Son dönemlerde sosyal medyaya, alışılmışın dışında bir yaşam koçu damga vurmuştu. Söylenenlere göre görüşmeye giden kişileri mutfağına davet ediyor, onlardan makarna yapmasını istiyordu.
Bunu duyan herkes ilk önce alaya almıştı. Makarnayı yiyen yaş...
Sahi ne yapacaktım? Dünyayı mı yakacaktım, onu mu? Ortalığı mı yıkacaktım, kendimi mi?
.
.
.
Çoğu zaman hissedemediğim kadar prenses hissediyordum.
*
"Seni mutlu etmek gibi bir kaidem yok." dedi bakışlarıyla beni oradan kovarken.
Sıkıntılı bir nefes vererek daireme doğru yürüdüm.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ihlamur:
Heyecanımı bastıramadan Arınç'ın koluna girdim.
"Nikahımızda bile bu kadar heyecanlı değildin!" dedi sitemkâr bir tonlamayla.
"Heyecanlı değilim ki..." diyerek suçumu örtbas etmeye çalıştım ama, "Titriyorsun Ihlamur." dediğinde daha fazla batırmamak için susmak zorunda kaldım. Ya da konuşmak...
"Hayatımın her anında o kadar olduğum gibi davrandım ki... Şu an kendimi ajan filmi çeken küçük çocuklar gibi hissediyorum. İlk başta ben de heyecanlı olduğumu düşündüm ama hayır... Sanırım heyecanlı değilim ben... Korkuyorum."
Uzun bir süre sessiz kaldı. Aynadan aksimizi izliyorduk. Muhteşem bir uyuma sahiptik. Enerjimiz baş döndürücüydü ve bunu içeride olduğum halde görebiliyordum. Duruşumuzla gurur duyuyordum. Aynı zamanda bana vereceği cevabı da merak ediyordum.
"Ben sana sormadan bir şey yaptım." dedi yüzüme bakmadan.
Koluna yerleştirdiğim elimi diğer eliyle tuttu. -Kendi aramızda, 'Ne kadar temas o kadar güven.' demekti.- Beni arabaya doğru yönlendirdiğinde habersiz yaptığı şeyi söylemeyeceğini düşündüm. Gergindim.
