The hatred that dries up

•|Τ Ρ Ι Α Ν Τ Α

Ξαφνικά η λαχτάρα του να την ξαναδεί κερδίζει. Ομως , ο φόβος και η ντροπη είναι ακόμη εκεί να του υπενθυμίζουν όλα όσα συνέβησαν.

Τα φωτα της πόλης που τελειοποιούνε την εικόνα , του δίνουν ακόμη ελπίδα.

Τίποτα δεν τελείωσε ακόμη...

Φοράει το κράνος του.

Εάν ήμουν εκείνος , το ίδιο βράδυ θα έπεφτε όντως στο κενό.

Αλλά για να είμαι ειλικρινής ο δικός μου έρωτας δεν βιάζει.

Και ως γυναίκα , δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι "άνδρας".

+++

Και τελικά τα κατάφερε...

Αναγεννήθηκε από το τέλος της. Σήμερα , φαίνεται πιο όμορφη από ποτέ...

Οι φίλοι της δεν μπορούν να πάρουν τα μάτια τους από πάνω της.

Και μέσα στον εφιάλτη της κατάφερε να κρύψει τα μαύρα στίγματα. Λίγο μέικ από και αρκετή πουδρα μείωσε τους μώλωπες και τα χτυπήματα που κοσμούν το δέρμα της.

Στα μάτια όλων είναι τόσο λαμπερή όσο και θλιμμένη , αλλά κανένας δεν τολμάει να σκεφτεί... όλοι πιστεύουν πως μιλάμε για έναν απλό τσακωμό , πως λογικά ο Φοίβος και η Αντιγονη για μια ακόμη φορά και ως συνήθως ήρθαν σε ρήξη.

«Σε λίγο θα είναι εδώ και ο Φοίβος.» Ανακοινώνει με χαλαρότητα ο φίλος της που δεν έχει την παραμικρή ιδέα.

Εκείνη σφίγγει τα πιάτα στα χέρια της προσπαθώντας να συγκρατήσει την φωνή που θέλει να βγει από μέσα της.

Αφήνει μια ανάσα.

Η Μαρία από την άλλη πλευρά της κουζίνας την παρατηρεί λίγο καλυτερα και τίποτα δεν της βγάζει από το κεφάλι πως κάτι πάει πολύ λάθος.

«Κάλε τι στέκεσαι εκεί σαν τον χάνο;» Ρωτάει γελώντας η Ναταλία την κολλητή της.
«Συγγνώμη , αφαιρέθηκα...» προσπαθεί να καλύψει η Αντιγόνη την ταραχή της φεύγοντας προς την τραπεζαρία για να τοποθετήσει τα πιάτα με την σειρά.

Η Ναταλια με την Μαρία κοιτάζονται μεταξύ τους. Συνεννοούνται με το βλέμμα. Και οι δυο έχουν καταλάβει πως η κατάσταση δεν είναι συνηθισμένη.

Το κουδούνι χτυπάει και αυτοματα από τα χέρια της πέφτει το τελευταίο πιάτο.

Όλοι τρέχουν προς τα μέσα.

«Είσαι καλά;» Το ανήσυχο βλέμμα του Γιάννη την γεμίζει στοργή μέσα στην ένταση της.
«Ναι είμαι καλά , πάω να φέρω την σκούπα να τα μαζέψουμε πριν τραυματιστεί κανένας.» Σχεδόν τρέχει μακριά από το σαλόνι στο οποίο εισέρχεται εκείνος με την αγωνία να κυματίζει στο όμορφο πρόσωπο του.