Chapter 21

7 5 0
                                    

"You will never be a burden to me. I told you, I am always praying for this... protecting you, comforting you, and staying by your side no matter how hard the situation is. I promise to God that I will do everything for you and I have no heart if I'll break that promise."

He said those words while he was taking glances at the road and then to me. Mabagal lang ang pagpapatakbo nito at mangilan ngilan na lang ang sasakyan dahil malapit narin kami sa lugar na tinutuluyan niya.

"Kainis ka talaga! Pinapaiyak mo nalang ako palagi sa mga lumalabas sa bibig mo!" natatawang anas ko habang may mga luhang paulit ulit kong pinupunasan ng palad ko. Natawa naman ito.

"Pinapaiyak sa kilig o sa tuwa?"

"C'mon, just focus on the road! Mamatay tayo dahil sa kalandian mo!"

His laughter echoed inside his car because of my remarks. I must say, I love watching him smiling and laughing. Nakakatunaw ng puso ang makita itong nakangiti at naniningkit ang mga mata sa tuwing nakangiti at tumatawa ito.

He's like a medicine to every pain that I have.

Napangiti ako at tahimik na umusal ng panalangin.

Thank you for sending this man to my life, God. Thank you for bringing such a wonderful man in my messed up life. He's not here if it's not for your will. Thank you so much.

Hindi na ito umimik ngunit panaka naka ang pag-tawa nito. His eyes were already fixed in the road while his fingers tapping the steering wheel and humming a song.

We both fell on silence savoring the comfort that's bringing to us when we're both quite. Tahimik parin kaming dalawa hanggang sa makarating kami sa bahay niya.

The place is still cozy like the first time I went here. Hindi maalinsangan ang ihip ng hangin at mangilan ngilan parin ang mga sasakyan na dumadaan. Tahimik at malayo sa mataong lugar. A place you can finally call home.

"Do yourself a favor. You can go to my room and sleep there if you want or you can switch on the television. I'll just cook for us." he said as we both entered inside his home. Katulad ng una kong punta rito maaliwalas at malinis ang buong lugar. The motif and the designs were as usual.

Tumingin ako sa kanang bahagi ng bahay na kung saan makikita doon ang hagdan patungo sa second floor.

"I'll help you cook."

"No. I mean, just take a rest first, ok?" he said guiding me towards the living room. He even helped me to sat down as if I was sick. I couldn't help but to groan.

"C'mon, Venzon! You're making me feel less useful! Hindi naman ako bata para alagaan pa. Isa pa! I should be the one taking care of you!"

"Uh-huh?" he cocked a brow with amusement visible in his face. I throw the throw pillow in his face which he didn't bother to dodge nor catch it. Humagalpak ito ng tawa habang ako ay may nakaguhit nang kunot sa noo ko.

He's really good at turning the mood from gloomy into something funny. This man is really a good catch. Hindi narin ako magtataka kung maraming babae ang mahuhumaling sa kaniya. He's too caring and he'll do everything for me to smile. Tuwing mag salubong na ang kilay ko ay gagawa siya ng paraan para mapangiti lang ako.

This man is so awesome! I wonder if I am really deserving for him? Umiling ako sa isiping iyon. I'll make myself deserving for him. Just for him.

Napanguso ako nang sapuin nito ang magkabila kong pisngi at bahagya itong pisilin dahilan para mas lalong humaba ang nguso ko.

"Ang cute mo." komento nito at mabilis na dinampian ng halik ang labi ko. Hindi na ako nakaalma dahil mabilis na itong tumakbo papunta sa kusina habang ako ay naiwan lang na nakatulala.

At all CostWhere stories live. Discover now