ဗီလိန်မလေးရဲ့ စုတ်ချက် [ဘာသာပြန်]

Chapter 45 (zawgyi)

               "အာ အဲ့ဒါေတာ့ ျပႆနာပဲ။ အဲ့ဒါက..."

               စကားေျပာေနတုန္းမွာ အေျပာင္အျပက္စကားေတြခ်ည္း တစ္ဖက္သတ္ ထြက္လာေတာ့တယ္။ ဗိုင္အိုလတ္က ရိုအန္းကို စိန္းစိန္းဝါးဝါး စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ 'သခင္ေလးပဲ ကြၽန္မကို ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္ဘူးလား' ဆိုၿပီး ေမးဖို႔ျပင္လိုက္ၿပီးမွ မေမးေတာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
               ဗိုင္အိုလတ္ကို ေတာင္းပန္ရမဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆိုရင္ ရိုအန္းရဲ့အျပဳအမူက အင္မတန္ကို မ်က္ႏွာေျပာင္လြန္းလွတယ္ေလ။
               သူ႔ၪီးေနွာက္ထဲမွာ တကယ္ပဲ ဘာေတြမ်ားေတြးေနပါလိမ့္။ ရိုအန္းရဲ့မ်က္ႏွာထားက ထံုးစံအတိုင္း ဖတ္လို႔မရတဲ့ မ်က္ႏွာထားမို႔ သူ႔ရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကို တီးေခါက္မိဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲလွပါတယ္။
               ဗိုင္အိုလတ္တစ္ေယာက္ ရိုအန္း ဘာေတြေတြးေနမလဲဆိုတာကို ဆက္ၿပီးခန္႔မွန္းေနတုန္းမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက တိုေတာင္းလွတဲ့ ေတြ့ဆံုမႈေလး အဆံုးသတ္သြားေတာ့တယ္။
               သူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းေနပံုေထာက္ရင္ အလုပ္မ်ားေနတယ္ဆိုတဲ့စကားက အလိမ္အညာျဖစ္ဟန္မတူပါဘူး။ မၾကာခင္မွာ ရိုအန္းတစ္ေယာက္ ဖိနပ္သစ္တစ္ရန္ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး တိုးခ်ဲ့အိမ္ေတာ္ကေန ျပန္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ဒီေန့အတြက္ သူ ယူလာခဲ့တဲ့ ဗိုင္အိုလတ္အတြက္ လက္ေဆာင္ပါပဲ။
               ရူးရူးမိုက္မိုက္ သံုးျဖဳန္းသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေနာက္ထပ္ဝယ္ယူလာတဲ့ ပစၥည္းေပါ့။

                                 ****

               ပတ္သက္ဆက္ဆံေရးဆိုတဲ့အရာက ေတာ္ေတာ့္ကို အထိမခံတဲ့အရာပါ။ ပ်က္စီးသြားတုန္းကလို ျပန္ျပင္ရတာလည္းလြယ္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္မလဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆက္ဆံေရးတစ္ခု ပ်က္စီးသြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ျပန္ျပင္ဖို႔ခက္ခဲလွပါတယ္။
               ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ရဲ့ ကြဲေၾကသြားတဲ့ အပိုင္းအစေတြကို ျပန္ဆက္လို႔ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဆက္ရာေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး သိသာေနမယ္မဟုတ္လား။
               ဒီသေဘာက ဗိုင္အိုလတ္နဲ႔ ရိုအန္းရဲ့ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုတည္းအတြက္သာ သံုးလို႔ရတာမဟုတ္ပါဘူး။