လပြည့်နေ့အတွက်ချက်မည့်ပြုတ်မည့်အရာများပြင်ဆင်ပြီးနောက်အိမ်ပြန်ဖို့ပြင်ကြသည်။အမေကလူကြီးမလို့ ညည့်နက်တဲ့အထိမနေပေ။ညနေစောင်းထဲကဒေါ်လေးက ကိုမင်းဇော်ကိုပြန်ပို့ခိုင်းသည်။ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်နှင့်အိဖြူသာ ဒေါ်လေးတို့အိမ်ကျန်နေခဲ့ခြင်းပေ။
"ညည့်လဲနက်နေပြီ..ဒီနေ့ ဒေါ်လေးကိုကူညီပေးတဲ့အတွက်ဒေါ်လေးကကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော်"
"အာ မလိုတာ။ဒါဆို ကျုပ်တို့သွားပြီဗျို့"
ကာလသားတစ်ချို့နှင့်ကာလသမီးတစ်ချို့မှာ ရွာမြောက်ပိုင်းကဖြစ်သဖြင့်အတူတူပြန်ကြလေသည်။ရွာတောင်ပိုင်းကိုပြန်မည့်ကာလသားတစ်ချို့မှာ
"ရုန်း နဲ့အိဖြူ...နင်တို့ငါနဲ့လိုက်မလား"
"အင်း လမ်းကြုံနေတာ..."
"မလိုက်ရပါဘူး"
လိုက်မည်ဟုပြောမည့်ကျွန်တော့်စကားများမှာလမ်းတစ်ဝက်တွင်ရပ်ကျသွားသည်။ဘာကြောင့်လဲဆို ကျွန်တော်ရှေ့ကို ကျောပေး၍လာပိတ်ရပ်ကာအငြင်းစကားဆိုလာသောကောင်လေးကြောင့်ပင်။
"ခင်ဗျားတို့ပဲ ပြန်ကြပါ။ရုန်းတို့ကိုကျွန်တော်ပဲပြန်ပို့ပေးမယ်"
"ဒါဆိုလဲသဘော"
ကာလသားတစ်ချို့ ခြံအပြင်ကိုရောက်မှ ဇေယျာခိုက်မောင် ရုန်းမျက်နှာလေးအားလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
"လမ်းကြုံနေတာပဲကို"
"မောင်က စိတ်မချဘူး"
"ငါ ကလေးမဟုတ်ဘူးနော်"
"အဟင်း ထားပါကလေးမဟုတ်ဘူး။မောင့် လူကြီးလေး..လာသွားမယ်"
လက်ကိုလာဆွဲလာသူကို ခပ်ဆတ်ဆတ်လေးရိုက်ချလိုက်သည်။
"အာ့ နာတယ်ခင်ဗျားရဲ့"
"ဘာလို့လာဆွဲလဲ"
"ပိုင်ရာဆိုင်ရာလေးကိုဆွဲတာလေ...ဘာအမှားပါလို့တုန်း"
"ဘယ်သူကပိုင်ရာဆိုင်ရာလဲ...မင်းနော်စကားပြောဆင်ခြင်"
"ဟောဗျာ...မနက်ဖြန်ပဲရည်းစားတွေဖြစ်တော့မဲ့ဟာကို"
YOU ARE READING
အချစ်ဉီးမို့ ရူးရသည်
Romance"ဟော..ကြားလိုက်လား" "ဘာသံလဲ" "မောင့်ရင်ခုန်သံ" "ဇေယျာခိုက်မောင်!"
