40 seconden met één jongen - herschreven versie

hoofdstuk 14

Mijn gedachten springen over naar Felix' blik gisteren. Naar zijn turquoise ogen. Van zo dichtbij kon ik pas goed zien waarom ze turquoise lijken. De basis van zijn iris is een felle kleur blauw, maar daarover loopt een netwerk van felgroene draden, verweven als een soort complex spinnenweb. Daarover dwalen hier en daar wat verloren gele spikkels. Blauw, lichtblauw, groen, felgroen, geel, het is niet echt duidelijk te benoemen in zijn ogen. Het lijkt zich te vermengen tot een geheel, enkel te zien als een kleur in zijn irissen.

Ze steken fel af tegen zijn smalle zwarte wenkbrauwen en zwierige zwarte haren. Zijn hele verschijning is een geval apart op zichzelf. Zijn spierwitte huid, zijn gitzwarte haar, zijn donkerroze lippen, de donkere sproeten, zijn oceaanblauwe ogen. 

Het is me nooit zo kraakhelder opgevallen hoe aantrekkelijk hij is tot nu. Het lijkt opeens als een enorme stormvloed op me af te komen, samen met een berg verwarrende gevoelens. En ik word er helemaal onder bedolven, kan er niet meer aan ontsnappen. Het enige wat ik kan doen is zo hard mogelijk wegrennen voor de vloedgolf om uit te stellen dat ik verpletterd zal worden – maar hoe hard ik ook zal rennen, de golf zal me uiteindelijk inhalen en me compleet verpulveren en verzuipen.

Zou Felix er ook zoveel mee bezig zijn? Zou hij me ook op z'n minst een beetje knap vinden? Jezus zeg, waarom maak ik me er überhaupt druk om? Felix is mijn beste vriend en Mirre mijn vriendinnetje, ik zou er niet eens over na mogen denken of Felix me knap vindt of niet.

Eigenlijk zou ik het liefste thuis blijven vandaag – al helemaal na wat er gisteren gebeurd is. Hoe moet ik Marc op zijn plek zetten nadat Felix en ik gisteren letterlijk aan zijn verwachtingen voldaan hebben? Mijn plekje naast Felix in de klas maakt de situatie er niet echt gemakkelijker op.

Wanneer mijn ogen Mirre opvangen, schieten mijn gedachten naar het heden. Breed glimlach ik naar haar en ze groet me met een glimlach terug. Ik druk een kusje op haar lippen wanneer ze naast me staat. Het zijn dezelfde lippen die Felix gezoend hebben gisteren.
'Goedemorgen', probeer ik haar opgewekt te groeten, maar ik voel mijn humeur al iets betrekken. Wat ik ook doe, ik kan maar niet stoppen met aan Felix denken en alles aan hem koppelen. Het gaat ook moeilijk anders met de overgebleven brandwonden van gisteren.

'Hallo', groet Mirre me vrolijk en kust me nog een keer op mijn wang. Samen fietsen we richting de kruising.
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Hoe moet ik haar nog aankijken na haar bedrogen te hebben? Hoe moet ik doen alsof er gisteren niets gebeurd is tussen Felix en mij?

'Wat ben je stil?' merkt Mirre dan ook vrij snel op. Zacht zucht ik en voel mijn hart bonzen.
'Jij toch ook?' kaats ik terug, probeer zo de aandacht niet te veel op mij te focussen. Mirre haalt haar schouders op.
'Ik dacht ik wacht tot jij wat zegt', zegt ze en kijkt me verveeld aan. Verbaasd knipper ik een paar keer.
'Sorry, ik heb niet echt iets te vertellen', stamel ik. Ik merk dat de sfeer niet goed is en ik voel  me schuldig. Ik wil haar niet teleurstellen, maar ik voel mezelf te afwezig. Mirre knikt en kijkt strak voor zich uit, gaat alvast voor me fietsen om ruimte voor het andere koppeltje te maken.

Mijn ogen gaan meteen naar de kruising, waar Felix en Bente al op ons staan te wachten. Zodra ze ons in het oog krijgen, beginnen ze te fietsen.

Felix gaat naast Mirre fietsen, wat hij praktisch gezien nooit doet. Ik zie dat het ook Bente verbaast, die aanstalten maakte om naast Mirre te gaan fietsen. Ook Mirre kijkt verward om, maar ik kan de ruimte niet vinden om me verward te voelen. Nee, de enige emoties die alle ruimte opnemen in mijn lichaam zijn verdriet en verraad.

'Hallo', groet ik hen.
'Hoi', groeten Bente en Mirre.
'Hoi', groet Felix meer Mirre dan ook echt mij erbij. Fronsend en argwanend kijk ik naar Felix. Ik weet heus wel dat hij dit expres doet. Alsof het mijn schuld is. Alsof ik degene ben geweest die de eerste zet heeft gemaakt gisteren.