40 seconden met één jongen - herschreven versie

hoofdstuk 7

     Vernieuwend, maar op een of andere manier toch bekend.

     Een vrije val die misschien al iets eerder was begonnen dan het moment dat ik per ongeluk over de richel de klif in struikelde.

     En ik heb het gevoel dat ik nog steeds niet geland ben van mijn val.

     En ik haat het want voor Levi leek het niet veel te doen. Het moment dat het contact tussen onze lippen langer dan twee seconden verbroken was, stond hij meteen met Bente op en ging iets te drinken halen. Voordat ik het wist, stond hij alweer met Mirre te zoenen op de dansvloer.
     Ik probeerde het van me af te zetten door nog wat meer alcohol tot me te nemen, maar de black-out daarvan is nooit gekomen. Zelfs een intense zoen met Bente wiste de kus met Levi niet uit mijn hoofd. De volgende ochtend was ik me er nog altijd volledig bewust van wat de avond daarvoor had plaatsgevonden en besefte ik al te goed dat ik nog steeds die klif in aan het vallen ben.

     En ik weet niet goed wanneer ik de landing kan verwachten en hoe goed ik daar van af ga komen.

     Traag adem ik uit in de hoop dat ik me ergens anders heen kan teleporteren. Ergens waar ik geen zorgen en verantwoordelijkheden aan mijn hoofd heb. Ergens waar ik misschien nooit zo dicht naar die rand van die klif was gelopen en me erin had laten storten zonder een tweede keer na te denken.
     Ik doe nog een poging om op te staan. Deze keer laat ik mezelf niet opnieuw vallen en sla meteen de dekens op mijn bed dicht om de verleiding om terug te gaan liggen te verkleinen.

     Twijfelend pak ik het lege bierflesje op van mijn nachtkastje. Het is het flesje waar Levi en ik samen uit gedronken hadden. Nadat Levi weggestormd was om drinken te halen, had ik het opgepakt en de rest van de avond bij me gehouden. Thuis aangekomen had ik het omgespoeld en op mijn nachtkastje gezet. Traag breng ik het groene glas naar mijn neus, maar Levi's geur is er niet op te bekennen.
     Beschaamd en verward schud ik mijn hoofd en zet het flesje weer neer op mijn nachtkastje. Snel kleed ik me aan en kijk op mijn telefoon.

Leviworst: Ik fiets vandaag niet mee want ik moet naar de tandarts
Leviworst: Mijn verstandskiezen moeten getrokken worden

Babe ♥: Oh damn

Mirre: nee shit man
Mirre: kunnen we dan nog wel zoenen de komende dagen?

Leviworst: Hahahahahaha sukkel
Leviworst: Natuurlijk wel

Babe ♥: Kom je vandaag wel naar school?

Leviworst: Ja ik ben er in de grote pauze weer

     Vluchtig scannen mijn ogen de berichtjes, maar ik probeer ze met niet al te veel diepgang te lezen. Grijnzend begin ik te typen.

Ik: Oh god Levi houdt zo alleen maar minder verstand over

Leviworst: Zeer bedankt, Obelix

Ik: Met alle liefde, Leviworst <3

     Klein slik ik wanneer ik het berichtje heb verstuurd. Ik besteed er echter snel geen aandacht meer aan wanneer ik zie hoe laat het al is en ik eigenlijk al geneigd ben te laat te komen als ik nu niet een beetje vaart kan maken.
     Ik besluit mijn ontbijt over te slaan en meteen mijn tanden te gaan poetsen, om zo hopelijk niet al te laat voor Bentes deur te staan. Ze heeft maar al te graag dat alles volgens haar schema verloopt en heeft nog wel eens de neiging gefrustreerd uit te vallen tegen me als ik dat plan niet volg. Ik kan het haar ook niet echt kwalijk nemen vanwege haar autisme.

     Ik wist dat ik niet te lang in bed had moeten blijven piekeren, maar mijn gedachten namen de overhand. Zoekend kijk ik mezelf aan terwijl ik grof en hardhandig mijn tanden poets. Ik weet niet of ik klaar ben voor deze nieuwe schooldag.
     Ik spuug mijn tandpasta uit en probeer mijn zwarte haren een beetje in model te krijgen. Mijn ogen zijn echter niet gericht op waar mijn handen mee bezig zijn, maar scannen afwezig mijn gezicht.