Çevirmen | +18

3. Bölüm

Keyifli okumalar❤️

---

Nefes almak zor gibi geldi, kendimi bir ormanda kaybetmiş de bulamıyormuş gibi hissettim.

"Lidya ben sana aşığım..."

O bana aşık olduğunu söylemişti, en yakın arkadaşım bana aşık olduğunu söylemişti. Nefes alışlarım yükseldi, hiç bir zaman bu kadar çok korktuğumu hissetmemiştim.

Cevap veremedim, öylece kaldım. Kalp atışım hızlandı, başım dönmeye başlamıştı. Abarttığımı düşünmüyordum, en yakın erkek arkadaşınız size, sizi sevdiğini söylerse; sizde böyle hissederdiniz.

Belki de ölsem, canım bu kadar yanmazdı.

"Lidya?" Dedi, cevap veremedim. Telefonu kapattım. Cevap vermek, konuşmak istemedim.

Sadece tüm gün, yatağımda kalmak istiyordum. Kötü hissediyordum, ilk defa böylesine kötü hissediyordum. Telefonu komodinin üzerine bıraktım, kendimi yavaş bir şekilde yatağa bıraktım.

Akşama kadar uyumak istiyordum. Kafam öyle karmaşıktı ki, kör düğüm olmuştu düşündüğüm şeyler, fikirlerim, ihtimallerim, her şey düğüm olmuştu. Öylece uzanmaya devam ettim. İşe gitmem gerekiyordu, kalkamadım; hazırlanamadım, öylece yatakta kaldım.

Belki de ölmeden, ölmeyi hissetmek böyle bir
şeydi.

Düşünceler ormanında, kayıp birisiydim.

Kaç dakika boyunca öylece yatakta kaldığımı bilmiyordum. Sadece düşünmeye çalışıyordum, düşündükçe ölüyordum. Telefonum çalmaya başladı. Kafamı kaldırıp, kimin aradığına bakamadım.

Gözlerimi yumdum. Nefes alışlarımdan, verişlerimden; başka hiç bir ses yoktu odada. Ayrı olarak da telefonumun melodisi...

Telefonumun kaçıncı çalışıydı bilmiyordum. Her kim arıyorsa, aramaktan asla vazgeçmeyecekti. İşe gitmem lazımdı, hazırlanacak mecalim yoktu.

Kahvaltı yapmam lazımdı, midem bulanıyordu.
Fiziksel zarar görmeden, ölmek bu muydu?

Kapı çalmaya başladı. Ama açmadım. Kalkacak mecalim yoktu. En sonunda doğrulup, telefonumu aldım.

Kıvanç bey arıyordu...

Çağrıyı kabul ettim.

"Lidya? İyi misin? Telefonlarımı açmıyorsun, araba gönderdim, kalkıp gitmedin. Telefonlarımı açmadığın gibi kapıyı da açmadın. Bir sorun olduğunu düşünüp yanına geldim, ama açmadın kapıyı. Bir sorun mu var?"

Derin bir nefes verdim. "Merak ettiğiniz için teşekkür ederim. Ben iyiyim, bir sorun yok." Dedim. Ama inanmadığını biliyordum...

Sessiz kaldı. Ardından nefes verdiğini işittim. "Buna inanmamı bekleme. Kapıdayım, açar mısın lütfen?"

"Lütfen, hiç gerek yok. İyiyim ben, birazdan hazırlanır çıkarım." dedim.

"Kapıyı açar mısın?" dedi.

Ben bana kızmasından korkarken, o bana iyi davranıyordu.

"Peki..." telefonu kapatıp komodinin üzerine bıraktım, zor da olsa yataktan kalktım. Anca fark edebilmiştim, üzerimde dün gece giydiğim elbise vardı. Derin bir nefes verdim. Kapıya ilerleyip kapıyı açtım, saçım dağınıktı. İğrenç görünüyordum ama umursamadım.