Runelya, geriye tek kişi kaldığı ailesinin büyük bir yalan üzerine kurulu olduğunu öğrenir.
Dış dünyayla ilişkisini koparan ailesi öldüğünde, onların yaşattığı travmalarla baş ederken öğrendiği gerçekler onu gösterişli ama yalnız bir hayattan mütev...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
23. Bölüm: Takıntılı
Mirza çatlayan başı yüzünden şakaklarını ovarken dakikada bir yaptığı gibi bakışlarını yerden kaldırıp beyaz örtülerin içinde uyuyan kız kardeşini izledi.
Hastane örtülerinin içinde bile öyle güzeldi ki..
'Yolun bir daha buralara düşmesin meleğim.' diye geçirdi içinden.
Pişmandı.. Ölesiye pişmandı hemde. Yaptıklarının pişmanlığı katlanarak artmış bütün kalbini, vicdanını ele geçirmişti.
"Abi." diyen Uraz'ı duyduğunda kızarmış gözlerini çevirdi kardeşine.
O da kendinden farksızdı. Yalandan gülümseyecek takati bile yoktu. Kardeşini rahatlatacak kelimeler kalmamıştı vicdan sözlüğünde.
Abi kelimesini ne kadar hak ediyordu ki? Hak etmiyordu..
Yıllar sonra kavuştukları kardeşinin neler yaşadığını düşünmeden bir de o paramparça etmişti, yeterince yıpranmamış gibi.
Beril genç kızın üzerine kahve döktüğünde acımadığını söyleyince "Yanmamış işte." demişti.
Runelya'nın gözlerini kaldırıp kendine olan kırgın bakışlarını şimdi anlıyordu. O gece gözünü her kapattığında Runelya'nın bakışları gelmişti gözlerinin önüne.
Beril kadar o da yakmıştı kardeşini..
Runelya'nın o bodrumda 'Baba.' diye seslenişi, korku dolu attığı bakışı gözlerinin önünden gitmiyordu.
Ölene kadar da gitmeyecekti..
Kendi gibi olan mavi gözlerinin üzerini göz kapakları örtmüştü şimdi. Sanki tüm kanı vücudundan çekilmiş gibi dudakları bembeyazdı.
Kardeşini böyle görmekten nefret etti.. Kendinden binlerce kez nefret etti.
"Neden bizi o eve götürmek için ısrar ettin ki meleğim?" diye mırıldandı titreyen sesiyle. Cevabını bulamıyordu..
Kafasını ellerinin arasına almış babasına baktı..
Fenalaşıp serum takılmasına rağmen başka odaya gitmeyip burada duran annesine çevrildi sonra bakışları.
Sessizce ağlıyordu o da..
Bir anne ve babanın duygusunu anlayamazdı. Ama onlar muhtemelen kendinden de beterdi.
Bir baba kelimesi ne kadar korku dolu söylenirse öyle seslenmişti Runelya.
Araz ıslak yüzünü silip burnunu çekti. Kendi acılarından bahsettiğinde destek olan balküpü acıların en büyüğünü yaşamıştı.
