Yanlış Taraf (TAMAMLANDI)

15.Bölüm

Gözlerimden yaşlar boşaldı,dans edenler bana çarpıp duruyordu.Ben dizlerimin üstünde ağlıyordum."Merhaba"dedi küçük bir kız geldi yanıma elinde kolyem vardı.

Heyecanla elindeki kolyeye uzandım.Kız yok oldu kolyeyle beraber.Hayır hayalden başka bir şey değildi.Sare'nin beni sallamasıyla kendime gelmiştim.

Etrafımda daire oluşmuştu herkes bana bakıyordu.Hoca kalabalığı dağıttı ve Sare'ye neyim olduğunu sordu.Hoca da beni dışarı çıkarmalarını istedi.

Dışarı çıkardıklarında bir banka oturtulmuştum.Dizlerime baktım yere sert bir şekilde kendimi atmış olmalıydım morluk oluşmuştu bile.

"Abla bana bakar mısın evet annemin olabilir ama şu an kendini bu kadar yıpratmanı gerektirmez"dedi Emre önümde diz çökmüş ellerimi tutuyordu.

Annemi hatırlamamı engellemek için elinden geleni yapıyordu çünkü benim o günleri çekerken yanımda en çok acı çeken,her anıma şait olan da oydu.

Hayır aileni aklına getirmemelisin.Atlattın bunu kendine yapmamalısın.Hepsi endişeyle bana bakıyordu ama benim gözümün önüne annem gelmişti bile.

Ailemi kaybettiğim gün benim doğum günüm.
Hayır Aden unut hayır.En sevdiğim tatlılarla,
yemeklerle dolu bir masa.Hayır,hayır,hayır
ben atlattım bunları unuttum.

Annem doğum günü pastamı ayarlıyor,her yer balon dolu Emre balonlarla oynuyor.Anneme sesleniyorum.Hayır unuttum bunlar benim kafamda kurduklarım hayır.

Gözlerim kapandı.

*Emre'nin anlatımıyla*

"Abla"diye bağırdım.Yağız hızla ablamı kucağına aldı,Asel hocaları çağırdı.Hızla hazırlanan iki arabaya bindirildik.

Ayaz öndeydi,Yağız'ın kucağında Aden vardı yanında ben ve Sare.Diğerleri diğer arabadaydı.O kadar korkuyordum ki önceki gibi olacak her şey diye.

Ablamın bana bile anlatamadığı tek şey var,
kimseye anlatamadığı,annem ve babamın ölümü.Ve annemi ya da babamı derin düşünmeye başladığında o anda kalıyor ve hayatla ilişkisi kesiliyor.

Ağzına yemek sürmüyor,konuşmuyor,ağlıyor,
sessizce bir şeyler sayıklıyor,dizlerini birbirine çekiyor sallanıp kulağını kapatarak sayı sayıyor.

Sonrasında elleriyle başına vuruyor ve daha şiddetli ağlıyor.Neler desek de olmuyor sanki sadece bedeni buradaymış gibi oluyor.Bir seneye yakın tedavi gördü hem psikolojik hem de hastanede,serum alıp duruyordu vücudu güçten düşmesin diye ve dahası aklımdan bile silmek istiyordum o seneyi.

Bir daha yaşanırsa ablamın dayanamadığı gibi ben de dayanamazdım.O yüzden bunun olmaması gerekliydi bir şeyler yapmalıydık.

Araba durduğunda hızla hastaneye taşındı.
Serum takıldı ve yanında uyanmasını beklemeye başladık."Biri anlatabilir mi ben hiçbir şey anlamıyorum ve endişeden bende bayılacağım"dedi Asel.

"Ablam anne ve babamın ölümünü kimseye anlatamıyor,derin bir şekilde onları düşünmeye başladığı an hayatla ilişkisi kesiliyor ve atak geçirmeye başlıyor bu ataklar bazen sağlığını da etkiliyor ve sürekli bayılıyor,bu olay iki sene önce yaşandı hem psikolojik hem de hastanede serum tedavisi gördü,bir seneye yaklaşık bir süre devam etti atakları,yemek zorla yediriyorduk,
konuşmuyordu,dizlerini kendine çekiyor ağlıyor,bir şeyler sayıklıyordu sessizce, sonra sallanmaya başlıyordu kulağını kapatıp sayı sayıyordu bir süre geçince başına vuruyordu ve sürekli bu şekilde atak geçirdi.O sene psikolojik tedavisi sürerken intihara da kalkıştı,yani kısacası o günü hatırlayınca tetiklenebilir ve her şey başa sarabilir"