Little secret of Us

1. Papieros

Czasami sobie myślę, że życie nastolatki nie może być bardziej nudne. Wstajesz rano, idziesz do szkoły, udajesz, że się uczysz, wracasz do domu, jesz obiad, odrabiasz lekcje i idziesz spać. Od czasu do czasu wyjdziesz gdzieś z domu z przyjaciółmi, a przy dobrych wiatrach pójdziecie na imprezę. Rutyna i monotonność w pięknej okazałości.

Życie uczennicy liceum jest jeszcze gorsze, bo z czasem dochodzi stres związany z egzaminami końcowymi. Ja na szczęście, a może i nie, jestem w przedostatniej klasie. I - o zgrozo - za rok czeka to i mnie.

– Mia! – do moich uszu dobiega głos mojej matki - Grace. Grace Evans to kobieta średniego wzrostu w średnim wieku. Swoje brązowe włosy zawsze upina w kok, z którego jest już słynna. Szczupła kobieta pracująca w biurze. Normalnie kobieta sukcesu!

Moja rodzina jest lekko... typowa? Nie wiem jak to określić. Mąż - szanowany prawnik, żona - wysoko postawiona bizneswoman. Rodzice posiadający dwójkę dzieci. Zbuntowanego syna, który uznał, że nie chce iść na studia i córkę. Dwa lata młodszą. Monotonna nastolatka z dwójką przyjaciół, którzy często namawiają ją na durne akcje, a potem cała trójka obrywa. No cóż. Takie jest życie z Emmą i Joeyem. Niby znamy się od zawsze, niby wiem jak może skutkować wybryk, który wymyśli któreś z nich, ale jednak zawsze daje się w to wciągnąć. Tym razem też tak było...

– Już idę! - odkrzyknęłam i ostatni raz spojrzałam w swoje odbicie w lustrze. – Może być. – posłałam "oczko" do swojego odbicia i wybiegłam z pokoju. Oczywiście, że musiałam na schodach wpaść na mojego durnego brata. Posłałam mu wściekłe spojrzenie kiedy ten cmoknął niezadowolony. – No i jak łazisz?

– Ja? Mia weź ty lepiej zacznij na tym swoim piegowatym nosie okulary korekcyjne nosić.

– Ja jeszcze mogę skorygować moją wadę, bo u ciebie to już nawet przeszczep gałek nie pomoże.

– Uważaj sobie na słowa. – zagroził i schylił się, aby móc powiedzieć mi coś na ucho. – Bo rodzice się dowiedzą jak ich córeczka ostatnio zabalowała, że musiałem po nią jechać.

Ty gnido!

Już miałam go zamordować w myślach kiedy słyszałam głos Grace.

– Mia, bo Emma czeka!

– Jak poczeka pięć minut to nic się jej nie stanie!

– Będziesz coś chciała. - przy zejściu ze schodów stała rozbawiona brunetka.

– Mam jeszcze Joeya.

– Ale Joey nie ma prawa jazdy.

– To będę jeździć sama.

Brunetka zaczęła zanosić się śmiechem, a ja doskonale wiedziałam co było tego powodem. Może nie byłam jakiś złym kierowcą, ale od czasu do czasu zdarzyło mi się wpaść w jakiś natłok myśli, w którym wyobrażam sobie różne wypadki z moim udziałem w roli głównej. Raz prawie skończyło to się w rowie... Co oczywiście było paradoksalne, bo ona sama ma takie "napady", a sam Davis często imprezował bardzo często i sam siebie nazywał koneserem zagranicznych alkoholi, no i nie miał prawka.

Joey od roku nie mógł zdać prawa jazdy!

– O Emma, co tam u Evelyn? – mój brat postanowił zejść ze schodów. Ciekawa jestem po co on na nie wchodził skoro od razu z nich zszedł. A no tak! On jest nadzwyczaj w świecie debilem.

– Jak tak bardzo tego chcesz to się jej zapytaj. Skąd mi to wiedzieć co u Eve. Słyszałam, że byliście w sobotę razem na imprezie więc powinieneś wiedzieć co u mojej siostry. - chłopak przewrócił oczami i ruszył w stronę kuchni. – Powiem ci, że Dan chodziła wczoraj jakaś taka rozanielona.