Sonunda aklıma bir fikir geldi.
Fikrim:
Dışarıya çıkıp başka insanlardan yardım istemekti.
Dışarıya çıktım ve hayal kırıklığından başka hiçbir şey olmadı.
Çünkü tüm Dünya donmuştu şu an Dünya'nın sonunu getirdim sanırım.Yardım isteyebilecek kimse kalmamıştı.Şu an o çok istediğim hayalim Güney Kore'ye gitmeyi gerçekleştirebilirdim ama Blackpink'i göremedikten Hepsi ve biasim Jennie'yle fotoğraf çekilemedikten onlarla tanışamadıktan konserlerine gidemedikten ve her yer buz olduktan kere oraya gitmenin ne anlamı vardı ki?
İşleri yoluna koyduktan ve bu Dünya'yı buzlardan kurtardıktan sonra bakardım tüm bunlara tabii bir yolunu bulabilirsem...
Biraz gezip benim gibi tüm bu buzlardan etkilenmeyen birini bulmak için bu boş soğuk ve ıssız sokaklarda gezmeye başladım.(içimde birini bulacağıma dair birazcık bile umut yok)
Tiyatronun önünden geçtim hala tek başımayım sokaklarda yürümeye devam ettim hala tek başımayım durağa geldim dinlenmek için biraz oturdum ve hala tek başımayım.Şu anki durumumu unutmak için sevdiğim şeyleri düşünmeye çalışıyorum sevdiğim grupları ailemi yaşadığım güzel anıları ama hep düşüncelerimin sonu bu en son yaşadığım şeylere gidiyor.Ve ben bunları düşünürken kendimi Rosé'nin On The Ground M/V'sinde gibi hissediyorum şu an düşününce onun gibi tek başıma tiyatronun önünden geçtim ve durakta tek başıma oturuyorum ve yakında uzun bir süre yalnız kalırsam Gone M/V'sine geçiş yapabilirim.Ve bu hayallerimden sıyrılıp tekrar şimdiye geri dönüyorum.
Ve şu anda aklıma çok parlak bir fikir geldi.
Fikrim:
Telefonumla bildiğim tüm sosyal medyalara yaşayan var mı diye türkçe ve İngilizce olarak mesaj göndermek.
Ama umudum çabucak sönüyor ve bir hayal kırıklığı daha...
Çünkü telefonum törendeyken masamdaydı ve masaya dokunup her şeyi buz yaptığım için onun da buz olduğunu hatırlıyorum.
Bu fikri daha uygulamaya koyamadan işi bitti.Başka bir fikir bulmalıydım.
Bir fikir daha geldi bu seferki bir işe yarayabilirdi.
STÜDYODAKİ KAMERALAR!
Oraya gittim ve yine hayal kırıklığı çünkü onlarda donmuştu ve ben çok yorulmuştum şu anda en iyisi oturup beklemekti.Stüdyodan dışarı çıktım ve orada oturmamın üstünden tam 5 dakika geçti ve karşıda bir adam belirdi.Biraz daha yaklaşmasını oturduğum yerden bekledim.Bir 5 dakikadan daha sonra adam iyice seçilebilir oldu.
Bu adamın uzun sarkık bir şapkası,uzun beyaz sakalları,lacivert uzun bir kıyafeti(üstünde sarı ay ve yıldızlar var),yaşlı bir dede ve en önemlisi de ELİNDE ASASI VARDI!!!
Bu kesinlikle bir büyücüydü.Bana yardım edebilirdi ya da onun yüzünden başım belaya girebilirdi ama denemeye değerdi ve başka da bir seçeneğim yoktu.
Ve ben bunları düşünürken ve yaşarken içimden başıma daha ne fantastik şeyler gelecek acaba diye düşünmeden edemedim.
