμια της περιοχής τους. Γνωρίζοντας όμως ότι είμαι μόνο εκεί με υποτροφία, αλλά και δίχως να ξέρω τι να περιμένω νιώθω ένα βάρος μέσα μου.
"Jack είναι ώρα να πηγαίνουμε φίλε". Λέω πιάνοντας τον συγκάτοικο μου ή αλλιώς τον σκύλο μου. Παίρνοντας τα πράγματα μου κοιτάω το σπίτι μου μια τελευταία φορά και βάζοντας το λουράκι του βγαίνουμε μαζί έξω. Ξεφυσάω κατεβαίνοντας τα σκαλιά μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας και αφού κατέβω περιμένω στη στάση του λεωφορείου,που για καλή μου τύχη ήταν δίπλα.
Όπως είναι φανερό δεν οδηγαω και όχι επειδή δεν ξέρω αλλά επειδή ας πούμε ότι έχω μια κακή σχέση με τα αμάξια..

[...]

Μετά από ότι φαίνεται σαν μισή ώρα το λεωφορείο φτάνει και παίρνοντας ξανά τα απαραίτητα μπαίνω γρήγορα μέσα. Η ώρα είχε πάει ήδη εννιά κάι έπρεπε σε μισή ώρα να είμαι εκεί οπότε το άγχος έκανε και αυτό την εμφάνιση του.
Αφού σταθώ άλλη μια φορά τυχερή φτάνω ακριβώς στην ώρα μου. Μόλις κατέβω και δω το κτήριο τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα για λίγο. Ήταν πιο μεγάλο και από την πολυκατοικία που έμενα. Στο μπροστινό μέρος φαινόταν το πανεπιστήμιο γεμάτο με κόσμο ενώ ακριβώς δίπλα ήταν η εστία όπου έμεναν οι φοιτητές. Ακριβώς εκεί όπου ήθελα να πάω δηλαδή. "Jack περίμενε!".
Και καπου εδώ πάει η τύχη μου.. Το σκυλί μου αρχίζει να τρέχει με φορά προς δύο αγόρια που έπαιζαν με μια μπάλα του ράγκμπι στην αυλή του πανεπιστημίου και αμέσως τρέχω και εγώ από πίσω. Τρομερή πρώτη εμφάνιση Μaeve, μπράβο.
"που πας εσυ;". Ακούω το ένα αγόρι να του λέει πειρατικά και να το χαϊδεύει. Ξεπνοη που έτρεχα τον μαζεύω στα χέρια μου.
"συγνώμη εγώ δεν-".
Πάω να πω και για λίγο κοιτάω εκείνο το αγόρι. Ήταν ξανθός, το μαλλί του έμοιαζε σχεδόν άσπρο και τα μάτια του έντονο μπλε.
Μέσα από την μπλούζα του διαφορα τατουάζ έκαναν την εμφάνιση τους. Σίγουρα δεν έμοιαζε με κάποιον που θα ήταν φοιτητής εδώ, αλλά ήταν όμορφος.
"όλα καλά άραξε. Πρέπει να είσαι καινούργια εδω".
Μου λέει κοιτώντας με από επάνω ως κάτω. Πολύ διακριτικό θα έλεγα...
Ο φίλος του μένει να με κοιτάει με τον ίδιο τρόπο και έπειτα μας αφήνει μόνους. "είμαι ο Ryan. Χάρηκα". Συμπληρώνει δίνοντας μου το χέρι του.
"Maeve". Λεω σοβαρή χωρίς να αντίδρασω παραπάνω. Δεν τα πηγαίνω καλά στο να κάνω φίλους, πόσο μάλλον με αγόρια. Αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας, εγώ για τις σπουδές μου ήρθα εδώ. "μπορείς να μου δώσεις το χέρι σου, δεν δαγκώνω.".
Συνεχίζει και μου κλείνει το μάτι.
"πρέπει να πηγαίνω".
Απαντάω δίχως να τον αφήσω να συνεχίσει να μιλάει και φεύγω βιαστικά προς την εστία.
Καλά πήγε και αυτό. Δεν έχω ενέργεια για γνώριμιες τώρα, σκέφτομαι κάι ρολαρω τα μάτια μου.
Μπαίνω στην εστία όπου κατευθύνομαι προς το γραφείο του υπεύθυνου. Υποτίθεται θα μου έστελναν κάποιον ως καθοδήγηση. Δεν προλαβαίνω να μπω καλά καλά μέσα όταν όλοι στρέφουν το βλέμμα τους επάνω μου. Παρα την αντικοινωκοτητα μου κρατάω το ίδιο σταθερό ύφος και με αυτοπεποίθηση πηγαίνω προς το γραφείο χωρίς να δώσω σημασία σε κανεναν.
"να και μία ωραία πρωτοετής.."
"πολλά σκουλαρίκια για εδω"
"ποια νομίζει ότι είναι", "καλό γκομενακι".
Τα σχόλια και οι ψίθυροι ήταν ασταμάτητοι, αλλά δεν είναι και κάτι που δεν περίμενα. Η αλήθεια είναι ότι έχοντας σκουλαρίκια στα χείλη, στη μύτη και στα αυτιά, πάντα τους έκανε να με κοιτάνε παράξενα.
Βρίσκω μια ταμπέλα που δείχνει προς το γραφείο κάι αμέσως μπαίνω μέσα.
"Cole είχαμε αρκετά από εσένα και πέρυσι ! Αν συνεχίσεις έτσι όχι μόνο δεν θα προχωρήσεις αλλά θα σε διώξω ο ίδιος! Δείξε λίγο σεβασμό, είναι πρώτη μέρα της χρονιάς!".
Μόλις μπω σε αυτό το θέαμα καταλαβαίνω ότι ο διευθυντής κατσαδιαζει καποιον και δεν είναι άλλος από ένα αγόρι. Το χαμόγελο του είναι σαρκαστικό και εκει που είναι έτοιμος να μιλήσει ρίχνει το βλέμμα του επάνω μου, όπως και ο διευθυντής."Καλώς ήρθες! Πρέπει να είσαι η Maeve". Μου λέει ο διευθυντής αλλάζοντας τον Τόνο του κάι χαμογελάει. Εκείνος από την άλλη δεν σταματάει να με κοιτάει με ένα κενό βλέμμα και κάνω το ίδιο επίτηδες. Αλλά για κάποιο λόγο αυτό το αγόρι δεν είχε καμία σχέση με τον Ryan.....

Να και το πρώτο κεφάλαιο:)
Αρκετά μεγάλο για αρχή θα έλεγα. Ελπίζω να σας άρεσε και να το συνεχίσετε γιατί ειναι ακόμη νωρίς!. Θέλω γνώμες, τα λεμε στο επόμενο🖤
~S