The hatred that dries up

•|Τ Ρ Ι Α Ν Τ Α

Κοιτάζει τριγύρω σκανάροντας τον χώρο.

Το βλέμμα του πέφτει στα σπασμένα γυαλιά.

«Είναι καλά και μέσα!» Τον ενημερώνει ο Ανδρέας διαβάζοντας το σοκ στα χαρακτηριστικά του Φοίβου.

Προς απάντηση , απλά κουνάει το κεφάλι.

Παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό. Θέλει όσο τίποτε άλλο να τρέξει μέσα και να της εξηγήσει , μα στην πραγματικότητα δεν υπάρχει εξήγηση , ούτε τροπος εξιλέωσης.

Μόνος του , κέρδισε μια θέση στην κόλαση.

Μόνος του , επέλεξε να σταθεί με αντάξιο κύρος δίπλα από τον διαβολο.

Η Αντιγόνη τρέμει εμφανώς. Δεν θέλει να εμφανιστεί ακόμη μπροστά της. Νιώθει αβοήθητη...

Είναι λες και την στραγγαλίζει αργά και βασανιστικά. Σχεδόν μπορεί να νιώσει τα δάχτυλα του γύρω από τον αισθητό λαιμό της.

Ανακατεύεται ξανά.

Μια ανάσα που την έχει ανάγκη...

Πιάνει σφιχτά την σκούπα και πηγαίνει αβέβαιη και διστακτική μέσα.

Όπως ήταν αναμενόμενο έρχεται αντιμέτωπη με τον χειρότερο της εφιάλτη.

Κοιτάζονται...

Ένα συγγνώμη του που δεν φτάνει ποτέ. Εκείνη ήδη το έχει ακούσει...

Δεν μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη...

Μόλις βομβάρδισε ένα σώμα! Τίποτα δεν θα ξεπλύνει αυτή την απώλεια! Τίποτα δεν θα αλλάξει αυτή την φρίκη! Τίποτα δεν μπορεί να βγάλει νόημα! Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την πράξη αποστροφής!

Κινείται σαν ζωντανή νεκρή καθώς την λούζει κρύος ιδρώτας.

Τα παιδιά βρίσκονται σε αναμμένα κάρβουνα. Η ατμόσφαιρα παρά είναι βαριά...

+++

Μα πόσο κωμικοτραγικό...

Το θύμα , πλάι στον βιαστή του σε ένα τραπέζι γεμάτο φίλους.

Καταπίνει αργά την τροφή που μασάει στο στόμα της προσπαθώντας να καταπιεί χωρίς να αναγουλιασει.

Η ταλαιπωρία της διαγράφεται σε κάθε της έκφραση.

«Είσαι καλά;» Σκύβει η Ναταλια δίπλα της.

Ο Φοίβος τσιτώνεται δίπλα από την Αντιγόνη. Θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Θέλει να αυτοπυρποληθεί. Σκέφτεται να τα πει εκείνος όλα και να αφήσει τους δυο άνδρες να τον σαπίσουν στο ξύλο μέχρι θανάτου...