YARIN DÜNDEN YAKIN

2.Bölüm" Zoru da Zorlaştırmak"

Selamün aleyküm!

İlk bölümün yorumları ne kadar güzel öyle🥲

Kitabı sevmenize çok sevdindim çünkü ben de onları fazlasıyla sevdim🌻

Keyifle okuyun💫

🧵📻

Hiç dinmiyordu,tek bir kıvılcımla içimi yakışı. Henüz daha büyük yangınlar başlamamıştı bile. Sonumuza hazırlanmak acı çektire çektire bitiriyordu beni,bizi. Kollarım boynunu başım göğüsünü özlüyor,bu özlem sızılandırıyordu .

Zarar veremezdik daha fazla birbirimize.

Birbirimizsiz olamazdık.

Yan yana durup birbirimizi  yaşatmak isterken öldüremezdik.

Nefesini yakınımda hissedemezsem de ölecektim.

Bu, ruhun arşa çıkıp bedendeki tüm acıyı hiçe sayması değildi. Bu ölüm ruhun bedenimdeylen ve her şeyi farkındalıkla yaşarken can vermekti.

Allah'ım çok seviyorum.

Allah'ım  olamayışımıza çok kırılıyorum.

"Neydi şimdi bu?" Sesi kendimde bulduğum için şanslıydım. Gözlerim,sesini duyduğum vakit kapanmış olmalıydı. Yavaş yavaş araladım gözlerimi,kirpiklerime asılan göz yaşlarının ağırlığına rağmen.

Geniş omuzlarını bir çocuk masumluğuyla silkti. Kahve çekirdeğini andıran gözleri hâlâ penceremi izliyordu. Belki bir kuş olup oraya konmak kadar uçsuz hayaller kuruyordu. Zira ben öyle yapıyordum.

Benim bu bedende ona yaklaşmam bu ikilem yüzünden azap verirken başka bir varlığa bürünme isteği oluşuyordu içimde.

"Öyle,okumak istedim. Hep en güzelini sana okurum,biliyorsun. "

Biz birbirimizin en güzel yanıydık. Benim en güzel huyum onu sevmekti onun ise en iyi bildiği şey beni sarmaktı.

Şimdi en güzeller pek bi soluk.

Sessiz kaldım. Zira ağzımı açtığım anda göz yaşlarım yüzümü ıslatacak, sesim ona bu dayanıksızlığımı belli edecekti. Yine de susuyor oluşuma aldanmadı. Zaten ben onu dinlemeyi hep seviyordum.

"Yorgunum. Koynunda soluklanayım Şifa'm,yalvarırım. Al beni kuytuna çünkü ben kaybolmuş haldeyim."

Kendimi sıkmaktan damarlarım derimin üstüne çıktı. Ben hiçbir şeye bu kadar direndiğimi hatırlamıyorum. Onaydı direnişim,en çok ona yenilmek isterken.