Nang mataningan ang buhay ng mag-asawang umampon kay Lily Jane Salvador, nanganganib na itong mapatalsik sa pamilya nila. Para patuloy siyang kupkupin sa pamilya Salvador, isa lang ang hinihingi ng kanyang Lolo: Ang makagawa si LJ ng isang obra maes...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
✞ £ ✞
["Good timing. Bring them here because this is regarding Miss Dimasilang's case. I need to hear what you two have to say right now. And I want your parents present after."]
Natigilan ako sa narinig. Na-estatwa ako sa aking kinatatayuan at hindi nakapagsalita. Alam kong tama ako ng pagkakarinig. Hindi lang maproseso ng utak ko na totoo ang nangyayaring ito.
I tried to scramble my mind about what I should do. And in that time it took me to think, I forgot words.
["Miss Salvador?"] tawag sa akin ng direktor sa kabilang linya na nakapagpabalik sa akin sa reyalidad.
I covered the phone for a second to clear my throat and get ready with this talk that I didn't know I'll get in the middle of my surprise for my parents. Ang ganda ng timing ng direktor. Wala na talaga siyang nagawang matino sa buhay ko for the past few months.
"Didn't we already give our statements?" tanong ko sa tonong parang wala akong alam at nagtataka sa kung ano ang sinasabi niya.
Mas nagtataka pa ako ngayon sa kung bakit niya kami pinatatawag ulit. Ano na namang nangyari?
Alam na ba nila?
["We want to hear what you two has to say regarding a tip we got from someone anonymous."]
My brows twitched together in confusion. "A tip from an anonymous person?"
["Yes. As you heard it."]
The tone of the director was serious, almost grim. Akala mong kausap ko na ang mga kaluluwa na sumusundo sa'yo kapag namatay ka. It was judging and feel ko kahit anong sabihin ko ay hindi niya pakikinggan.
Pero nagmatigas ako. Patuloy akong nagpatay malisya kahit kinakabahan na ako. Lumunok ako para hindi mabasag ang boses ko. I have a hunch that she knows a thing of two. And I know my doom is just right around the corner. Gusto ko lang i-delay para makahanap pa ako ng paraan para makaisip ng gagawin.
"What about an anonymous tip would need us to be there?" I asked in the most calm voice I could muster. Pero syempre, pinanatili ko pa rin ang pagtataka.
