40 seconden met één jongen - herschreven versie

hoofdstuk 38

'Je moet eerst je gezicht een beetje natmaken', zeg ik. Collin knikt en doet wat ik zeg. 'En dan moet je wat scheerschuim aanbrengen.'
'Hoeveel?' vraagt hij terwijl hij de fles oppakt. Ik haal mijn schouders op.
'Niet te veel', zeg ik, ook al heeft hij niets aan dat antwoord. Hij doet wat van het schuim op zijn hand en kijkt vragend naar me op. Ik haal mijn schouders op en knik. Ik kijk toe hoe hij het schuim over zijn keel verdeelt.

'Oké, en dan moet je voorzichtig drukken op het mesje. Probeer met de richting van je haartjes mee te gaan', zeg ik en geef hem het mesje aan. Collin neemt het twijfelend aan en plaatst het voorzichtig op zijn wang. Ik vul ondertussen de wasbak met water, zodat hij af en toe het mesje kan spoelen.
'Gewoon zo?' vraagt hij nadat hij een streep door het schuim heeft getrokken. Ik knik en glimlach.
'Net iets harder drukken mag denk ik wel. Het is vooral even oefenen en aanvoelen wat kan en wat niet', zeg ik. Collin knikt en brengt opnieuw het scheermes over zijn gezicht. Het is aandoenlijk hoe klunzig hij er nog in is.

'Je wordt te snel groot', zeg ik. Collin kijkt me via de spiegel aan en lacht.
'Ik zal nooit zo groot worden als jij, lange lummel', lacht hij. Ik lach zacht met hem mee. Kort kijk ik trots toe hoe hij bezig is.
'Gaat het je verder zelf lukken?' vraag ik. Hij knikt en wast het mesje in het water.
'Ja, bedankt', zegt hij.
'Mooi, dan kan ik me aankleden', zeg ik en verlaat de badkamer.

Ik trek een polo en een zomerbroek aan, stap daarna in mijn schoenen. Ik bekijk mezelf in de staspiegel in mijn kamer. Mijn lichaam is echt breder en gespierder geworden door mijn trainingen van de afgelopen tijd. En toch is het Felix wie Marc af moet handelen, ook al lijkt hij in spiermassa alleen maar af te nemen.

'Au', hoor ik Collin verbluft uitstoten. Ik giebel en steek mijn hoofd om het hoekje van de badkamer.
'Lukt het?' vraag ik. Collin staat met zijn vinger stevig op zijn wang gedrukt.
'Het ging mis', zegt hij. Ik schud lachend mijn hoofd en scheur een hoekje wc-papier voor hem af. Ik plaats het op zijn wondje en scan zijn gezicht.
'Je hoeft je er niet voor te schamen, hoor. Ik snij mezelf ook nog steeds wel eens', stel ik hem gerust.

Ik kijk toe hoe hij het laatste stukje scheert. Hij kijkt op voor goedkeuring zodra hij klaar is.
'Laat eens zien', zeg ik. Collin draait zich naar me toe. Ik pak licht zijn kaak vast en kantel zijn hoofd een beetje, scannend naar haartjes. Hij heeft hier en daar nog wat plekjes gemist.
'Je hebt een paar plekjes gemist, maar dat maakt met jouw lichte haren niet zoveel uit. Je hoeft eigenlijk ook nog niet echt te scheren. Ik zou het voor nu even zo laten', zeg ik. Hij knikt. Ik scan nog een keer zijn gezicht, maar word afgeleid door mijn enthousiast trillende telefoon in mijn broekzak. Het is een berichtenstorm van Felix in onze kleine groepsapp met Mirre en Bente.

Obelix: He ik fiets niet mee
Obelix: Ik heb mijn fiets nog niet kunnen maken en Quinten heeft die van hem gisteren mee naar zijn huis genomen
Obelix: Dus ik loop naar school
Obelix: Ik zie jullie straks wel

Beduusd kijk ik naar de berichtjes. Is hij gek geworden? Lopen naar school? In zijn eentje? Het is een verschrikkelijk eind om te moeten lopen, vooral als Marc hem ergens kan onderscheppen. Fanatiek begin ik te typen.

Ik: Felix ben je gestoord?
Ik: Het is bijna 3 km naar school vanuit jou
Ik: En wat als Marc je tegenkomt?
Ik: Je gaat echt niet lopen
Ik: Je kan de fiets van mijn vader wel lenen

Obelix: Dat is echt niet nodig
Obelix: Het is mijn eigen schuld
Obelix: Ik kan wel lopen

Ik: Geen weerwoord ik kom dadelijk jouw kant op met die fiets