"Unutursan bulutlara bak, belki hatırlarsın."
Ölümcül hastalığı nedeniyle hayatı hastanelerde geçen Şafak, doktorların tavsiyesiyle yan etkisi "unutmak" olan bir ilaç kullanmaya başlar. Kullandığı ilaçla benliğini kaybetmekten korkar ve unutmamak iç...
Merabalarssss Uzun zamandır bölüm atmamıştım ama tüm bölümleri tek tek düzenleyip yeni bölümü de yazdım bitiricem bu kitabı Oylamayı unutmayınnn
Bölüm Müzikleri
Adamlar-Ah Benim Hayatım
Standart Sapma-Tertemiz Ölmek İstiyorum
Dktt-#22
Batuhan Kordel-Yarım Kalan
Dktt-Hiç İyi Değilim
Yılbaşı sabahına olabildiğince sert çalınan demir kapının sesiyle uyandım, başta babamın ziyarete geldiğini sansam da kapıda elindeki paketle sabırsızca beni bekleyen genç kuryeyi görünce duraksadım.
Bana bakmadan hızlıca ismimi söyleyip onaylamamla elinde tuttuğu paketi kucağıma fırlatarak merdivenlerden uçarcasına inen kuryenin arkasından uykulu gözlerle bakmaktan başka bir şey yapamamıştım.
Adıma gelen paket orta boydaydı, hatta belki biraz daha büyük olabilirdi. Yolda oldukça yıpranmış olduğunu tahmin ettiğim yırtıklarla dolu naylon poşeti açtığımda içinden her zamanki kartpostallardan birinin çıkmasına şaşırmadım. Bu sefer kartpostal kağıda yapışık olmadığından arkasındaki anlamsız kelimelerle dolu yazıların varlığını fark edebilmiştim.
"Saklı denizimde kaybolduğun zaman, bulutlara bak. Bir kemanın melodisini duyacaksın. Belki hatırlarsın, bu benim kadar yabancı mı? Yalnızca parçaları birleştirerek hatırlayabilirsin. Aynı kartpostalın içindeyiz, ve ipuçlarını bulmak için tek şansımız var. Her ayrıntıyı gözden geçirmen gerek."
déjávu ? jamais vu ?
kim olduğumu aslında biliyorsun
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Notu okuduktan sonra arkasını çevirip resmi inceledim, bu sefer üstündeki yağlı boya kurumuştu. Parmağımı gezdirdiğimde kalın kağıda yapışmış kuru boyalar hafifçe dökülüyordu. Aynı kartpostalın içinde miyiz?
Sürekli tekrarlanan bu olaydan sıkılarak kenara fırlattığım resmi boşverip aceleyle karton kutuyu yırtmaya başladım. Kartonun içine özenle yerleştirilmiş siyah keman kutusu altın renkli metal klipslerle tutturulmuştu. Kutunun üzerine çoktan yerleşmiş kalıcı lekeler ve hafif çentikler çirkin durmak yerine nostaljik bir hava katıyordu. Üstündeki izlere göz gezdirirken ikinci el olmalı, uzun süre kullanılmış diye düşündüm.
Kutusu yıpranmış ve eski gibi dursa da içinden çıkan keman oldukça gösterişliydi. İlk günki mükemmelliğini korur gibi, üzerine vuran ışığı etrafa dağıtarak alabildiğine parlıyordu. Tamamen kusursuz olduğunu düşünerek incelerken, ancak dikkatli bakıldığında fark edilebilecek, kemanın tam ortasında ince bir çizik fark ettim. Neredeyse tüm gövdeyi kaplıyordu, buna rağmen derin olmadığından kendini gizlemişti.
