Kişisel Kıyametim

Umut

''Hazırlanın kardeşlerim bize acıyı, kederi, zulmü yaşatan tüm bu insanlardan intikamımızı alacağız ve özgür hayatlarımıza tekrar kavuşacağız. Bizden çok şey çaldılar ama nefretimizi unuttular, bugün kıyamet günü bizler ise zebanileriz onlara cehennemi yaşatacağız... Hazır olun, Yeni hayatlarımız bugün başlayacak...

Ellerimi sıkmaktan avuç içlerimi parçalamıştım, beklediğim gün sonunda gelmişti ama ben mutsuzdum. Umutsuz olmak zordu içimde hep bir boşluk ile yaşıyordum ama umut... Umut benim gibi hayatlar yaşamış insanlar için bir zulümdür, hayatım o kadar boktan ve değersizdi ki hayatım büyük çoğunluğunu umut ederek geçirdim ama her seferinde daha da bok çukuruna gömüldüm. Burdaki ilk iki yılımda da hep umut ederek geçirdim birileri beni kurtarsın diye ama hiç kendim kurtulmaya çalışmadım. Çok şey istedim, istediğim şeyler önüme altın tepsiyle sunulsun istedim ama çabalamadım hep başkalarından istedim ben ise izledim...

Kendimden nefret ediyorum, tipimden, kapkara saçlarımdan, karakterimden, sesimden liste uzar gider. 

'' Seni kimse sevmeyecek nerede olursan ol, baban bile sana dayanamayıp intihar etti. Burdan kaçınca farklı bir hayatın olacağını mı düşünüyorsun? '' dedi şeytan..

Cevap vermedim çünkü haklıydı zaten cevap versem de değişen birşey olmayacaktı o kafamın içindeki bir sest...

''Ezik piç kurusu cevap veremiyorsun çünkü haklı olduğumu biliyorsun'' kızmıştı şeytan ama ben ona aldırmamayı uzun zaman önce öğrenmiştim. Beklemeye başladım, kıyamet saatini...