«Υπάρχει λόγος;»

«Λίγο πριν την καταστροφή.»

Προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη όλα όσα συνέβαιναν γύρω της.
Πως κατάφερε πάλι η Λίνα να μπλεχτεί και να καταλήξει να δολοφονήσει ακόμα έναν άνδρα.
Αν το μάθαινε η Χρύσα θα έχανε την γη κάτω από τα πόδια της.
Το μαχαίρι βρισκόταν τυλιγμένο με μια σακούλα μέσα στην τσάντα της.
Έφτασε με μεγάλη ταχύτητα στο γραφείο της.
Δεν μπορούσε καν να θυμηθεί πως κατέληξε να βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο του Δημήτρη με ένα αντικείμενο που έχει χρησιμοποιηθεί για φόνο.
Βγήκε γρήγορα από το αυτοκίνητο και κοίταξε γύρω της για να μην την δει κάποιος γνωστός.
Τα μανίκια του σακακιού της ήταν γεμάτα με αίμα όπως και το πουκάμισο της.
Τα χέρια της έτρεμαν.
Ανέβηκε στην πολυκατοικία που βρίσκεται γραφείο της και άνοιξε την πόρτα με βιασύνη ενώ μπήκε μέσα κλείνοντας την με δύναμη πίσω της.
Ένιωθε χαμένη δεν ήξερε τι να κάνει .
Άφησε την τσάντα της σε μια από τις καρέκλες του γραφείου και έβγαλε από μέσα την σακούλα με το μαχαίρι.
Το αίμα είχε σκεπάσει σχεδόν όλη την επιφάνεια του.
Το αφαίρεσε από την σακούλα και το τοποθέτησε πάνω στο γραφείο της .
Pov Άννας :
Α-Πως έμπλεξα πάλι έτσι γαμωτο...πως έμπλεξα πάλι έτσι ... Αμάν βρε Λίνα ... Αμάν...
Έτρεξα γρήγορα στο μπάνιο και πέταξα την ματωμένη σακούλα στα σκουπίδια.
Το σώμα μου έτρεμε.
Άρχισα να πλένω ατσάλα τα χέρια μου μόνο και μόνο για να φύγει αυτή η περίεργη αίσθηση που ένιωθα.
Ο νιπτήρας γέμισε αίματα .
Δεν τόλμησα να τον κοιτάξω αλλά σκέφτηκα φευγαλέα τα όσα έγιναν.
Γιατί Χριστέ μου το κάνω αυτό τώρα..
Τώρα που είμαι έγκυος στο παιδί μας..
Τόσο καιρό προσπαθούμε..και τώρα που περιμένουμε το μωρό μας να συμβαίνει αυτό. Γιατί ;Τι θα πω στον Δημήτρη ;
Πως είμαι έγκυος και έχω μπλεχτεί σε φόνο;
Σίγουρα πάλι θα αρχίζει να μου φωνάζει και θα έχει δίκιο. Όλα όσα σκέφτομαι έχουν γυρίσει ένα άλυτο κουβάρι μέσα στο κεφάλι μου.
Έπρεπε να τα ξεκαθαρίσω όλα.
Έριξα κρύο νερό στο πρόσωπο μου και κοίταξα τον εαυτό μου στο καθρέφτη.
Τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα.
Όχι Άννα, δεν θα αφήσεις τον εαυτό σου να κλάψει τώρα. Πρέπει να βρεις μια λύση .
Τότε άκουσα ξαφνικά την πόρτα να χτυπάει .
Τρόμαξα μέχρι που άκουσα μια γνώριμη φωνή.
Τότε φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Αν-Άννα το ξέρω ότι είσαι μέσα...άνοιξε μου ....
Όχι... όχι.. γιατί έπρεπε να έρθει τώρα...ποιος του το είπε...
Έτρεξα πίσω στο γραφείο και πήρα ξανά το μαχαίρι στα χέρια μου.
Ο Ανδρέας χτυπούσε με όλο και περισσότερη δύναμη την πόρτα.
Αν-Άννα άνοιξε!...ξέρω ότι είσαι μέσα!...
Το μυαλό μου θόλωσε.
Ξανακοίταξα το μαχαίρι με τα χέρια μου να τρέμουν, χωρίς να ξέρω τι να κάνω .
Αν-Άννα άνοιξε τώρα!
Βγήκα έξω στο μπαλκόνι και το έθαψα με γρήγορες κινήσεις μέσα στην γλάστρα όσο καλύτερα μπορούσα .
Δεν πρόλαβα καν να φτάσω στην πόρτα και άκουσα ένα πυροβολισμό. Τρόμαξα.
Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και ο Ανδρέας μπήκε μέσα έχοντας το όπλο στραμμένο επάνω μου.
Μόλις με αντίκρισε το κατέβασε και με πλησίασε.
Αν-Συλλαμβάνεσαι με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας.
Έβγαλε τις χειροπέδες από την τσέπη του και άρπαξε τα χέρια μου και μου τις φόρεσε.
Δεν μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια .
Δεν ήθελα να καταλάβει κάτι και δεν θα καταλάβει τίποτα.
Αν-Πως μπόρεσες να το κάνεις αυτό Άννα..; ,
είπε με τα μάτια του να έχουν βουρκώσει.
Με πήρε και με πήγε στο τμήμα .
Σε όλη την διαδρομή δεν είχε βγει λέξη από τα χείλη του αλλά ούτε και από τα δικά μου.
Δεν πρόκειται να σπάσω.
Θα το πάω μέχρι τέλους.
Έδωσα τον λόγο μου πως θα προστατεύσω την Λίνα και θα το κάνω.
Με έβγαλε από το αυτοκίνητο,
φτάσαμε στο τμήμα και με πήγε να μου πάρουν αποτυπώματα.
Μου έβγαλαν τις χειροπέδες.
Πονάω και δεν ξέρω αν είναι από αυτή την αποπνικτική αίσθηση που ένιωθα ότι δεν μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου ή από κάτι άλλο.
-Καθίστε εκεί ακίνητη παρακαλώ.
Γύρισα και κάθισα μπροστά από ένα τοίχο.
Άρχισαν να με βγάζουν φωτογραφίες ενώ αργότερα μου έβγαλαν το σακάκι και το έκαναν ξανά. Θυμάμαι τα πάντα σαν εικόνες.
Ήταν σαν να σταμάτησε το κέντρο του λόγου μου. Στην αρχή το έκανα επίτηδες.
Μετά όντως μέσα μου φοβόμουν.
Μου πήραν δείγμα ενώ όταν άγγιξε την βέρα μου ένιωσα κάτι να διαλύεται μέσα μου.
Ο Δημήτρης μου.., τι θα σκεφτόταν;
Προσπάθησα τα δάκρυα να μην κυλήσουν από τα μάτια μου και το κατάφερα.
Όταν μου την έβγαλε ένιωσα πως βγήκε
και η καρδιά μου από την θέση της.
Πως όντως την κρατούσε στα χέρια της.
Δεν μπορούσα να σταματήσω να την κοιτάζω. Ήθελα να της φωνάξω πως την θέλω πίσω,
να μου την δώσει αλλά η ανάγκη μου αυτή έκανε τις λέξεις απλά να εξαφανιστούν και να μετατραπούν σε ένα μεγάλο κενό μέσα στην ψυχή μου.
Το νιώθω. Άδειασα.
Θέλω τόσο πολύ να μην μου φωνάξει
ο Δημήτρης. Όμως έπρεπε να το κάνω.
Δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι και το πλασματάκι μας που υπάρχει μέσα μου.
Εκείνη την στιγμή με πήραν και με πήγαν για να δώσω κατάθεση.
Τους ζήτησα να την γράψω.
Δεν πρόκειται να τους πω λέξη.
Ας τα διαβάσουν όλα σε ένα χαρτί.
Έχω το δικαίωμα να μην μιλήσω.
Θα έπρεπε να το γνωρίζουν αυτό.
Όμως φαίνεται ότι κάτι ξέρουν.
Το βλέμμα του Ανδρέα μου δείχνει πολλά και με έχει φέρει σε πολύ δύσκολη θέση.
Άρχισα να γράφω.
Πήρα μία βαθιά ανάσα και συνέχισα. Σκεφτόμουν πόσα θα αλλάξουν με αυτή μου την κατάθεση.
Πόσο θα μπορούσε να με μισήσει ο Δημήτρης όταν το μάθει αλλά δεν γίνεται να αφήσω την Λίνα να καταστρέψει την ζωή της.
Όσα δεν μπόρεσα να κάνω για την Μυρτώ θα τα κάνω για εκείνη.
Έκλεισα το στιλό και το άφησα δίπλα.
Ήξερα μέσα μου πως όλα τελείωσαν.
«Συγχαρητήρια. Τώρα θα τους χάσεις όλους.»
Αυτό σκέφτηκα όμως δεν θα άλλαζα τίποτα.
Άφησα το χαρτί μπροστά μου και τώρα πια περιμένω.
Μπήκε ο Μάνος μέσα και με κοίταξε.
Μάνος-Τελείωσες;
Τον κοίταξα και έγνεψα καταφατικά.
Κατέβασα ξανά το βλέμμα μου μέχρι που άκουσα την πόρτα να κλείνει.
Σήκωσα τα μάτια μου και αντίκρισα τον Ανδρέα.
Αν-αυτό ήταν; Έγραψες δυο σειρές και τέλος;
Δεν πρόκειται να απαντήσω.
Θα κάνω τα πάντα για να τους προστατεύσω.
Αν-βαλτο στο φάκελο.
Πήρε το χαρτί από μπροστά μου και το έδωσε στον Μάνο ενώ κάθισε ακριβώς απέναντι μου.
Τον είδα να απομακρύνεται και να κλείνει την πόρτα. Σαν κάτι να έσπασε μέσα μου.
Θα μου πάρουν το παιδί. Αυτό ήταν.
Διαλύθηκε η ζωή μου.
Ο Δημήτρης δεν θα με αφήσει να το δω ποτέ όταν θα μάθει την αλήθεια.
Αν-τώρα πες τα και σε μένα. Πως το έκανες;
Κατέβασα το βλέμμα μου.
Δεν μπορούσα να τον κοιτάξω.
Αν-πως μπόρεσες να το κάνεις;
Περίμενε μία απάντηση την οποία δεν ήμουν σε θέση να του την δώσω.
Ούτε και σε κανέναν άλλωστε.
Παίρνω το θάρρος και σηκώνω το βλέμμα μου αλλά βλέπω ότι το αποστρέφει.
Έτσι κατεβάζω ξανά το δικό μου.
Η ανάσα του είναι γρήγορη. Το καταλαβαίνω.
Είναι νευριασμένος.
Σίγουρα ξέρει και θα τα πει όλα στον Δημήτρη.
Δεν θέλω να με μισήσει..Όχι τώρα.
Αν-ΓΙΑΤΙ ΣΚΟΤΩΣΕΣ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ;
Σήκωσα το βλέμμα μου και νιώθω πως τα μάτια μου δεν μπορούν για πολύ να κρατήσουν τα δάκρυα πριν κυλήσουν στο πρόσωπο μου.
Η καρδιά μου έσπασε οριστικά.
Αισθάνομαι έναν βαθύ και δυνατό πόνο στο στήθος. Ασήκωτο.
Οι ανάσες μου είναι βαριές.
Νιώθω ότι μου κόβεται το οξυγόνο ενώ στο μυαλό μου επαναλαμβάνεται συνέχεια
η ερώτηση του.
Δεν μπορεί..δεν γίνεται να είναι αλήθεια.