40 seconden met één jongen - herschreven versie

hoofdstuk 45

     'Hij heeft wel een punt, Levi', zegt ze. Diep zucht ik. 'Je komt voor ons uit de kast en vertelt ons dat je Felix leuk vindt, maar opeens staat Mirre voor de deur omdat je haar opgebeld hebt. En de volgende ochtend kom je binnen met heel je nek vol van de zuigzoenen. Hoe zit dat?'
     Ongemakkelijk snijd ik mijn brood door en probeer zo mams oogcontact te vermijden en mijn antwoord uit te rekken. Ik weet dat ze niet blij zal zijn als ik vertel dat we het gedaan hebben om hem jaloers te maken.

     'Levi?' klinkt mam opnieuw, maar ik blijf zwijgen. 'Hoe zit dat? Of was het een leugen dat je Felix leuk vindt?'
     'Nee, het was geen leugen', zeg ik vlug en bijt op mijn lip. 'Ik weet niet wat het was. Het gebeurde opeens en ik stopte het te laat...'
     'Weet ze eigenlijk dat je Felix leuk vindt?' vraagt Collin nu. Het laat me vasthangen. Ze wist het maar al te goed.
     'Ja, ze was een van de eersten die het wist', zeg ik.

     'Weet Pieter het al?' vraagt Collin nu. Ik schud mijn hoofd.
     'Ik wil het liever persoonlijk zeggen...' zeg ik. Collin knikt. 'Ik ga me klaarmaken', zeg ik om eindelijk uit de ongemakkelijke situatie te komen.
     Snel stop ik mijn lunch in mijn rugzak en ga dan de trap op om me klaar te maken. Vlug poets ik mijn tanden terwijl ik naar de blauwe plekken over mijn nek kijk. Ze beginnen al wat weg te trekken, maar ze zijn zeker nog aanwezig. Het lucht me echter op. Ik denk niet dat ik het nog veel langer aankan het gestaar van Felix aan te moeten zien.

     Ik had het weekend nog naar make-up gezocht om de plekken te bedekken en Mirre om tips gevraagd, maar ze werd pissig toen ze mijn plan hoorde en hield een preek dat heel het doel van de zuigzoenen teniet gedaan werd.
     Snel ga ik de badkamer uit wanneer ook Collin zich klaar begint te maken. Ik wil niet dat hij verder gaat vragen. Hij weet te veel.
     Na mezelf opgefrist en opgeknapt te hebben, stap ik naar buiten om op Mirre te wachten. Verrast kijk ik om wanneer de voordeur opent en Collin naar buiten stapt.

     'Heb jij het eerste uur les?' vraag ik verward.
     'Oh, nee. Ik heb met Sven afgesproken om het eerste uur in de mediatheek aan ons verslag te werken. Dan kunnen we het misschien afronden', legt hij uit. Ik glimlach.
     'Wat een nerds', zeg ik en Collin haalt zijn schouders op.
     'Ik had het project ook liever niet af willen zien, maar het moet toch ooit gebeuren', zegt hij.
     'Als je het nu eindelijk eens afmaakt, ben je er voorgoed van af', zeg ik en knipoog. Collin glimlacht moeilijk en wil iets zeggen, maar wordt onderbroken door Mirre.

     'Hallo!' zegt ze enthousiast, waarop wij haar teruggroeten.
     Collin en Mirre beginnen vrolijk met elkaar te kletsen, maar ik kan me niet goed bij hen aansluiten. Ik kan me alleen maar bezig houden met in wat voor staat ik Felix dadelijk aan zal treffen nadat hij me het hele weekend ontlopen heeft. Ik kan alleen maar vrezen voor hoe vaak hij me over Mirre zal vragen.

     Het stuk tot aan de kruising kan niet lang genoeg zijn voor me, maar tot mijn bezwaar zijn we er sneller dan gehoopt. Bente en Felix staan al op ons te wachten.

     We steken de kruising over, waardoor Mirre voor Collin en mij gaat fietsen en zo plaatsneemt naast Bente. Kort blijft Felix nog naast hen fietsen, maar zakt dan toch terug naast Collin en mij. Hij ziet lijkbleek.
     'Goedemorgen', klinkt hij zacht.
     'Hallo', zegt Collin met een brede glimlach.
     'Hey', groet ik hem moeilijk. Zijn ogen schieten naar mijn nek. Zijn blik was al droevig, maar nu bederft hij al helemaal. Klein slik ik. Er valt een akelige stilte.

     'Hey, heb je nieuwe kleren?' merk ik uiteindelijk op wanneer ik hem een shirt en broek zie dragen die ik hem nog nooit eerder aan heb zien hebben. De kleding lijkt wat groot voor hem. Beschaamd kijkt Felix naar zijn kleren.
     'Oh, nee. Dit zijn kleren van Quinten', antwoordt hij en kijkt beduusd weg. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog.
     'Ik wist niet dat je zijn stijl over wilde nemen', zeg ik met een flauwe glimlach en trek zacht aan het mouwtje van het T-shirt. Traag laat ik mijn vingers over zijn biceps glijden en trek dan terug. Felix' ogen glinsteren, maar dan doven ze weer.
     'Het was een van de weinige shirts die ik kon vinden die een beetje op mijn eigen smaak lijkt', zegt hij en laat zijn ogen weer op mijn nek vallen. Verward frons ik.