40 seconden met één jongen - herschreven versie

hoofdstuk 23

Ik checkte zijn locatie op "zoek mijn vrienden" en begon richting zijn huis te crossen zodra ik zag welke kant hij zich op bevond, doodsbang dat hij gevolgd zou worden door de jongens. Tot mijn geluk was het niet zo toen ik bij hem thuis aankwam, maar dat maakte zijn toestand er niet minder schokkend op. Ondertussen was hij ook drijfnat en ik wilde niet weten wat zich had afgespeeld in de tijd dat ik naar school en zijn huis was gefietst.

Maar ik wilde Levi volledig kunnen begrijpen en beschermen en helpen, dus was ik zo naïef om de volledige video terug te kijken in de wachtkamer van het ziekenhuis. De beelden lieten me misselijk achter.

We nemen weer plaats op de achterbank en opnieuw help ik Levi met het omdoen van zijn gordel. Verbitterd kijkt hij ondertussen uit het raam.
Zachtjes bijt ik op mijn lip. Ik zal me nooit kunnen voorstellen wat voor pijn Levi heeft moeten doorstaan. En niet alleen dat; ze hebben hem zo ontzettend vernederd en geschonden, dat zijn ego verpulverd zal zijn. Er zal geen schrijntje veiligheidsgevoel, zelfverzekerdheid of moed meer in Levi zitten. Marc en zijn vrienden hebben het allemaal van hem ontnomen.

En het is mijn schuld. Ik heb het flesje laten draaien en heb daarmee alles laten beginnen. Ik heb niet op hem gewacht en heb hem zo alleen zijn lot laten ondergaan.

Hadden we ons vanochtend maar ziek gemeld. Waren we maar naar huis gegaan.

Ik plaats voorzichtig mijn hand op zijn bovenbeen en wrijf er licht over met mijn duim. Afwezig kijk ik naar mijn versleten, oranje nagellak. Het had rood moeten zijn, maar onbewust pakte ik de verkeerde kleur. Deze kleur voelt nep, is waarschijnlijk ook nep, maar ik durf hem er niet af te halen. Het voelt als het enige beetje dat nog vasthoudt aan Bente, als het enige beetje dat voorkomt dat ik op de bodem van de afgrond klap.

Als antwoord op mijn hand legt Levi zijn hoofd op mijn schouder. Ik sluit mijn ogen en leun met mijn hoofd tegen dat van Levi. Ik kan haast zijn last voelen.

Ik voel me zo schuldig voor hem. Ik heb het gevoel dat ik hem kon beschermen. Ergens had ik kunnen verwachten dat Marc hem te grazen zou nemen, dus ik had bij hem moeten blijven. Ik had hem niet alleen weg mogen laten gaan.

De hele rit terug naar Levi's huis gaat als een waas voorbij, zowel Levi's moeder als ik als Levi zelf alle drie in te veel rouw om het moment bewust mee te maken.

Behoed breng ik Levi's arm om mijn nek en begeleid hem de auto uit. Levi's moeder opent de voordeur en zorgt ervoor dat we makkelijk naar binnen kunnen.
Ik help Levi met pijn en moeite de trap op en breng hem zijn kamer in, waar hij uitgeput neerploft op zijn bed. Met tranen bijtend in mijn ogen kijk ik hem aan. Hij trapt zijn schoenen uit en doet een poging zijn doordrenkte broek uit te trekken, maar hij komt niet ver. Hij is duidelijk in te veel pijn om verder te komen.

Ik hurk voor hem en pak de rand van zijn broek vast. Verbijsterd kijkt hij me aan. Smal glimlach ik naar hem en begin zijn broek voor hem uit te trekken.
'De volgende keer dat ik je broek uittrek, zal ik ervoor zorgen dat het romantischer is', grap ik, maar ik weet niet of het wel zo gepast is om nu grapjes te maken. Levi lacht echter zacht en ik kan horen dat het een oprecht geluid is.
'Eerlijk, romantischer dan dit kan niet', zegt hij en blozend kijk ik naar hem op. Ik wil mezelf omhoog duwen en mijn lippen op de zijne drukken, maar dat is de reden waarom hij hier nu zo zit, dus houd ik me in. Het mag sowieso niet meer, ongeacht Marc.

Ik sta op en gooi Levi's smerige broek in de wasmand. In zijn klerenkast pak ik een schone onderbroek, een comfortabele joggingsbroek en een shirt bij elkaar, samen met een schoon paar sokken. Ik loop weer naar hem toe en leg de spullen op zijn bed.

'Sta eens op', zeg ik zacht. Fronsend kijkt Levi me aan. 'Ik ga je niet in een vieze onderbroek een schone broek aan laten trekken', leg ik uit en zuchtend en kreunend staat Levi op. Smal glimlacht hij, en hoe fijn ik het ook vind dat hij nog kan glimlachen op dit moment, heb ik liever dat hij zijn lippen weer op elkaar houdt. Zijn afgebroken tand in zijn glimlach zien kan me alleen maar schuldig laten voelen.