"ဟင်္သာရောရွှေချိုး"
"အိမ်ပြန်မယ်ဆိုပြီးပြန်သွားတယ်ကိုသက္က"
"ဟင် တစ်ယောက်တည်းလား"
"ဟုတ်ပ ဆေးရုံလိုက်ခဲ့ပါဆိုတာကိုတောင်ဘာတွေအရေးကြီးနေလဲတော့မသိဘူး နောက်ကလိုက်ခဲ့မယ်ပြောပြီးပြေးထွက်သွားတာ"
"ကိုယ့်ကိုအစကတည်းကမပြောဘူး"
"အကိုခန့်ကအရေးကြီးနေတော့မေ့နေတာ ဘာဖြစ်လို့လဲ "
"ပြန်ရမယ့်ခရီးကဝေးတယ် တစ်ယောက်တည်းဖြစ်ပါ့မလား လမ်းပျောက်နေရင်ဒုက္ခ"
အူတူတူအတတလေးဖြစ်လို့သက္ကခေါင်းမီးတောက်ရပြန်တယ်။တစ်ခုခုဖြစ်ခဲ့ရင်တစ်ယောက်တည်းလွှတ်ရကောင်းလားဆိုပြီးတစ်ဦးတည်းရှိတဲ့ဖခင်ကရွှေချိုးနဲ့သူ့ကိုထောင်းလေတော့မှာပေါ့..
"အဆင်ပြေမယ်တော့ထင်တာပဲ.ပါးစပ်ပါရွာရောက်ပါတယ်ကိုသက္ကရာ.."
"ဟင်း...အေးပေါ့ အခုမှတော့လည်းလိုက်ခေါ်လို့မရတော့ဘူး "
နေပြင်းရတဲ့ကြားထဲအဖြူနဲ့အစိမ်းကျောင်းဝတ်စုံကအနေခက်စေခဲ့သည်။ဇီဇဝါပန်းကလေးပင်ငြှိုးကာနေပြီး တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာနေတဲ့ရာဇာ့ကိုမြင်တာနဲ့သူငယ်ချင်းတစ်စုမတ်တပ်ထရပ်လိုက်မိတယ်။
"ရာဇာ.."
မေးခွန်းတွေမမေးခင်မှာတင်ခေါင်းတစ်ခါခါနဲ့ရာဇာကမျက်စိမျက်နှာပျက်နေခဲ့ပြီ..
"ခွဲစိပ်မှုအောင်မြင်သွားပေမယ့် သတိလည်မလာသေးဘူး"
"အာ...မင်းကလည်းကွာ ဘာများဖြစ်တာလဲလို့.."
"အေးလေဟာ..ငါ့မှာစိတ်ပူလိုက်ရတာ"
မျက်ရည်တွေကျရင်းကပြောလာတဲ့သက္ကနဲ့လဲ့နိုင်ဆီသူခေါင်းခါပြလိုက်ပြီး..
"သတိလည်ဖို့ကခဲယဥ်းနေတယ်..လက်ရှိအခြေအနေမှာအာရုံကြောတွေထိထားတယ်..သွေးယိုစိမ့်တာကိုတော့အချိန်မှီထိန်းနိုင်ခဲ့ပေမယ့်..ဟူးးး မနက်ဖြန်မနက်မှနိုးမလာခဲ့ရင် လက်လျှော့ရတော့မှာ "
"ဘာကြီး.."
ဖြိုးခန့်သတိလက်လွတ်ပဲအော်လိုက်မိခြင်းရယ်..
YOU ARE READING
~မေတ္တာလုံ၍နွေးစေချင်~(On going)
Romance~မေတ္တာတွေဟာမခြုံခင်ကတည်းက လုံနေခဲ့ပြီးသား...~ 23.2.2023
