Runelya, geriye tek kişi kaldığı ailesinin büyük bir yalan üzerine kurulu olduğunu öğrenir.
Dış dünyayla ilişkisini koparan ailesi öldüğünde, onların yaşattığı travmalarla baş ederken öğrendiği gerçekler onu gösterişli ama yalnız bir hayattan mütev...
Sizi ilk kez bu kadar beklettim belki de biliyorum ama bebeğim hâlâ toparlanamadı. Bu yüzden biraz uzadı bölümü yüklemem. Uzatmadan hemen bölüme koşalım! 🥹
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
33. Bölüm: Aniden Gelen Mutluluk
Akın'la nefesimin kesilmesini sağlayan anlardan sonra ben durmak isteyince hemen durmuştu. Uzunca bir süre yüzümü omzuna gömüp utangaçlığımın geçmesini beklerken o koltuğa oturmuş, saçlarımı okşayarak sakinleşmemi beklemişti.
İlk kez yaşadığım bu yakınlaşma sonrasında uzunca bir süre Akın'ın yüzüne bakamayacağımı düşünmüştüm ama arabada giderken elimden tutup yaşadıklarımızdan utanmamamız gerektiğini ve onu sevdiğim, istediğim sürece böyle anlar yaşayacağımızı söylemişti.
Anlamıştım ki Akın yakınlaşma anlarında başka birine dönüşüyordu...
Normal zamanda benim yanımda asla sert davranmamaya özen gösteren adam yakınlaştığımız anlarda gözü kara bir adama dönüşmüştü.
Ayrıca evden çıkmadan önce bir süreliğine dışarı çıkmış onu beklemem gerektiğini söylemişti. Ben bu sırada çıkarttığı sütyenimi giyip uslu uslu onu beklemiştim.
Dakikalar sonra geldiğinde benim bedenime uygun yırtılan çorabımın aynısını bana uzatınca bütün şaşkın ifademle ona bakmıştım.
Bu kadar düşünceli olması kalbimdeki yerini daha da sağlamlaştırıyordu.
Gerçi bir nevi yırtan da oydu ama neyse..
Akın'ın kalın ve boğuk ses tonu, yırtılan çorabımı daha sert yırtması, büyük elleriyle vücudumda dokunduğu yerleri düşündükçe karnım heyecandan tekrar kasılıyordu!
"Ohoo ablam leyla olmuş!"
İrkilerek Baran'a döndüm. "Leyla kim?"
Evdekiler büyük bir kahkaha attı.
Baran gülerek "Sevgilim abla." dediğinde şaşkınlıktan tam anlamıyla donup kaldım.
Kaşlarım havalanırken havalanırken "Ne?" diye sordum. Bir sevgilisi olduğundan haberim yoktu.
"Benim neden haberim yok Baran? Ya iyi biri değilse, iyi tanıyor musun? Kimmiş? Nereden tanıştınız?" diye ard arda soru sorduğumda şaşkınca bana baktı.
"Abla sakin ol."
Çınar abim "Ooo bizim prenses kıskançlığa da başlamış." dediğinde bakışlarım ona döndü.
Baran'ın kafasını göğsüme yatırıp "Kıskanmıyorum abi. Sadece üzülmesinden korkuyorum." dedim.
Belli etmese de Baran çok hassas bir çocuktu. Zorbalığa uğradığı süreç sonrasında onunla arkadaş olan kişilere bile tam anlamıyla güvenmiyordu. Bence doğru olan da buydu.
