40 seconden met één jongen - herschreven versie

hoofdstuk 40

It's strange what desire will make foolish people do

De tekst klinkt hard in mijn oren. Ik rol mijn ogen naar boven om mijn tranen weg te houden.
Ongelofelijk dat mijn verlangens me weer Levi hebben laten zoenen – twee keer. Het was zo verdomd achterlijk van me. Tranen klauteren verder omhoog in mijn ogen. Ik kan mezelf niet eens aan mijn eigen regels houden.

No, I don't wanna fall in love
No, I don't wanna fall in love
With you
With you

Een traan verlaat nu officieel mijn oog. Ik wil niet voor Levi gevallen zijn. Het mag niet. Het spreekt alles tegen wat ik zo lang heb proberen onderdrukken.

This world is only gonna break your heart

De wereld zal me gaan vernietigen voor mijn gevoelens voor Levi. Marc en Quinten zijn er al mee bezig, en het zal niet lang duren tot daar meer mensen bij komen. Een tweede warme traan glijdt over mijn wang naar beneden.

'Felix', klinkt er luid door mijn muziek heen. Geschrokken schiet ik omhoog en kijk mam overdonderd aan, die pissig in de deuropening van mijn kamer staat.
Gehaast trek ik mijn koptelefoon van mijn hoofd af.
'Ben je nu serieus? Je hebt dit laatst ook al geflikt. Kom verdomme van de grond af en ga je klaarmaken voor school', snauwt ze. Bibberend zucht ik en krabbel omhoog van de grond.
'Ja, sorry', stamel ik en gooi de koptelefoon op mijn bed. Ik weet niet of ik blij ben of niet dat ze geen opmerking maakt over mijn tranen.

'Stop eens een keer met me zo teleur te stellen', snauwt ze.
'Sorry', breekt mijn stem.
Met mijn hoofd naar beneden gericht vlucht ik langs haar mijn slaapkamer uit en ga de badkamer in. Met brandende ogen begin ik mijn tanden te poetsen.

Waterig. Troebel en onzeker. Bibberend en bang.
Dat is wat ik zie in de ogen van mijn eigen spiegelbeeld. Soms kijk ik mezelf aan en herken ik mezelf niet helemaal meer.
Ik wil niet weten of ik dichterbij of verder weg van mezelf ben gekomen.

Door mijn tranen heen kijk ik naar mijn blauwe ogen. Of turquoise, zoals Levi ze graag noemt. Ze lijken groener nu mijn ogen rood zijn door mijn tranen.

Ik kijk naar mijn donkere sproeten over mijn gezicht. De vlekjes waar Quinten me zo mee pestte. De vlekjes die ik heb leren niet meer te bedekken door Simon. De vlekjes die zich ondertussen steeds meer zijn gaan vermengen met acne, door de stapels stress die ik mezelf opleg.

Mijn ogen gaan naar mijn zwarte haar. Het zit nog warrig van het woelen in mijn bed, de hele nacht wakker geweest door mijn eigen gedachten. Mijn shut-down op de grond van net en mijn koptelefoon hebben het er niet veel beter op gemaakt.

Ik spuug mijn tandpasta uit en kam snel de grootste klitten uit mijn haar, maar neem niet veel meer tijd om het in model te brengen.

Mijn binnenkant is niet te zien in de spiegel. Van de enorme puinhoop die daar plaatsvindt krijg je niets te zien aan de buitenkant. Het enorme slachtveld van de ene gedachte die de andere vermorzelt en het ene na het andere verlangen dat wordt verpulverd door angsten en wensen laat zich niet zien aan mijn oppervlak.

Ik zou graag willen toegeven aan mijn gevoelens, maar alles om me heen houdt het diep in me. Ik wil vertellen wat ik voel, maar mijn verstand blokkeert dat iedere keer. Maar het moet eruit. Ik moet mijn hart kunnen luchten. Ik moet mijn kans bij Levi kunnen grijpen, maar hij lijkt al verkeken aan Fay.

Ik zou hem willen vertellen wat ik voor hem voel, maar het lukt me niet. Wat mijn hart wil en wat mijn hoofd wil, loopt niet synchroon. Mijn verlangens en wensen zijn het compleet tegenovergestelde van elkaar.
Mijn hart gaat zoals ik het op mijn diepst verlang; mijn hoofd wil alles strikt houden en gaat zoals de rest dat wil, zoals mensen van mij verwachten.
Mijn hart brandt voor Levi. Mijn hoofd blijft vasthangen op Bente. Mijn hoofd wil dat ik zogenaamd hetero ben en voldoe aan de standaarden van de meeste mensen.
Mijn hart wil diep in die klif blijven; op adem komen op de zandbank die Levi heeft gevormd in de diepe zee. Mijn hoofd wil omhoog klimmen; weg dobberen in het water.